บทที่ 5392 ทุกอย่างถูกตรวจสอบอย่างไร?

One thought on “บทที่ 5392 ทุกอย่างถูกตรวจสอบอย่างไร?”

1. Amazing Son in Law บทที่ 5392
   โอโบกุนครุ่นคิดว่า เขาจะต้องสืบหาเบาะแสการหายไปอย่างไร้ร่องรอยของเสี่ยวฉีเว่ยกับพวกของเขาทั้งกลุ่มได้อย่างไร เสี่ยวฉีเว่ยได้สูญหายไปขณะออกไปจับกุมตัวหลินว่านเอ๋อร์ ดังนั้นเขาจึงต้องสืบหาว่าความเคลื่อนไหวของเสี่ยวฉีเว่ยตั้งแต่เริ่มต้นที่พวกเขารับคำสั่งและเดินทางมาที่เบอร์เกน
   เขาต้องสืบหาให้ได้ว่าบุคคลใดกันแน่ที่ยื่นมือช่วยเหลือว่านหลงเอ๋อให้รอดพ้นการจับกุมตัวของเสี่ยวฉีเว่ย
   โอโบจุนใช้เวลาสืบหาเบาะแสต่างๆในยุโรปเหนือเป็นเวลาหลายวันแต่เขาก็ยังไม่พบร่องรอยใดๆแม้แต่เพียงน้อยนิด
   เขาจึงออกค้นหาร่องรอยของเสี่ยวฉีเว่ยไปเรื่อยๆจนมาถึงเมืองโอสุ แต่เขาก็ยังคว้าน้ำเหลวเช่นเคย จนเขารู้สึกท้อแท้และเบื่อหน่าย เขาจึงเดินเข้าไปในบาร์เหล้าแห่งหนึ่งเพื่อหวังดื่มให้คลายความกลัดกลุ้ม
   เมื่อเขาดื่มไปได้สักพักใหญ่และเริ่มรู้สึกเมามายขึ้นเล็กน้อย เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขาสั่นไหวขึ้นมาคราหนึ่ง เมื่อเขาล้วงออกมาเปิดดูก็พบว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากหน่วยเหนือของเขา เป็นรหัสลับที่รู้เฉพาะคนในกลุ่มเท่านั้น ความหมายของรหัสลับนั้นก็คือจะมีการนัดประชุมในอีกครึ่งชั่วโมง
   เขาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายและเก็บโทรศัพท์มือถือของเขาใลงในกระเป๋าด้วยอารมฌ์ที่ขุ่นมัว จากนั้นเขาจึงล้วงธนบัตรสองใบซุกไว้ใต้แก้วไวน์ของเขา แล้วลุกขึ้นยืน และสาวเท้าออกจากบาร์แห่งนั้นไป
   เมื่อกลับมาที่โรงแรมที่เขาพัก โอโบจุน รีบชำระล้างร่างกาย และเปิดแอปการติดต่อของกลุ่มก่อนเวลานัดหมายเล็กน้อย
   หลังจากที่เขาได้ล็อกอินและป้อนรหัสผ่านหลายขั้นตอน เขาจึงได้เข้าสู่มีตติ้งรูม ของกลุ่มได้ ในกลุ่มสนทนาพิเศษมีหน้าต่างเฉพาะบุคคลห้าหน้าต่าง โดยสี่หน้าต่างอยู่ล้อมรอบอีกหนึ่งหน้าต่างใหญ่ที่อยู่กึ่งกลางจอภาพ
   เมื่อเขาเข้าสู่ห้องสนทนาเขาได้พบว่านอกจากตัวเขาแล้วยังมีอีกหน้าต่างที่ล็อกอินเข้ามาแล้วเช่นกันเป็นชายชราที่มีเคราสีขาว ส่วนอีกสามหน้าต่างยังว่างเปล่าอยู่
   โอโบจุนจึงรีบทำความเคารพและทักทายชายชราเคราขาวอย่างอ่อนน้อมทันทีว่า “สวัสดีลุงฉางเซิง ฉันขอทราบพิกัดตอนนี้ของคุณจะได้ไหม?”
   “หยานจิง” ชายชราที่โอโบจุนเรียกว่าลุงฉางเซิงตอบแบบห้วนๆ
   โอโบจุนดวงตาเบิกโพลงด้วยความตื่นเต้นทันที ร้องถามไปว่า “ไม่ทราบว่าท่านผู้เฒ่าพบร่องรอยเบาะแสของหลินว่านเอ๋อบ้างหรือเปล่า?”
   “ไม่พบ!” ฉางเซิ่งโปส่ายศรีษะและพูดตอบโต้แบบห้วนๆเช่นเคย เขาทำเหมือนกับว่า ถ้าเขาพูดมากจะมีสิ่งใดร่วงออกมาจากปากของเขา
   โอโบจุน อ้าปากหาวและยืดเอวบิดขี้เกียจคลายความเมื่อยล้าแล้วพูดว่า “ไม่นึกเลยว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะเล่ห์เหลี่ยมแพรวพรายถึงเพียงนี้!”
   ทันใดนั้นหน้าต่างที่ด้านล่างซ้ายมือของจอ ก็ปรากฏหน้าตาของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งขึ้นมา
   โอโบจุน รีบประสานมือคารวะและกล่าวทักทายว่า “สวัสดีลุงจงหยง เหตุการณ์ที่นิวยอร์คของคุณเป็นอย่างไรบ้าง มีความคืบหน้าหรือเปล่า?”
   ชายที่ถูกเรียกว่าลุงจงหยง ยิ้มอย่างแห้งแล้งและพูดขึ้นว่า “ที่ฉันขอเปิดการประชุมก็เพราะฉันมีปัญหางอย่างและอยากได้รับคำแนะนำจากท่านลอร์ดอังกฤษ คุณช่วยบอกกับฉันหน่อยว่าด้านของคุณมีปัญหาเช่นเดียวกับฉันหรือเปล่า?”
   ทันใดนั้นหน้าจอที่มุมขวาล่างก็ปรากฏภาพของดิงหยวนโบ หยุนรูเกอขึ้นที่หน้าจอจากรูปภาพที่ปรากฏดูเหมือนว่าหล่อนจะกำลังเดินทางด้วยบนเครื่องบินเจ็ท โอโบจุน จึงเอ่ยปากถามไปว่า “สวัสดีลุงดิงหยวน คุณกำลังจะเดินทางไปที่ไหนกันแน่?” หยุน รูเกอ ตอบอย่างเฉยเมยว่า “ฉันกำลังจะเดินทางไปที่ตะวันออกกลาง เพื่อสืบหาร่อยรองของหลินว่านเอ๋อร์ เพราะที่นั่นมีแผ่นดินไม่มากนัก แต่ผู้คนกลับล้นหลาม อาจเป็นที่ซ่อนตัวของหลินว่านเอ๋อร์ก็ได้”
   โอโบจุน โพล่งออกมาอย่างตัดพ้อว่า “ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่ะ ว่าคุณจะไปที่นั่น!?”
   หยุน รูเกอ พูดอย่างไม่สนใจว่า “บอกคุณไปเพื่ออะไร? ในเมื่อคุณและฉันเลือกสถานที่ที่แตกต่างกัน”
   ขณะที่โอโบจุนมีสีหน้าที่ผิดหวัง และกำลังจะพูดอะไรออกมา หน้าต่างใหญ่ตรงกลางจอก็ปรากฏแสงสว่างขึ้น สีหน้าของเอิร์ลทั้งสี่คนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น พวกเขารีบหยุดสนทนากันทันที
   หน้าต่างตรงกลางจอสว่างขึ้น และไม่ปรากฏหน้าตาของผู้คน เป็นเพียงแสงสีขาวเท่านั้น จากนั้นหน้าต่างตรงกลางเอ่ยถามอย่างเย็นชาว่า
   “พวกคุณได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า?” แม้แต่เสียงพูดของคนที่อยู่หน้าต่างตรงกลางก็ยังผ่านเครื่องดัดเสียง
   ………….

   Reply