by หลังจากที่เหอซื่อซินและเพื่อนร่วมชั้นอีกหลายคนมอบหมายพื้นที่ทำความสะอาดของตนเอง พวกเขาก็เริ่มทำความสะอาด
ขณะที่เธอกำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่น จู่ๆ ก็มีใครบางคนวิ่งเข้ามาตรงหน้าเธอ ยกมือขึ้นและผลักเธออย่างแรง
เหอ ซิซิน ตกใจจนล้มลงกับพื้น รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า
หญิงสาวพูดอย่างโกรธ ๆ กับเหอจื่อซินว่า “เป็นคุณเอง คุณเองต่างหากที่ไม่ยอมให้หยี่เฉียนฉีมีแฟน คุณทำตัวเหมือนน้องสาวภายนอก แต่ในความลับ คุณขัดขวางไม่ให้คนอื่นหาแฟน คุณคิดอะไรอยู่ ?” ! “
เหอ ซิซินรู้สึกสับสน ข้อเท้าของเธอเจ็บปวดมาก และคนร้ายที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ยังคงดุเธออยู่ เธอโกรธทันทีและพูดว่า “คุณเป็นใคร ไม่ใช่เรื่องของคุณหรอกว่าเซี่ยวซีจะมีเซ็กส์หรือไม่ ไม่ว่าจะมีแฟนหรือไม่ก็ตาม เกิดอะไรขึ้นก็ตาม ไม่ว่าฉันตั้งใจจะทำอะไรก็ตาม ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณเลย!”
“คุณ——” หญิงสาวดูเหมือนจะโกรธมากขึ้น และยกมือขึ้นทันที พร้อมที่จะตีเหอจื่อซิน
แต่ก่อนที่มือนี้จะสัมผัสเหอจื่อซิน มันก็ถูกอีกมือคว้าเอาไว้
“คุณกำลังทำอะไรอยู่!” เสียงของซ่งยูดังขึ้น
ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปราวกับว่าเธอหวาดกลัวซ่งหยู แต่เธอก็พูดอย่างดุร้ายทันที “คุณทำอะไรอยู่ ปกป้องผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ใช่คนดี เธอคอยขัดขวางไม่ให้พี่ชายในนามของเธอหาภรรยา “แฟนสาว ใครจะรู้ว่าเธอมีความคิดสกปรกอะไร!”
“คุณเป็นคนสกปรก!” ซ่งหยูพูดอย่างไม่พอใจ “คุณมาจากชั้นเรียนไหน ฉันจะไปหาหัวหน้าครูของคุณ คุณตั้งใจทำร้ายคนอื่นแบบนี้ มาดูกันว่าคุณคิดอย่างไร หัวหน้าครูจะทำยังไงดี ฉันควรทำยังไงกับคุณ!”
ใบหน้าของหญิงสาวฉายแววตื่นตระหนกขึ้นมาทันใด จากนั้นเธอก็พยายามดิ้นรนเพื่อหลุดจากมือของซ่งหยู “คุณ…คุณไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม ปล่อยฉันเถอะ” ฉันบอกคุณว่า ถ้าคุณชอบผู้หญิงแบบนี้ จะไม่มีจุดจบที่ดีแน่ๆ ระวังจะโดนหลอกในอนาคตนะ! “
ซ่งยูยกมือขึ้นตบอีกคน!
การตบอันเฉียบคมนี้ดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้าง และหญิงสาวก็ดูไม่เชื่อ “คุณตบฉันเหรอ”
“ใช่ ฉันตีเธอ!” ซ่งหยูพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันชื่อซ่งหยู จากชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2-3 ถ้าเธออยากหาครูประจำชั้นของฉัน ก็ไปหาเธอได้เลย! อีกอย่าง ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน แล้วไงล่ะ “ยังไม่ถึงตาเธอพูดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ถ้าเธอกล้าพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับเธออีก ฉันจะตีเธอ ฉันจะไม่แสดงความเมตตาต่อเธอเพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิง”
อีกฝ่าย ก็ตกใจนิดหน่อยก็ขยับปากบ้างแต่สุดท้ายก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้วรีบวิ่งหนีไป
ซ่งหยูหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ย่อตัวลง และถามเหอซื่อซินด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไร แค่ข้อเท้าฉันเจ็บนิดหน่อย” เธอกล่าวขณะพยายามยืนขึ้น
“รอสักครู่ ขอฉันดูก่อน” ซ่งหยูพูดพลางดึงขากางเกงของเหอจื้อซินขึ้นอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงดึงถุงเท้าของเธอลงเบาๆ จากนั้นเขาก็เห็นว่าข้อเท้าของเธอแดงและบวม
แต่เมื่อมือของซ่งหยูสัมผัสเธอ เหอซื่อซินก็หายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งหยูก็พูดทันทีว่า “ไปห้องพยาบาลกันเถอะ”
“โอเค” เธอกล่าวและพยายามยืนขึ้นอีกครั้ง
แต่วินาทีต่อมา เธอก็ถูกเขาอุ้มขึ้นไปแล้ว
“คุณ——” เหอ ซิซิน มองซ่ง หยู อย่างว่างเปล่า
“ฉันจะพาคุณไปที่นั่น มันจะเร็วกว่า!” เขากล่าวขณะอุ้มเหอซื่อซินและเดินอย่างรวดเร็วไปที่ห้องพยาบาล
ระหว่างทาง เหอ ซิ่นซินรู้สึกว่าผู้คนต่างมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ ตลอดเวลา และเธอเกรงว่าพรุ่งนี้มันจะกลายเป็นข่าวลือ
ซ่งหยูพาเหอจื่อซินไปที่ห้องพยาบาลด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเล็กน้อย
หลังจากตรวจเหอจื้อซินแล้ว แพทย์ในห้องพยาบาลกล่าวว่า “โชคดีที่กระดูกยังปกติดี เพียงแต่เคล็ดเล็กน้อยเท่านั้น ทานยาแล้วอย่าวิ่งหรือกระโดดอีกเลยในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”