by “ดูเหมือนคุณจะไม่มีความกล้าเช่นกัน”
“แล้วคุณล่ะ คุณมีความกล้าหรือเปล่า ให้ฉันดูหน่อยว่าศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นนั้นทรงพลังแค่ไหน”
ลู่เฟิงถือดาบไว้ในมือโดยให้ปลายดาบชี้ไปข้างหน้า เขาหันไปมองนักรบญี่ปุ่นที่อยู่รอบๆ ตัวเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบ
”ฉันเดาว่านักรบชั้นยอดจากญี่ปุ่นหลายคนคงเดินทางมาที่ฉากนี้วันนี้ ใช่ไหม?”
“อย่าขี้ขลาด จงยืนหยัดอย่างกล้าหาญ และให้ฉันได้เห็นว่าศิลปะการต่อสู้แบบญี่ปุ่นของคุณทรงพลังแค่ไหน”
“ให้ฉันดูหน่อยว่าศิลปะการต่อสู้ของประเทศมังกรแข็งแกร่งกว่าหรือศิลปะการต่อสู้แบบญี่ปุ่นของคุณดีกว่ากัน”
น้ำเสียงของลู่เฟิงเย็นชาและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เพียงแค่มองไปที่รัศมีอันทรงพลังของลู่เฟิงในขณะนี้ ผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขามีความกล้าที่จะท้าทายคนนับพันเพียงลำพัง
อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุในเวลานั้นล้วนเป็นคนญี่ปุ่น และมีนักรบชาวญี่ปุ่นอยู่ไม่น้อย
ลู่เฟิงไม่กลัวว่าหลังจากสร้างความโกรธแค้นให้กับสาธารณชนแล้ว นักรบญี่ปุ่นทั้งหมดจะเข้ามาโจมตีเขาด้วยกันไหม?
ในความเป็นจริงแล้วลู่เฟิงไม่ได้กลัว
ในขณะนี้เขาไม่ได้แสดงความกลัวต่อนักรบญี่ปุ่นเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
ยิ่งลู่เฟิงกลัวน้อยลง นักรบญี่ปุ่นเหล่านี้ก็ยิ่งกลัวมากขึ้น
หากลู่เฟิงดูอ่อนแอมากในขณะนี้ นักรบญี่ปุ่นเหล่านี้อาจพร้อมที่จะโจมตีลู่เฟิงแล้ว
อย่างไรก็ตาม ชื่อ Lu Feng ถือว่าโด่งดังมากในวงการศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่น
ใครก็ตามที่สามารถเอาชนะลู่เฟิงได้ จะกลายเป็นผู้มีชื่อเสียงและโดดเด่นในวงการศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ลู่เฟิงได้ฆ่าหลิน ทาเทียน อาจารย์ระดับเก้าไปแล้ว ดังนั้น นักรบญี่ปุ่นในฝูงชนเหล่านี้จะนับได้ขนาดไหน?
พวกเขาเป็นนักรบแต่พวกเขาไม่ใช่คนโง่
ในเมื่อรู้ว่ามาที่นี่มีโอกาสตาย 100% แล้วทำไมพวกเขาถึงโยนหัวทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์ล่ะ
”ขยะ!”
”พวกคุณเป็นขยะ ท้ายที่สุดแล้ว พวกคุณก็ยังบอกว่าศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรมังกรของเราเป็นขยะ”
“ฉันอยู่คนเดียว แล้วพวกคุณไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกมาข้างหน้าด้วยซ้ำ คุณแย่กว่าขยะอีกเหรอ”
ลู่เฟิงก้าวไปข้างหน้า ชี้ไปที่ทุกคนและตะโกนด้วยความโกรธ
”ซวช ซวช!”
เมื่อหันหน้าไปทางลู่เฟิง ทุกคนในกลุ่มผู้ฟังก็ถอยกลับไปสองก้าวพร้อมกัน
หนานกงหลิงเยว่ซึ่งอยู่ห่างไกล เห็นฉากนี้แล้วก็มีแววชื่นชมที่ไม่มีใครเทียบได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธออีกครั้ง
นี่คือผู้ชายที่เธอชอบ เขาต้องเผชิญหน้ากับผู้คนนับพันเพียงลำพัง และไม่เพียงแต่เขาจะไม่กลัวเลยเท่านั้น เขายังกล้าที่จะท้าทายพวกเขาด้วย
แม้ว่าเขาจะก้าวไปข้างหน้า แต่เขาก็สามารถทำให้ผู้คนนับหมื่นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหวาดกลัวจนต้องล่าถอยพร้อมๆ กัน
คนคนหนึ่งสามารถขู่ขวัญคนนับพันได้ ใครเล่าจะไม่ชื่นชมกิริยามารยาทเช่นนี้?
”ฟังดีๆ นะ พวกคุณมันขยะทั้งนั้น”
”ต่อหน้าศิลปะการต่อสู้ของประเทศมังกร คุณนี่แย่ยิ่งกว่าขยะซะอีก”
”จากนี้ไป หากนักรบญี่ปุ่นท่านกล้าท้าทายศิลปะการต่อสู้ของดินแดนมังกรอีกครั้ง ข้าจะกวาดล้างกลุ่มนักรบญี่ปุ่นของท่านให้หมดสิ้นไปจากโลกนี้”
ลู่ผิงกล่าวคำนี้เป็นภาษาแคว้นมังกรเป็นครั้งแรก และเนื่องจากกลัวว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจ เขาจึงกล่าวซ้ำเป็นภาษาญี่ปุ่น
หลังจากได้ยินสิ่งที่ลู่เฟิงพูด บางคนก็จะรู้สึกไม่มีความสุขเป็นธรรมดา แต่ไม่ว่าพวกเขาจะรู้สึกไม่มีความสุขแค่ไหน พวกเขาก็ทำได้เพียงแค่เก็บมันเอาไว้
”จำสิ่งที่ฉันพูดไว้”
”ถ้าใครกระโดดลงมา ฉันจะมาหาคุณเมื่อไหร่ก็ได้”
หลังจากที่ลู่เฟิงพูดจบ เขาก็หันหลังและเดินไปหาหนานกงหลิงเยว่
ในความเป็นจริงแล้ว Lu Feng กำลังคิดที่จะฆ่านักรบญี่ปุ่นเพิ่มอีกไม่กี่คนในวันนี้เพื่อเป็นการเตือนใจคนอื่นๆ
อย่างไรก็ตาม อาการบาดเจ็บของ Nangong Lingyue ร้ายแรงมาก และเราไม่สามารถเสียเวลาไปมากเกินไปได้
“คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”
ลู่เฟิงเดินไปหาหนานกงหลิงเยว่แล้วถามเบาๆ
“ไม่เป็นไร ฉันยังทนทานได้”
หนานกงหลิงเยว่ยิ้มและส่ายหัว แต่ใบหน้าของเธอยังคงดูซีดมาก
ทั้งนี้ก็เนื่องมาจาก Lu Feng ได้มอบสมุนไพรบางส่วนที่ Wu Tengchang เหลือไว้ให้ Nangong Lingyue ด้วย
หลังจากอาบน้ำด้วยสมุนไพรชนิดนี้ ร่างกายของนักรบจะแข็งแรงขึ้นเต็มที่
หากไม่ได้รับการเสริมความแข็งแกร่ง Nangong Lingyue อาจตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวงในตอนนี้
“ฉันจะรับคุณกลับ”
ลู่เฟิงยื่นมือออกไปและหยิบหนานกงหลิงเยว่ขึ้นมา
หนานกงหลิงเยว่ช่วยลู่เฟิงหยิบดาบขึ้นมาและแนบตัวแน่นในอ้อมแขนของลู่เฟิง
เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าโอกาสที่จะได้รับการกอดจากลู่เฟิงแบบนี้หายากมาก
เธอจึงรักษาความรู้สึกนี้ไว้มากและเพลิดเพลินกับความรู้สึกนี้มาก
ลู่เฟิงอุ้มหนานกงหลิงเยว่ไว้ในอ้อมแขนและเดินไปทางถนนลงจากภูเขา
ผู้คนรอบข้างไม่กล้าที่จะหยุดเขาเลย พวกเขาทั้งหมดแยกย้ายกันไปทั้งสองด้านและเปิดทางให้กับลู่เฟิง
ในขณะนี้ ลู่เฟิงเดินไปข้างหน้าโดยไม่มองไปรอบ ๆ ก้าวของเขามั่นคงมาก
สายตาของผู้คนรอบข้างต่างจับจ้องไปที่ลู่เฟิง
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อมีคนอยู่มากมายขนาดนี้ ต้องมีใครสักคนต้องการโจมตี Lu Feng แน่ๆ
แต่ถึงจะคิดอย่างไรก็ยังไม่กล้าทำ
มีคนจำนวนมากที่ทำได้เพียงมองดูลู่เฟิงเดินผ่านพวกเขาไป
จนกระทั่งลู่เฟิงเดินออกไปจากฝูงชน พวกเขาก็ยังคงเงียบงันและไม่มีใครกล้าทำอะไรโดยหุนหันพลันแล่น
“บอกให้ซาโตะ โซสึเกะมารับร่างของหลิน ทาเทียนไป”
ลู่เฟิงหันหลังให้ทุกคนแล้วพูดเช่นนั้นและออกไปจากที่เกิดเหตุ
ในขณะนี้ทุกคนในสถานที่เกิดเหตุมองหน้ากัน อยากจะพูดบางอย่างแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร