by “คุณเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้จริงๆ!” เซียงหยางอดไม่ได้ที่จะชื่นชม คนสุดท้ายที่สามารถทำให้เขาชื่นชมได้เช่นนี้คือโม่หลี่ซึ่งอยู่ข้างๆ เขา
“ปัญหาแบบนี้ไม่คุ้มที่จะพูดถึงมากนัก โดยเฉพาะในสถานการณ์เช่นนี้ เรายังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก และนักรบอย่างเราถูกกดขี่ได้ง่ายมาก” เย่หลิงเทียนกล่าวกับเซียงหยาง
เซียงหยางเห็นด้วยและพยักหน้าและถามว่า “ฉันอยากรู้จริงๆ ว่ามีอะไรอย่างหนึ่ง ทำไมคุณถึงมาที่ทวีปแอตแลนติส”
เซียงหยางกลัวว่าเย่หลิงเทียนและกู่หลิงเอ๋อจะเข้าใจผิด จึงยกมือขึ้นทันทีและอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างอื่น ฉันแค่สงสัย ถ้าเป็นไปได้ โม่หลี่และฉันก็อยากจะช่วยเหลือคุณ ท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นความช่วยเหลือที่ช่วยชีวิตไว้ได้ และเราต้องตอบแทนมัน”
เย่หลิงเทียนโล่งใจมากที่เซียงหยางและโม่หลี่ติดต่อกัน แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้ติดต่อกันมานาน แต่พวกเขาก็ได้สัมผัสชีวิตและความตายร่วมกัน เย่หลิงเทียนยังคงมีความมั่นใจในระดับหนึ่งในวิธีที่เขามองผู้คน
“เมื่อเรามาถึงทวีปแอตแลนติส เราไม่เคยคิดว่าจะนำความหายนะและความโชคร้ายมาสู่ทวีปนี้ ฉันแค่มาที่นี่เพื่อค้นหาบางอย่าง แต่ฉันไม่คาดหวังว่าทวีปนี้จะเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทต่อคนนอก” เย่หลิงเทียนพูดอย่างหมดหนทาง
หลังจากความตายครั้งนี้ โม่หลี่ก็พูดว่า “พูดถึงเรื่องนั้น คุณยังประสบกับภัยพิบัติที่ไม่คาดคิดอีกด้วย ประมาณสองสามพันปีก่อน ผู้บุกรุกเข้ามาในแอตแลนติส และผู้บุกรุกเหล่านั้นนำภัยพิบัติอันเลวร้ายมาสู่ทวีปนี้”
“ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผู้ปกครองทวีปแอตแลนติสได้ออกกฤษฎีกาว่าผู้บุกรุกทั้งหมดที่พบต้องถูกสังหารอย่างไม่ปรานี!”
“ทุกๆ ร้อยปี มีผู้บุกรุกในทวีปนี้ แต่จุดจบที่รอพวกเขาอยู่ก็คือความตาย”
“และผู้บุกรุกหลายคนในอดีตไม่ได้ทรงพลังเท่าคุณ แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับเจ้าเมืองก็ไม่จำเป็นต้องดำเนินการใดๆ นักล่าต้องห้ามที่แข็งแกร่งกว่าเล็กน้อยก็สามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างง่ายดาย”
โม่หลี่อธิบายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จริงๆ แล้ว ก่อนที่เขาจะได้พบกับเย่หลิงเทียนและคนอื่นๆ โม่หลี่ไม่ได้มีทัศนคติที่ดีต่อผู้บุกรุกมากนัก
คำกล่าวที่ว่า “ผู้ที่ไม่ได้เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับฉันต้องมีจิตใจที่ต่างออกไป” สามารถใช้ได้ทุกที่
หลังจากฟังคำอธิบายของ Mo Li แล้ว Gu Linger ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่ผู้บุกรุกหลายคนไม่เคยคิดที่จะทำอะไรกับทวีปนี้เลย พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะนำหายนะมาสู่ทวีปนี้ได้ใช่ไหม” “
เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายพันปีก่อน คุณกำลังระบายความโกรธของคุณกับคนนอกที่เข้ามาในวันนี้ ผู้ปกครองทวีปแอตแลนติสของคุณโง่พอจริงๆ!”
เห็นได้ชัดว่า Gu Linger เต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อผู้ปกครองทวีปแอตแลนติส หากไม่ใช่เพราะความเกลียดชังต่อผู้บุกรุกที่แพร่หลายในทวีปนี้ ปู่ของเธออาจจะไม่เสียชีวิต
โมลี่กางมือออกด้วยสีหน้าหมดหนทาง “เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพวกคนใหญ่คนโตเหล่านั้นคิดอะไรอยู่ บางทีพวกเขาอาจต้องการศัตรูร่วมกันเพื่อที่พวกเขาจะได้รวมทวีปนี้เข้าด้วยกันได้ดีขึ้น”
นี่คือการคาดเดาของโมลี่ ตัวเธอเองก็รู้สึกขยะแขยงกับทัศนคติของพวกคนใหญ่คนโตเหล่านั้นเช่นกัน แต่เธอไม่แข็งแกร่งพอ เธอจะโค่นล้มพวกคนใหญ่คนโตเหล่านั้นและกำหนดกฎเกณฑ์ของทวีปแอตแลนติสด้วยตัวเอง
“ฉันไม่คิดว่าจำเป็นต้องพูดมากเกินไปเกี่ยวกับแนวคิดของพวกคนใหญ่คนโต พวกเขาทั้งหมดล้วนล้าสมัยและเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนแปลงได้ง่ายๆ เว้นแต่คุณจะทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บปวด” เซียงหยางพูด เขาเปลี่ยนหัวข้อและถามเย่หลิงเทียน “พี่เย่ ฉันขอถามหน่อยว่าคุณกำลังมองหาอะไร” เย่
หลิงเทียนยื่นมือออกและชี้มือแล้วอธิบายว่า “ตามโลกภายนอก มันเป็นสมบัติของนิกายปีศาจ ยาวประมาณหนึ่งฟุตและมีรูปร่างเหมือนเจดีย์”
เนื่องจากเขาเลือกที่จะเชื่อโม่หลี่และเซียงหยาง เย่หลิงเทียนจึงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากพวกเขา บางทีจากพวกเขา เย่หลิงเทียนอาจได้รับเบาะแสที่เป็นประโยชน์บางอย่างสำหรับตัวเอง