by Zhan Nanye กอดเธอ อยากบอกเธอว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แต่เขาทนไม่ไหว ทำให้เธอมีความสุขอีกสักสองสามนาทีคงจะดี
ซือเหลียนเงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนแล้วพูดว่า “ไม่ ฉันต้องไปหาคุณยาย ฉันไม่รู้สึกโล่งใจหากไม่ได้เห็นคุณยายด้วยตาของตัวเอง”
Zhan Nanye กอดเธอแน่น ไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป “Si Lian อย่าไป!”
ซือเหลียนยิ้มหวานให้เขาแล้วโน้มตัวลงมาจูบเขาที่หน้า “ฉันแค่ไปตรวจดูคุณยายและให้แน่ใจว่าเธอสบายดี ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่กลับมานอนกับคุณ อะไรนะ คุณกังวลเรื่อง?”
Zhan Nanye ไม่ยอมปล่อย “Si Lian … “
ซือเหลียนยกมือขึ้น บีบหน้าแล้วขมวดคิ้ว “บอกฉันสิ ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร เราเป็นสามีภรรยากัน ถ้ามีอะไรจะพูด ก็ต้องพูดออกไป ซ่อนไว้ไม่ได้หรอก” ”
ยิ่งปฏิกิริยาของ Si Lian สงบลงเท่าไร จริงๆ แล้วก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น Zhan Nanye กังวลมาก
เขายังรู้อยู่ในใจว่าถึงแม้เขาไม่บอกเธอแต่เธอก็ยังรู้ว่าคุณยายจากไปแล้วจริง ๆ และมันไม่ใช่ความฝันของเธอ แทนที่จะปล่อยให้คนอื่นบอกความจริงอันโหดร้ายนี้ให้เธอฟังจะดีกว่าให้เขาบอก เธอ “สีเหลียน เจ้าไม่ได้ทำอะไรชั่วเลย” ฝันดี คุณยายจากไปแล้วจริงๆ”
Si Lian หันหน้าไปทางทันที “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ! ฉันจะไม่ยอมให้คุณพูดเรื่องไร้สาระ! Zhan Nanye ให้ฉันบอกคุณแม้ว่าเราจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็มีบางสิ่งที่เราไม่สามารถพูดเรื่องไร้สาระได้ ถ้าพูดคำไร้สาระอีกคำหนึ่งฉันจะโกรธ”
Zhan Nanye รู้ว่าเธอกำลังหลบหนีความเป็นจริงด้วยวิธีนี้ เธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงที่ว่าคุณยายของเธอจากไปแล้ว เธอจึงคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นคือความฝันของเธอ
เธอคิดว่าตราบใดที่เธอตื่นจากความฝัน ก็ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น คุณยายที่รักของเธอจะยังอยู่ที่นั่น และเธอยังคงยิ้มและกระตุ้นให้เธอมีลูกได้…
Zhan Nanye กล่าวว่า “Si Lian การวิ่งหนีไม่สามารถแก้ปัญหาได้ คุณต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าคุณยายจากไปแล้ว”
ซือเหลียนกังวลมากจนผลักเขาออกไป กระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกไป “จ้านหนานเย่ ฉันขอเตือนคุณ อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป ฉันเป็นแค่ฝันร้าย ตอนนี้ฉันจะไปบ้านคุณยาย” ห้องไปหาย่า”
เธอวิ่งเร็วมากโดยไม่สวมรองเท้าเลย กระทั่งเหยียบบนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบแล้วตรงไปที่ชั้นหนึ่ง…
Zhan Nanye สวมรองเท้าแล้วออกไปไล่ล่าเธอทันที
ตอนนี้เป็นเวลา 11 โมงเย็น โดยปกติแล้วคนรับใช้ในวิลล่าทุกคนจะพักผ่อนแต่คืนนี้วิลล่ายังคงสว่างไสวและทุกคนก็ยุ่งเข้าออก
เมื่อทุกคนเห็นเธอ ทุกคนก็มีสายตาที่เห็นอกเห็นใจ
ไม่เพียงแต่คนรับใช้ที่บ้านจะยุ่งในช่วงเวลาดึกขนาดนั้น แต่ยังมีคนที่ซือเหลียนไม่รู้ว่าเดินเข้าและออกจากบ้านด้วย แม้แต่ถังถังและเหมิงซิหยินก็อยู่ที่นั่นด้วย
เมื่อทั้งสองเห็นนางก็รีบเข้ามาทันที “พื้นหนาวมาก ทำไมวิ่งลงไปข้างล่างโดยไม่สวมรองเท้า?”
ซือเหลียน “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
Meng Ziyin กล่าวว่า “คุณ Zhan เป็นคนโทรหาเราและขอให้เราไปกับคุณ”
ซือเหลียนผลักพวกเขาออกไปแล้วพูดว่า “กลับไปเร็ว ๆ ฉันไม่ต้องการเพื่อนของคุณ ฉันอยากไปอยู่กับคุณยาย”
พวกเขาทั้งสองรู้จักเธอดีพอที่จะรู้ว่านี่คืออาการที่เธอหลบหนีจากความเป็นจริง
พวกเขาเห็นแล้วว่าอาการของเธอในการหลบหนีความเป็นจริงนั้นแย่แค่ไหน ดังนั้นคราวนี้พวกเขาจะไม่ยอมให้เธอเป็นคนขี้ขลาด
ถังถังกล่าวว่า “สีชงชง เราทุกคนรู้ดีว่าคุณยายมีความสำคัญต่อคุณเพียงใด คุณจะไม่สามารถยอมรับการจากไปของคุณยายอย่างกะทันหันได้อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม มันเป็นความจริงที่ว่าคุณย่าจากไป และคุณต้องยอมรับมัน”