by ในความมืด ดูเหมือนมีใครบางคนกำลังสะอื้น
มันคือใคร? ใครกำลังร้องไห้?
เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะขับไล่ความมืดออกไป และในที่สุดก็เห็นเด็กคนหนึ่งสะอื้นอยู่ในความมืด
นั่นเป็นเด็กที่สวยมาก ผิวขาวอ่อนโยน ผมสีดำ และใบหน้าที่ละเอียดอ่อน เหมือนกับตุ๊กตาที่เธอรักเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก โดยเฉพาะดวงตาดอกพีชที่สวยงามซึ่งมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด
นี่คือ…เสี่ยวโม่เหรอ? ไม่ ไม่ใช่เสี่ยวโม่ แต่เป็นอาจิน นี่คืออาจินตอนที่เธอยังเป็นเด็กหรือเปล่า?
เสื้อผ้าเก่าที่อาจินใส่ก็เหมือนกับเสื้อผ้าที่เธอเคยเห็นในอัลบั้มรูปของเขามาก่อน!
เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวังและกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ “อย่าร้องไห้ อาจิน อย่าร้องไห้!” เธอได้ยินเสียงของตัวเองพูดแบบนี้ แต่ครู่ต่อมา เธอได้ยินว่าเสียงเด็ก ๆ กำลังพูดว่า——
“มันเจ็บ! ฉันเจ็บ!”
ความเจ็บปวด? !
“คุณรู้สึกเจ็บตรงไหน” เธอถามอย่างเร่งด่วน จากนั้นเธอก็เห็นบริเวณสีแดงสดขนาดใหญ่ไหลออกมาจากผ้าบนหน้าอกของเขา และบริเวณของบริเวณสีแดงสดนี้ก็ขยายออกอย่างต่อเนื่อง
นั่นมันเลือด! เขามีเลือดออก!
เธอเกือบจะยื่นมือออกโดยไม่รู้ตัวเพื่อกดหน้าอกของเขา โดยหวังว่าจะหยุดเลือดไม่ให้ไหลออกมาอย่างรวดเร็ว แต่ในพริบตาเดียว มือของเธอก็เต็มไปด้วยเลือดแล้ว
เมื่อเธอกังวลอย่างมาก ภาพตรงหน้าเธอก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง Ajin หายตัวไป แต่เจ้านายของเธอและภรรยาของเขากลับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
“อี้หราน ถ้าคุณยุ่งกับงาน ฝากลูกของคุณไว้กับเรา แล้วเราจะดูแลเสี่ยวจินแทนคุณ”
หลังจากนั้นไม่นาน ฉากก็เปลี่ยนไปเป็นภรรยาที่ถือซุปแล้วยื่นให้กับเธอที่กำลังจัดเรียงข้อมูลคดีใต้โคมไฟ “อีหราน มาดื่มซุปหน่อย ฉันเคี่ยวซุปนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว กำลังเติมใหม่” !”
“อาจารย์ ขอบคุณ!”
“คุณเรียกฉันว่าอาจารย์ ทำไมคุณถึงขอบคุณฉันล่ะ? อาจารย์ของคุณและฉันไม่มีลูก สำหรับเรา คุณและเซียวจินดูเหมือนจะให้ลูกสาวและหลานสาวเพิ่มเติมแก่เรา”
ในขณะนั้น เธอเพียงแต่รู้สึกว่าดวงตาของเจ้านายของเธออ่อนโยนมาก
แล้วเหตุการณ์ก็เปลี่ยนไปอีก ป่วย เข้าโรงพยาบาล ถึงขาจะไม่ค่อยดีแต่เมียน้อยก็เดินวนเวียนอยู่ในโรงพยาบาล ช่วยแบกน้ำ ช่วยไปห้องน้ำ และเก็บกวาดสิ่งสกปรกให้
ภรรยาบอกว่า “ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ หน่อยเถอะ ส่วนฉันที่เป็นหญิงชราก็ยังทำเรื่องต่างๆ ได้ เช่น ดูแลคุณ แค่ดูแลตัวเองดีๆ และอยู่อย่างปลอดภัย”
ตอนนั้นเธอยังจำความทรงจำในอดีตของเธอไม่ได้และจำทุกอย่างในอดีตไม่ได้ แต่เธอรู้สึกว่าภรรยาของเจ้านายเป็นเหมือนแม่ของเธอ
ภาพนั้นยังคงเปลี่ยนไปแต่กลับกลายเป็นภาพภรรยานายท่านนอนอย่างอ่อนแรงบนเตียงโทรม เป็นไข้สูง พูดเรื่องไร้สาระอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่นายก็ช่วยดูแลเธอไม่ได้
เธออยากจะก้าวไปข้างหน้าและเข้าใกล้เจ้านายและภรรยาของเจ้านายของเธอมากขึ้น แต่ดูเหมือนว่าจะมีกำแพงที่มองไม่เห็นซึ่งทำให้เธอเข้าใกล้ไม่ได้
“อาจารย์ อาจารย์… สบายดีไหม อาจารย์!” หลิง อี้หราน ตะโกน ทันใดนั้น เขาก็ลืมตาขึ้น และสิ่งที่เขาเห็นคือความมืด
มันคือความฝัน… เธอกำลังฝันอยู่ เธอฝันถึงวัยเด็กของอาจิน และยังฝันถึงทุกสิ่งที่เธอมีกับเจ้านายของเธอด้วย
และในที่สุดเธอก็ฝันถึงภรรยาเจ้านายของเธอนอนอยู่บนเตียงขาดรุ่งริ่ง…อาจเป็นเพราะรายงานที่เธอเห็นในมือของเกาคงหมิงในระหว่างวัน…