บทที่ 6144 ฉันดีใจมากที่ได้พบคุณ!

เมื่อ เย่เฉิน ได้รับคำตอบจากปู่ของเขา เขาก็วางโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างเงียบ ๆ และถามหมอพีตต์ ตรงหน้าเขา: “การตรวจคนไข้ในห้อง 1707 ได้ทำอะไรบ้าง? แสดงเวชระเบียนให้ฉันดูหน่อย”

ดร. พิตต์ ยื่นเวชระเบียนของชายคนนั้นให้ เย่เฉิน ทันที เย่เฉิน เหลือบมองมันสองสามครั้งแล้วถามว่า “คุณมีเสื้อคลุมสีขาวเพิ่มเติมบ้างไหม? หาให้ฉันหน่อย”

“มีอยู่บ้าง!” หมอพิตต์รี บส่งชุดเครื่องแบบสำรองให้ เย่เฉิน

หลังจากที่ เย่เฉิน แต่งตัวเสร็จแล้ว เขาก็พูดว่า “ไป 1707 กับฉันกันเถอะ”

ดร.พิตต์พยักหน้าทันที: “โอเค ดร.เย่!”

ในวอร์ด 1707 ในเวลานี้

จงหยงโป หลับตาและใช้พลังงานทางจิตวิญญาณเพื่อรับรู้สถานการณ์ในวอร์ด 1701 และวอร์ดโดยรอบหลายแห่ง

เมื่อเขาตระหนักว่ามีคนจาก FBI มากกว่าสิบหรือยี่สิบคนที่ซุ่มโจมตีที่นี่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เพื่อพา โจว เหลียงหยุน ออกไปจากที่นี่อย่างเงียบๆ แม้แต่ เย่เฉิน ก็รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน ไม่ต้องพูดถึงลุงจงหยง เลย

ดังนั้นลุงจงหยง จึงคิดไม่ออกว่าจะเริ่มอย่างไรมาระยะหนึ่งแล้ว

เมื่อ เฉิน จือหมิน เห็นลุงจงหยง ลืมตา เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและถามเขาว่า “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”

ลุงจงหยง ส่ายหัว ตบริมฝีปากแล้วพูดว่า “มันยุ่งยากนิดหน่อย พวกเขามีคนเยอะมาก ฉันกังวลว่าพวกเขาจะไม่สามารถชนะได้อย่างรวดเร็ว”

เฉินจือหมิน คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “หากไม่มีโอกาสลงมือจริงๆ คุณและฉันจะจับตาดูเขาที่นี่และรอคำแนะนำต่อไปของมิสเตอร์หวู่”

ลุงจงหยง พูดอย่างไม่เต็มใจ: “นั่นไม่ใช่การพลาดโอกาสที่จะสร้างความสำเร็จหรอกเหรอ!”

เฉินจือหมิน พูดอย่างเร่งรีบ: “การทำความดีเป็นเรื่องของการใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ หากคุณทำโดยรู้ว่าทำไม่ได้ หากทำผิดพลาด และปรมาจารย์ชาวอังกฤษลงโทษคุณ คุณและฉันจะสูญเสียมากกว่า เราได้รับ”

ลุงจงหยง กำลังจะพูด ทันใดนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและกระซิบ: “หยุดพูดเดี๋ยวนี้ มีคนกำลังมา!”

ในขณะนี้ ลุงจงหยง รู้สึกว่ามีคนสองคนกำลังเดินไปยังวอร์ดที่เขาอยู่

อย่างไรก็ตาม เย่เฉิน ผนึกพลังงานทางจิตวิญญาณของเขาไว้ในร่างกายของเขาอย่างสมบูรณ์ ดังนั้น จงหยงโป จึงไม่รู้ว่า เย่เฉิน จะเป็นปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งกว่าตัวเขาเอง

ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูห้องผู้ป่วย ลุงจงหยง ขยิบตาให้ เฉิน จือหมิน ทันทีที่เปิดประตูก็เห็นหมอสองคนยืนอยู่นอกประตู หนึ่งในนั้นคือชายผิวขาวผมบลอนด์ชื่อพีท อีกคน คนหนึ่งคือเย่เฉิน ชาวจีนผมสีดำ

เมื่อ เฉิน จือหมิน เห็นว่าทั้งคู่สวมชุดแพทย์ เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แม้ว่า เย่เฉิน และ เย่ ฉางอิง จะคล้ายกันมาก แต่ เฉิน จือหมิน ก็ไม่เคยพบกับ เย่ ฉางอิง เลย ไม่ต้องพูดถึงว่า Yเย่เฉิน ยังสวมหน้ากากอนามัยอยู่จึงไม่ทำให้อีกฝ่ายสงสัย

หลังจากที่ เฉิน จือหมิน มองดูทั้งสองคนแล้ว เขาก็ถามด้วยท่าทางงุนงง: “คุณหมอ คุณโอเคไหม?”

เย่เฉิน มองไปที่ เฉิน จือหมิน แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็น “ลุงตัวน้อย” ของเขา แต่ เย่เฉิน ก็ยังคงจำเขาได้ในทันที

ท้ายที่สุดแล้ว เฉิน จือหมิน ก็เป็นบุคคลสาธารณะที่มีชื่อเสียงเช่นกัน และข้อมูลรูปภาพของเขาสามารถค้นหาได้อย่างง่ายดายบนอินเทอร์เน็ต

ในเวลานี้ เฉิน จือหมิน มองไปที่ เย่เฉิน และถามอย่างสงสัย: “หมอทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง”

เย่เฉิน ริเริ่มที่จะยื่นมือไปหาเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม: “นี่คือคุณเฉินจือหมิน ผู้โด่งดังใช่ไหม นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบคุณ ฉันดีใจมากที่ได้พบคุณ!”

เฉิน จือหมิน ยื่นมือออกไปจับมือเย่เฉินอย่างสบายๆ จากนั้นจึงตรงไปที่หัวข้ออีกครั้ง: “คุณสองคนมาที่นี่ทำไม”