by เขากำลังพูดอยู่!
“ฉันต้องการอาจิน ฉันต้องการเธอ!” เสียงใคร? ใช่…มันคือเสียงของหลิงอี้หราน!
Yi Jinli จ้องที่ Ling Yiran อย่างเฉียบขาดและวางมือข้างหนึ่งไว้บนขมับของเขา ในขณะนี้ หัวของเขารู้สึกราวกับว่าถูกแทงด้วยเข็มแหลมคมและความเจ็บปวดก็แผ่กระจายออกไป
“หยาน ถ้าคุณต้องการฉัน คุณก็อย่าทิ้งฉันในอนาคต ไม่มีวัน!”
“ไม่ จิน ฉันจะไม่ทิ้งนาย!”
“ยัง…ยัง…”
เขายังคงเรียกชื่อเธอ ราวกับว่าชื่อนี้เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขา…
ปวดหัว! และภาพที่แตกสลายเหล่านั้นก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถจับมันได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
เสียงเหล่านี้คืออะไร บทสนทนาเหล่านี้คืออะไร? นี่คือ… บทสนทนาที่เขามีกับเธอในตอนนั้น?
“นายน้อย คุณปวดหัวอีกแล้วหรือ” ลุงกวนที่อยู่ข้างๆ สังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของยี่จินลี่ และรีบเดินไปถาม
Yi Jinli หายใจเข้าลึก ๆ แต่สิ่งที่ออกมาจากปากของเขาคือเสียงคร่ำครวญ ครั้งนี้ อาการปวดหัวรุนแรงกว่าเดิม
และ Ling Yiran ซึ่งกำลังอุ้ม Yi Qianmo ก็รีบไปหา Yi Jinli ในขณะนี้ และถามอย่างประหม่าว่า “เป็นอะไรไป? มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?”
ในขณะนี้ ใบหน้าของ Yi Jinli ซีดเผือด มีเหงื่อบางๆ บนหน้าผาก คิ้วขมวด มือข้างหนึ่งกดที่ขมับ และดวงตาที่ลึกล้ำนั้นเปื้อนไปด้วยความเจ็บปวด
“นายน้อยคงปวดหัว ข้าจะขอให้หมอฟางมา” พ่อบ้านพูดแล้วรีบโทรออก
หลิงยังคงมองไปที่ยี่จินลี่ และรีบหยิบทิชชู่ออกมา พยายามช่วยเขาเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขา
ก่อนที่มือของเธอจะแตะหน้าผากของเขา จู่ๆ ก็ถูกมือของเขาคว้าไว้
“อะไรนะ…คุณจะทำอะไร…” คำพูดนั้นแทบจะถูกบีบออกจากปากของเขา และเสียงของเขาก็สั่นเพราะอาการปวดหัว
“ฉันแค่อยากจะช่วยคุณเช็ดเหงื่อ” หลิงอี้หรานพูด ในขณะนี้ นิ้วของเขากำลังบีบข้อมือของเธอ ซึ่งเจ็บปวดมาก แต่เธอไม่แสดงสีหน้าออกมา “ตอนนี้เธอเจ็บหรือเปล่า หยุดพูด ยิ่งพูดยิ่งเจ็บ อดทนไว้เดี๋ยวหมอมาก็จะไม่เป็นไร”
เสียงของเธออ่อนโยนแต่มีพลังบางอย่าง ราวกับว่า… เสียงนี้สามารถทำให้เขาสบายใจได้
และในใจของเขา ดูเหมือนจะมีภาพอีกภาพหนึ่งที่แตกสลายฉายออกมา
“ปวดท้องเหรอ อาจิน รอฉันก่อน ฉันจะไปซื้อยา แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมา…” เสียงเดิมดังขึ้นข้างหู ทำให้เขารู้สึกมึนงง
อะไรคือความจริงและอะไรคืออดีต?
เมื่อเขามองตาเธอ เขาก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเห็นเธอกับเขาในห้องเช่าซอมซ่อ เธอมองเขาอย่างเป็นกังวล แล้วในคืนเดือนมืดก็วิ่งออกจากบ้านไป…
และความเจ็บปวดก็ดำเนินต่อไป…มันคืออดีตและปัจจุบัน
ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน แต่มีภาพในใจของเธอ ภาพที่เธอกลับมา เธอผลักประตูแล้วรีบไปหาเขาพร้อมกับยา “อาจิน ฉันซื้อยากลับมาแล้ว ..”
เธอกลับมา เธอไม่ทิ้งเขา…
“พี่สาว…” เสียงครวญคราง/คร่ำครวญหลุดออกจากปากของเขา