by โดยเฉพาะในเวลานี้ทั้งสองฝ่ายต่างมองกันและกันเป็นหนามยอกอกและหนามเนื้อตัว
หากลู่เฟิงต้องการกลับเมืองหลงอย่างปลอดภัย เขาจะต้องกำจัดซาโตะ โซสึเกะให้ได้
หากเขาต้องการโค่นล้มซาโตะ โซสุเกะ เขาก็ต้องฆ่าหลินเฉียนเจวียให้สิ้นซาก
ดังนั้น ซาโตะ โซสุเกะจึงรู้ว่าลู่เฟิงจะไม่ยอมปล่อยหลินเฉียนเจวียไปอย่างแน่นอน
“ท่านครับ หลินเฉียนเจวียจะไปไหน”
“เป็นเรื่องแปลกจริง ๆ ที่ทั้งเขาและร่างกายของเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่เลย
ยิ่งโชตะ มัตสึดะคิดเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งสับสนมากขึ้น
เมื่อลู่เฟิงออกจากพื้นที่ท่องเที่ยว เจ้าหน้าที่ก็ได้เห็นขั้นตอนทั้งหมด
ในเวลานั้น ลู่เฟิงอยู่คนเดียว โดยไม่ได้พาใครมาหรือเอาสิ่งใดไปด้วย
ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่ Lu Feng จะนำร่างของ Lin Qianjue ไป
เป็นไปได้ไหมที่หลินเฉียนเจวียที่ควรจะอยู่ที่นั่นกลับหายตัวไปจากอากาศบางๆ?
“พอคุณพูดถึงเรื่องนี้แล้ว มันก็สมเหตุสมผลขึ้นบ้าง”
ซาโตะ โซสึเกะแตะคางของเขา เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้ให้รอบคอบมาก่อน
เขาเพียงคิดว่าหลินเฉียนเจวียเป็นเพียงเครื่องมือที่สามารถใช้ได้
เนื่องจากมันหมดผลไปแล้ว เขาไม่สนใจว่าหลินเฉียนเจวียจะอยู่หรือตาย
แม้ว่าเขาจะไม่สนใจก็ตาม แต่สิ่งที่น่าฉงนคือตอนนี้หลินเฉียนเจวียเสียชีวิตแล้ว และไม่สามารถพบร่างของเขาได้
คุณรู้ไหมว่าป่าซากุระเป็นจุดชมทิวทัศน์ที่สวยงาม และแน่นอนว่าไม่มีเสือหรือสัตว์ป่าอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ร่างของหลินเฉียนเจวียจะถูกสัตว์ป่าเอาไป
แล้วหลินเฉียนเจวียจะไปที่ไหน?
“ท่านครับ ผมกล้าเดาเอา…”
“หลินเฉียนเจวียยังมีชีวิตอยู่ แต่ลู่เฟิงคิดว่าเขาตายไปแล้ว”
“แล้วหลังจากที่ลู่เฟิงจากไป หลินเฉียนเจวียก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ”
โชตะ มัตสึดะครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีแล้วแสดงความคิดของเขาออกมา
“อิอิ เขาจะไปได้ไกลแค่ไหนในเมื่อเขาบาดเจ็บสาหัส”
“คนของเราค้นหาทั่วป่าซากุระและไม่พบร่องรอยของเขาเลย”
“นอกจากนี้ หากเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ หลังจากที่ลู่เฟิงจากไป เขาจะขอความช่วยเหลือจากคนของเราและส่งเขาไปโรงพยาบาล”
ซาโตะ โซสึเกะไม่ใช่คนโง่ และเขาวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว
สำหรับการวิเคราะห์ของซาโตะ โซสึเกะ มัตสึดะ โชตะพยักหน้าเห็นด้วยเล็กน้อย
”ถ้าอย่างนั้นก็เหลือเพียงความเป็นไปได้ที่สองเท่านั้น ซึ่งเป็นความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น”
น้ำเสียงของโชตะ มัตสึดะทำให้โซสึเกะ ซาโตะไม่พอใจอย่างมาก
“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดออกมา ถ้าต้องผายลมก็ผายลม”
ซาโตะ โซสึเกะวางถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างแรงแล้วพูด
“ใช่ ใช่ ใช่…”
“ฉันคิดว่าต้องมีคนอื่นปรากฏตัวและพาหลินเฉียนเจวียไป”
โชตะ มัตสึดะพยักหน้าซ้ำๆ และพูดถึงความเป็นไปได้ประการที่สอง
ครั้งนี้ ซาโตะ โซสึเกะไม่ได้ปฏิเสธ
เพราะนี่คือความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
ลู่เฟิงไม่ได้พาหลินเฉียนเจี้ยไป และหลินเฉียนเจี้ยก็ไม่สามารถออกไปคนเดียวได้
ไม่ว่าเขาจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะไม่หายไปจากอากาศธาตุ ต้องมีใครสักคนพาเขาไป
และคนที่พาตัวหลินเฉียนเจวียไปก็ไม่ใช่ลูกน้องของซาโตะ โซสุเกะ
“ใครกันนะ?”
ซาโตะ โซสึเกะยื่นมือไปแตะคางของเขา แต่เขาก็ยังไม่สามารถจับคำตอบได้ไม่ว่าเขาจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม
ในเวลานี้ โชตะ มัตสึดะก็กำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่ในใจเช่นกัน และเขาก็ไม่สามารถหาคำตอบของคำถามนั้นได้
“เป็นไปได้ไหมว่านี่จะเป็นแผนสำรองของหลิน เฉียนเจวีย”
“เขาอาจเตรียมลูกน้องหรือคนอื่นไว้ล่วงหน้าเพื่อคอยช่วยเหลือ”
หลังจากเงียบไปนาน ซาโตะ โซสึเกะก็ค่อยๆ หันศีรษะและมองไปที่มัตสึดะ โชตะ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โชตะ มัตสึดะอยากจะพูดบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร และเพียงพยักหน้าเล็กน้อย
“ถ้าเป็นอย่างนั้น หลินเฉียนเจวียอาจจะยังมีชีวิตอยู่”
ซาโตะ โซสุเกะกล่าวขณะหยิบถ้วยชาขึ้นมาอย่างช้าๆ และหรี่ตา
“ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ก็คงจะดีมาก”
โชตะ มัตสึดะตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และรีบเข้ามาพูดคุยต่อ
“มีอะไรดีเกี่ยวกับมัน”
“แม้ว่าหลินเฉียนเจวียจะหายใจได้ เขาก็ยังต้องใช้เวลาพักฟื้นนานแน่นอน”
“ตอนนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะคาดหวังให้หลินเฉียนเจวียจัดการกับลู่เฟิง”
ซาโตะ โซสึเกะส่ายหัว ตอนนี้เขาเลิกสนใจหลินเฉียนเจวียในฐานะตัวหมากแล้ว
“แล้วเราจะต้องทำอย่างไรต่อไปครับท่าน”
โชตะ มัตสึดะเงียบไปครู่หนึ่งแต่ยังคงถามคำถามที่สำคัญที่สุด
ขณะนี้สถานการณ์ที่นี่แย่มาก และพวกเขาต้องวางแผนโดยเร็วที่สุด
มิฉะนั้น หากปล่อยให้พลังของคาโตะ ทาโร่เติบโตมากขึ้น ซาโตะ โซสึเกะและลูกน้องของเขาจะยิ่งสู้กลับได้น้อยลง
“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องใช้การ์ดใบนั้นจริงๆ นะ”
เมื่อซาโตะ โซสึเกะพูดแบบนี้ ความชั่วร้ายอันลึกซึ้งก็ฉายแวบผ่านดวงตาของเขา
แน่นอนว่าไม่ใช่แค่โชคช่วยที่ทำให้เขามาถึงตำแหน่งนี้
แม้ว่า Lu Feng จะคอยช่วยเหลือ แต่ก็ไม่อาจแยกจากความพยายามและการวางแผนลับของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาได้
ด้วยบุคลิกที่ระมัดระวังของเขา เขาจะพยายามเก็บไพ่ไว้ให้ตัวเองมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
และตอนนี้เขากำลังจะใช้การ์ดใบสุดท้ายของเขาแล้ว
“ท่านครับ ท่านเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า หากใช้ไพ่ใบนี้แล้ว มันจะกลับคืนไม่ได้อย่างแน่นอน ใช่ไหม”
โชตะ มัตสึดะจำเรื่องนี้ได้ เพราะโซสึเกะ ซาโตะ เคยพูดถึงเรื่องนี้กับเขามาก่อนแล้ว
“ถูกต้องแล้ว”
“เมื่อใช้แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับลู่เฟิงก็ไม่มีทางคลายลงได้”
“นอกจากนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับอาณาจักรมังกรก็จะลดลงจนกลายเป็นจุดเยือกแข็งเช่นกัน”
ซาโตะ โซสุเกะเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าหากใช้ท่านี้ ศัตรูจะได้รับบาดเจ็บนับพันคน และตัวเราเองจะได้รับบาดเจ็บถึงแปดร้อยคน
พวกเขาในญี่ปุ่นก็จะต้องประสบกับความสูญเสียอย่างไม่คาดคิดมากมายเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม หากต้องเลือกทางเลือกสุดท้าย ซาโตะ โซสุเกะจะไม่มีทางเลือก
อย่างน้อยการทำเช่นนี้ก็ทำให้เขาสามารถรักษาตำแหน่งปัจจุบันของเขาไว้ได้
มิฉะนั้น เขาอาจจะถูกคาโตะ ทาโร่ โค่นล้มได้ในทันที
หลังจากได้ยินสิ่งที่ซาโตะ โซสึเกะพูด มัตสึดะ โชตะก็รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้ร้ายแรงแค่ไหนเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาเป็นคนรับใช้ เขาจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะพิจารณาเรื่องเหล่านี้และผลที่ตามมา
เขาเพียงแค่ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของซาโตะ โซสึเกะ
“ท่านครับ โปรดบอกผมว่าท่านต้องการให้ผมทำอะไร”
“ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ผมจะอยู่ที่นี่เพื่อปฏิบัติตามคำสั่งของท่าน”
โชตะ มัตสึดะแสดงความภักดีของเขาในเวลาที่เหมาะสม
“คุณลงไปก่อนเถอะ”
“ฉันจะคิดเรื่องนี้อีกที”
ซาโตะ โซสึเกะโบกมือส่งสัญญาณให้มัตสึดะ โชตะออกไป
“ใช่”
โชตะ มัตสึดะตอบและออกจากห้องไป
และซาโตะ โซสึเกะ แทบจะไม่เคยจุดบุหรี่ให้ตัวเองเลย
“ฉันไม่อยากใช้มันเร็วขนาดนี้”
“แต่ตอนนี้ ฉันต้องใช้มัน”
ซาโตะ โซสึเกะถอนหายใจ ขณะที่ยังคงรู้สึกลังเลเล็กน้อย
ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้เตรียมไพ่เด็ดนี้มานานกว่าสิบปีแล้ว
มันสามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดที่ว่า การลับดาบต้องใช้เวลาสิบปี
อย่าพูดถึงความพยายาม เงิน และพลังงานมากมายที่ใส่ลงไปเลย
ลองดูว่าซาโตะ โซสึเกะให้ความสำคัญกับการ์ดใบนี้มากแค่ไหน เขาไม่ได้ใช้มันเลยแม้แต่ตอนที่ต่อสู้กับคุโรดะ ฮิโรบูมิ
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าการใช้การ์ดใบนี้ เขาก็สามารถเอาชนะคุโรดะ ฮิโรฟูมิ ได้โดยไม่ต้องมีความช่วยเหลือจากลู่เฟิงก็ตาม
อย่างไรก็ตามเป้าหมายของซาโตะ โซสุเกะไม่ได้มีเพียงแค่การเอาชนะคุโรดะ ฮิโรบูมิเท่านั้น
ความทะเยอทะยานของเขายิ่งใหญ่มากขนาดที่ผู้ติดตามเขามาหลายปีก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
แต่คราวนี้ เมื่อต้องเผชิญกับแรงกดดันอันหนักหน่วงของลู่เฟิง เขาจึงตัดสินใจใช้มันในที่สุด
อย่างไรก็ตาม ไพ่ใบนี้เกี่ยวข้องกับสิ่งของและผู้คนจำนวนมากทีเดียว
ดังนั้นจะต้องใช้เวลาสักพักจึงจะเริ่มต้นได้เต็มรูปแบบ
และซาโตะ โซสึเกะก็ต้องคิดถึงสถานการณ์ต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้นล่วงหน้าด้วยเช่นกัน เพื่อที่เขาจะได้ดำเนินการตามแผนได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด
“ลู่เฟิง ลู่เฟิง คุณคิดว่าคุณสามารถนั่งพักผ่อนหลังจากจัดการกับหลินเฉียนเจวียได้หรือไม่”
“ต่อไป ฉันจะให้เซอร์ไพรส์ใหญ่กับคุณอีกครั้ง คุณต้องรับมันให้ดี”
ซาโตะ โซสึเกะ ยืนขึ้นช้าๆ สายตาเย็นชาเหมือนงูพิษฉายแวบผ่านส่วนลึกของดวงตาของเขา
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com