by “ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่!” เธอกล่าวปกป้อง
“ถึงจะเห็นก็ช่างเถอะ ฉันก็แค่คิดว่ามันน่ารักเท่านั้นแหละ!” เขากล่าว
“คุณคิดจริงเหรอว่าฉันน่ารักตอนที่น้ำลายไหลตอนหลับ” เธอถามด้วยความสงสัย
“ใช่แล้ว น่ารักมาก” เธอน่ารักมากจนเขาอยากจะครอบครองเธอเร็วกว่านี้!
หยี่เฉียนจินอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่คืนนี้เธอหน้าแดงอย่างง่ายดายต่อหน้าเขา
“งั้นพรุ่งนี้คุณจะกลับลู่เฉิงไหม” เธอถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“ผมลาหยุดเรียนไปสองสามวัน ตอนนี้ผมอยู่ที่เซินเจิ้น และอย่างน้อยก็หาคำตอบว่าคดีลักพาตัวครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้น” เฉินจี้เฟยกล่าวพร้อมยกมือขึ้นและลูบแผลที่ข้อมือของหยี่เฉียนจินเบาๆ
ผิวขาวของเธอมีรอยถลอกหลายแห่ง ซึ่งเกิดจากคนร้ายมัดมือเธอด้วยเชือก แล้วเธอก็ดิ้นรนต่อสู้กับมัน
ถึงแม้ว่าแผลจะได้รับการทายาแล้วก็ตาม แต่แผลอาจต้องใช้เวลานานหลายวันจึงจะตกสะเก็ด
“โชคดีที่ครั้งนี้ไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น คุณควรจะระวังให้มากขึ้นในครั้งหน้า ถึงแม้จะเกี่ยวข้องกับคนรู้จักก็ตาม อย่าประมาท” เสิ่นจี้เฟยเตือน
“เข้าใจแล้ว!” เธอกล่าวตอบ เหตุการณ์ครั้งนี้ก็เป็นบทเรียนสำหรับเธอเช่นกัน
“คุณยังเจ็บแผลอยู่ไหม” เขาถาม
“ไม่เจ็บมากแล้ว บาดแผลของฉันเบากว่าของซิสเตอร์จื่อซินมาก และซิสเตอร์จื่อซินเกือบจะถูกลักพาตัวไปโดยพวกคนร้าย…” เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ร่างกายของหยี่เฉียนจินก็เริ่มสั่นเทา
หลังจากที่เธอได้รับการช่วยเหลือ เธอได้ทราบจากพ่อแม่ของเธอว่าหลังจากที่เหอจื่อซินนำผู้ลักพาตัวออกไป เธอถูกผู้ลักพาตัวจับได้และเกือบจะถูกข่มขืนอีกครั้ง โชคดีที่ยี่เฉียนฉีปรากฏตัวและช่วยเหอจื่อซินไว้ได้
“อย่ากลัวเลย ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” เขาเห็นร่างอันสั่นเทิ้มของเธอ แล้วรีบยกมือขึ้นลูบหลังเธอเบาๆ ราวกับต้องการปลอบโยนเธอ
จู่ๆ หยี่ เชียนจิน ก็ยื่นมือออกไป กอดเซินจีเฟย และซุกใบหน้าของเขาไว้ในอ้อมแขนของเซินจีเฟย
“เกิดอะไรขึ้น” เขากล่าวขณะกอดเธอโดยไม่รู้ตัวด้วยมือของเขา “คุณกลัวมากไหม หลังจากนี้ ตระกูลยี่ควรจะส่งคนมาอยู่รอบๆ คุณเพื่อปกป้องความปลอดภัยของคุณ”
“เมื่อซิสเตอร์จื่อซินขอให้ฉันซ่อนตัวและเธอไปล่อคนลักพาตัวออกไป ฉันกลัวมาก ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซิสเตอร์จื่อซิน ฉันวิ่งลงมาจากภูเขาอย่างสิ้นหวัง อยากจะหาใครสักคนมาช่วยซิสเตอร์จื่อซิน ฉันกลัวว่าซิสเตอร์จื่อซินจะเป็นเหมือนพ่อและแม่ของเซียวหยวน…”
เสียงของยี่เฉียนจินเริ่มหายใจไม่ออก
เมื่อคำว่า “เซียวหยวน” หลุดออกจากปากของเธอ ร่างกายของเซินจี้เฟยก็แข็งทื่อ
แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่นางก็ยังไม่ลืมมู่หยวน
ครั้งหนึ่ง เขาคิดว่าเมื่อเวลาผ่านไป มู่หยวนจะค่อยๆ หายไปจากหัวใจของเธอ
แต่ขณะนี้ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่จะไม่ได้ถูกลืมเท่านั้น แต่ยังกลายเป็นเรื่องที่ลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ
เรื่องราวเกี่ยวกับมู่หยวนและตระกูลมู่เป็นความเจ็บปวดในใจของเธอชั่วนิรันดร์ บางทีการได้พบกับมู่หยวนในอนาคตอาจทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง
แต่…หากเขาพบกับมู่หยวนจริงๆ…
เมื่อความเป็นไปได้นี้ฉายแวบผ่านจิตใจของเขา เขาก็เกิดความรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
เมื่อพบมู่หยวนแล้ว ทุกอย่างระหว่างพวกเขาจะยังคงเป็นเหมือนเดิมหรือไม่? เธอ…จะเป็นของเขาในอนาคตหรือเปล่า? หรือ…ถ้ามู่หยวนปรากฏตัวอีกครั้ง เขาจะสูญเสียเธอไป?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็กอดเธอแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย
“เสี่ยวเฟย?” เธออดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา อ้อมกอดของเขาแน่นเกินไป แน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก และกระดูกของเธอก็ปวด
“อ๊า!” จู่ๆ เขาก็รู้สึกตัวและปล่อยแขนอย่างรวดเร็ว “ขอโทษนะ!”
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com