by แต่คำพูดของเธอที่ว่า “มันจบแล้ว” ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ “แล้วฉันล่ะ…
หลิงยังคงหันศีรษะไปมองชายที่นั่งข้างเขาอย่างแน่วแน่ “สำหรับฉัน มันเป็นอดีตไปแล้ว ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับอดีตตลอดเวลา”
จู่ๆ เขาก็หัวเราะเบา ๆ “ไม่จำเป็นเหรอ…” ความเจ็บปวด ความเสียใจ และการโทษตัวเองของเขาไม่จำเป็นกับเธอเลยหรือ?
ในขณะนี้ รถได้หยุดอยู่ที่ประตูบ้านหลังใหญ่แล้ว Gu Lichen กล่าวว่า “ลงจากรถ มีบางอย่างที่ฉันต้องการจะแสดงให้คุณเห็น”
Ling Yiran ตาม Gu Lichen เข้าไปในห้องหลักและมาที่สตูดิโอ
ด้านในมีภาพวาดของเขาเกี่ยวกับเธอเมื่อครั้งยังเด็ก ตอนเด็กๆ เจอเขาในป่าทึบ ตอนเด็กๆ ตกอยู่ในอันตราย เธอก็คว้ามือเขาไว้ไม่ให้ตกจากหน้าผา …และเธอก็เดินออกไปจนสุดทางโดยมีเขาอยู่บนหลังของเธอ…
ฉากในความทรงจำของเธอในตอนนั้นล้วนถูกวาดโดยเขาให้เป็นภาพวาด และพวกเขาก็ถูกวางไว้ในห้องแบบนี้
และภาพเขียนเหล่านี้ผมไม่รู้ว่ามีกี่ภาพ
“ปีนี้ฉันวาดพวกนี้ทั้งหมด” กู่ลี่เฉินพูดอย่างขมขื่น “ในช่วงหลายปีนี้ ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงคุณ ฉันจะวาดภาพเหล่านี้ ราวกับว่าฉันรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้วาดภาพ”
หลังจากหยุดครู่หนึ่ง สายตาของเขาจับจ้องที่เธอ “อี้หราน ฉันตามหาคุณมาหลายปี และในที่สุดฉันก็พบคุณ แต่ดูเหมือนพระเจ้ามักจะชอบล้อเล่นกับฉัน และทำให้ฉันคิดถึงคุณทีละก้าว คุณบอกว่าถ้าตอนนั้นฉันถามชื่อคุณ ที่อยู่ อายุ โรงเรียน ชั้นเรียน เลขที่นักเรียน… จะได้ไหม เสียเวลาหลายปีทำไม”
เธอเงียบ
“อีกอย่าง…จริง ๆ แล้วคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลยใช่ไหม ในช่วงที่ฉันเข้าโรงพยาบาล คุณมาเยี่ยมฉันทุกวัน และคุณจะเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของฉันด้วยใช่ไหมคะ? “
“ถ้าฉันเห็นคุณในคืนที่คุณมาหาฉัน และฉันได้ช่วยคุณหาหมอที่ดีให้กับ Qin Lianyi และรักษาอย่างดีที่สุด คุณคงไม่… คุณจะไม่แต่งงานกับ Jinli เหรอ ระหว่างเรา .. มีความเป็นไปได้บางอย่าง?”
เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลุกโชนราวกับว่าเขาต้องการฟังคำตอบจากปากของเธอ
หลิงยังคงถอนหายใจและพูดว่า “ในโลกนี้ไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น กู่ลี่เฉิน ถ้าฉันมีความรู้สึกใดๆ ให้กับคุณจริงๆ ฉันก็ถือว่าคุณเป็นแค่เพื่อนตัวเล็กๆ ที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา ฉันขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ และเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะต้องกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของคุณ แต่—”
คำพูดที่เขาไม่อยากได้ยินจากปากของเธอเบา ๆ “ฉันไม่เคยมีใจให้คุณเลย”
แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันโหดร้ายสำหรับเขาที่จะพูดแบบนี้ แต่เธอก็ยังต้องการที่จะพูดมัน ฉันไม่อยากให้เขาผูกมัดความรู้สึกกับเธอต่อไป และฉันก็ไม่อยากให้อนาคตของเขาต้องจมอยู่กับความเสียใจไม่รู้จบ
ใบหน้าของเขาซีดจนแทบไม่มีเลือด และร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับว่าเขายืนอยู่บนขอบหน้าผา ในขณะที่คำพูดของเธอคืออาวุธที่แหลมคม ราวกับว่ามันสามารถทำให้เขาตกจากหน้าผาได้อย่างง่ายดาย
“งั้นเธออยากบอกฉันไหมว่าไม่ว่า… ฉันจะคิดถึงเธอหรือไม่ เธอจะไม่หลงรักฉันใช่ไหม” เขาพึมพำ