by ายตาของผู้คนต่างมองตามเจ้าเมืองหนานลี่
เมื่อพวกเขาเห็นเจ้าเมืองหนานลี่เดินเข้ามาทางนิกายชิงซวน หลายๆ คนก็มีท่าทีประหลาดใจ
“แล้วท่านลอร์ดแห่งเมืองหนานหลี่จะทำอย่างไร”
“เขาจะไปขอความช่วยเหลือจากคนนอกนั่นเหรอ”
“ไม่มีทางหรอก คนในเมืองหนานหลี่ตกต่ำมาถึงระดับนี้แล้วเหรอ พวกเขาอยากจะขอความช่วยเหลือจากคนนอกงั้นเหรอ”
“น่าอายจริงๆ!”
“ถูกต้อง!”
หลายคนหัวเราะเยาะ
หลังจากได้ยินเช่นนี้ ผู้คนในเมืองหนานลี่ต่างก็ดูไม่มีความสุข
แต่พวกเขาไม่สามารถต้านทานความดื้อรั้นของเจ้าเมืองได้และจำเป็นต้องทำตามเขา
“โอ้? ท่านเจ้าเมือง!”
เมื่อประมุขนิกายชิงซวนเห็นท่านเจ้าเมืองหนานหลี่และบริวารเดินมาทางด้านนี้ โดยมีอ้ายหรานเดินตามไปข้างๆ เขาก็เดาอะไรบางอย่างได้คร่าวๆ และก้าวไปข้างหน้าทันทีพร้อมโค้งคำนับโดยกำหมัดไว้แน่น
“สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ชิงซวน ท่านหลินอยู่ที่ไหน เราจะไปพบท่านได้หรือไม่” เจ้าเมืองหนานหลี่กล่าวด้วยความกังวล
“โอ้ ท่านหลินอยู่ที่นี่ โปรดมาทางนี้!”
ผู้นำนิกายชิงซวนรีบหันไปทางด้านข้างแล้วกล่าว
ในพื้นที่พักผ่อนด้านใน หลินหยางกำลังนั่งขัดสมาธิ ราวกับกำลังงีบหลับ
เมื่อเห็นเช่นนี้ เจ้าเมืองหนานลี่ก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว และคุกเข่าลงโดยไม่ลังเลใดๆ
“ขอร้องนะคุณหลิน โปรดช่วยชีวิตลูกสาวของฉันด้วย!”
หลังจากพูดจบ เขาก็ก้มหัวให้หลินหยางอย่างหนักแน่น
“ท่านผู้ครองเมือง!”
ผู้คนจากเมืองหนานลี่ที่อยู่ด้านหลังต่างตะลึง
ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้าเมืองหนานลี่จะคุกเข่าต่อหน้าคนนอกโดยไม่คิดอะไรเลย
ในความคิดของพวกเขา เรื่องนี้ถือเป็นสิ่งน่าอับอายยิ่งกว่าการยอมทำตามความปรารถนาของตนเองเสียอีก
ผู้คนจำนวนมากที่เฝ้าดูอยู่ข้างนอกก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน และแล้วการสนทนาต่างๆ มากมายก็เกิดขึ้นราวกับกระแสน้ำ
“หนานเจิ้นหยินคนนี้! เขาไม่มีศักดิ์ศรีเลย!”
“น่าละอายจริงๆ น่าละอายจริงๆ!”
“คุกเข่าต่อหน้าคนนอก? และคุกเข่าอย่างเรียบร้อย? เขาเป็นคนขี้ขลาดเหรอ?”
“ชื่อเสียงของเมืองหนานหลี่ถูกทำลาย!”
“เมืองหนานหลี่โชคร้ายที่มีนายกเทศมนตรีแบบนี้!”
ข้อกล่าวหาและการดูหมิ่นเหยียดหยามทุกประเภทได้ยินไปทั่วทุกแห่ง
ผู้คนจำนวนมากในเมืองหนานหลี่มีใบหน้าแดงก่ำและกระสับกระส่าย ในที่สุด บางคนก็จากไปอย่างโกรธเคือง
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินหยางจึงยืนขึ้นทันที และเดินไปช่วยเจ้าเมืองหนานหลี่ลุกขึ้น
“ท่านลอร์ดเมือง ท่านกำลังทำอะไรอยู่?” หลินหยางถามด้วยความอยากรู้
“คุณหลิน ฉันได้ยินมาจากอ้ายหรานว่าคุณอาจมีหนทางที่จะขจัดพลังมังกรอันร้ายแรงออกจากร่างของลูกสาวฉันได้ โปรดช่วยฉันช่วยลูกสาวของฉัน โปรดช่วยลูกสาวของฉัน ตราบใดที่คุณช่วยลูกสาวของฉันได้ หนานเจิ้นหยินก็เต็มใจที่จะทำงานเหมือนทาสให้กับคุณ!” เจ้าเมืองหนานหลี่จับมือของหลินหยางและพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“พลังมังกรร้ายกาจ?”
หลินหยางคิดอยู่ครู่หนึ่งพร้อมขมวดคิ้ว
“คุณหลิน คุณมีวิธีใดที่จะเคลียร์มันได้ไหม” เจ้าเมืองหนานลี่ถามด้วยสายตาที่ร้อนรุ่มและเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“ใช่ แต่ก็ค่อนข้างลำบาก” หลินหยางกล่าว
“จริงเหรอ?”
เจ้าเมืองหนานลี่รู้สึกดีใจมาก
“มีวิธีที่จะกำจัดพวกมันได้ แต่ท่านหนานลี่ ขอถามหน่อยเถอะ ท่านบอกว่าท่านอยากทำงานเป็นทาสให้กับฉัน จริงเหรอ” หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน
เจ้าเมืองหนานหลี่ตกตะลึงชั่วขณะ จากนั้นพยักหน้า “ถ้าคุณหลินต้องการความช่วยเหลือจากเมืองหนานหลี่ เพียงแค่ถามมา!”
“ตกลง! เมื่อเจ้าเมืองหนานหลี่บอกเช่นนั้น ฉันก็เต็มใจที่จะช่วย ฉันไม่จำเป็นต้องทำงานเหมือนทาส ฉันต้องการให้เจ้าเมืองสัญญากับฉันสามสิ่ง ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะดำเนินการทันทีและรักษาลูกสาวของคุณ” หลินหยางกล่าว
“อย่าได้เอ่ยถึงสามรายการเลย แม้แต่สามร้อยหรือสามร้อยรายการก็ไม่มีปัญหา!” เจ้าเมืองหนานหลี่พูดอย่างตื่นเต้นแล้วถามว่า “แต่ข้าไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้คืออะไร?”
“ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องนั้น ข้าจะบอกเจ้าเมื่อคิดออกแล้ว เจ้าเมือง โปรดพาคนมาที่นี่ก่อน” หลินหยางกล่าว
“โอเค โอเค! ใครก็ได้ มาที่นี่เร็วๆ นี้ แล้วพาสาวน้อยมาที่นี่ รีบพาสาวน้อยมาที่นี่!”
เจ้าเมืองหนานหลี่ตะโกนอย่างรีบร้อน
ผู้คนจำนวนหนึ่งจากเมืองหนานลี่รีบพาหนานซิงเอ๋อไปยังพื้นที่พักผ่อนของนิกายชิงซวน
คนจำนวนมากข้างนอกยืนเขย่งเท้าเพื่อมองเข้าไปข้างใน
และผู้คนในเมืองหนานลี่ก็ไม่พอใจกับเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com