by “เรื่องเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับซาโตะ โซสึเกะด้วย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขายอมสละลูกสาวเพื่อรักษาตำแหน่งเอาไว้”
ลู่เฟิงส่ายหัวเล็กน้อย เขาเข้าใจเรื่องเหล่านี้อย่างถ่องแท้มาก
ก็เพราะว่าเขาเห็นถึงนิสัยของซาโตะ โซสึเกะ ทำให้เขาไม่เชื่อใจซาโตะ โซสึเกะเลย
ท้ายที่สุดแล้ว หากผู้ชายคนหนึ่งสามารถเพิกเฉยแม้แต่ลูกสาวของตัวเองได้ คุณยังคาดหวังให้เขาปฏิบัติต่อคุณอย่างจริงใจได้หรือ?
ลู่เฟิงรู้ว่าซาโตะ โซสึเกะไม่สนใจชีวิตและความตายของซาโตะ ซากุระ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยใช้ซาโตะ ซากุระเพื่อคุกคามซาโตะ โซสึเกะเลย
ตอนนี้ฉันเข้าใจสิ่งที่คุณพูดแล้ว
หลังจากฟังแล้ว หนานกงหลิงเยว่พยักหน้าอย่างจริงจัง
”ผมหวังว่าจะไม่มีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้นในสามหรือสองวันที่ผ่านมา”
ลู่เฟิงมองไปที่โทรศัพท์ของเขาและคำนวณว่าคาโตะ ทาโร่ จะต้องใช้เวลาอีกกี่วันจึงจะเสร็จสิ้นแผนทั้งหมดของเขา
หนานกงหลิงเยว่หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาเพื่อดูเวลา
”เราควรกลับเร็วๆ นี้
ใช่ไหม?” “ว้าว วันนี้วันที่สิบห้าแล้วเหรอ!”
หนานกงหลิงเยว่สังเกตเห็นทันทีว่าวันนี้เป็นวันที่สิบห้าของเดือนจันทรคติ
วันที่ 15 ของปีจันทรคติซึ่งไม่ใช่เทศกาลก็ไม่มีอะไรพิเศษ สิ่งที่พิเศษเพียงอย่างเดียวคือดวงจันทร์ในวันที่ 15 นั้นจะกลมกว่า ซึ่งถือได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกลับมาพบกันอีกครั้ง
“มีอะไรผิดปกติกับวันที่สิบห้า?”
“ไม่ใช่วันที่ 15 สิงหาคม และไม่ใช่เทศกาลโคมไฟด้วย”
ลู่เฟิงมองดูเวลาและส่ายหัว
“ไม่ล่ะ ฉันคิดว่าคืนนี้เราจะชมพระจันทร์ได้นะ ว่าไงล่ะ”
หนานกงหลิงเยว่ยิ้ม ตราบใดที่เธออยู่กับลู่เฟิง เธอพบว่าทุกสิ่งที่เธอทำนั้นน่าสนใจมาก
“วันนี้ดวงจันทร์อาจจะไม่กลมมาก”
”คนเขาพูดกันไม่ใช่เหรอว่าวันที่ 15 พระจันทร์เต็มดวงที่สุดในวันที่ 16?”
ลู่เฟิงส่ายหัว หากเขาอยู่ในหลงกัว เขาคงไม่สนใจที่จะวิ่งไปที่ดาดฟ้าของวิลล่าเพื่อดูดวงจันทร์
แต่ลืมไปเถอะ การอยู่ต่างแดนจะยิ่งทำให้ฉันโหยหามากขึ้น
“โอ้ จะกลมหรือไม่กลมก็ไม่สำคัญ”
“สิ่งสำคัญคือแนวคิดเชิงศิลปะ คุณต้องอยู่กับฉันตอนกลางคืนอยู่แล้ว”
หนานกง หลิงเยว่มองไปที่ลู่เฟิงและยืนกราน
“คืนนี้เรามาคุยเรื่องนี้กัน”
“ถึงเวลาต้องกินยาแล้ว”
หลู่เฟิงพยักหน้าแล้วเทชาหนึ่งแก้วให้หนานกง หลิงเยว่
…
เวลาผ่านไปเร็วมาก.
เพียงพริบตา วันก็ผ่านไปแล้ว
ในวันนี้ ทาโร่ คาโตะ และ ฮิโรฟูมิ คุโรดะ ไม่ได้อยู่นิ่งเฉยเลย
เมื่อจำเป็นต้องสร้างสัมพันธ์ ก็สร้างสัมพันธ์; เมื่อจำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับซาโตะ โซสึเกะ ให้รวบรวมข้อมูล
โดยสรุปแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็ร่วมมือกันและพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรวบรวมความแข็งแกร่งเพื่อล้มซาโตะ โซสึเกะ
โดยดูจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว พวกเขาน่าจะสามารถดึงซาโตะ โซสึเกะลงจากตำแหน่งปัจจุบันที่การประชุมได้ในอีกสองวันข้างหน้า
ในส่วนของซาโตะ โซสึเกะ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลยตลอดทั้งวัน
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำอะไรเลย แต่ว่าตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้เลย
ในญี่ปุ่นทุกวันนี้ เขายังคงมีอำนาจบนกระดาษ แต่ความจริงก็คือ เขาถูกมองข้ามไป
ไม่มีใครสนับสนุนเขา และไม่มีใครให้คำแนะนำเขา
ในสายตาของหลายๆ คน ซาโตะ โซสึเกะ ยอมรับชะตากรรมของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว และกำลังรอที่จะโดนโค่นล้ม
ความจริงแล้ว ซาโตะ โซสึเกะ กำลังรอให้ลู่เฟิงติดต่อเขามาในวันนี้
แต่ตั้งแต่เช้าถึงบ่ายและเย็น เขาไม่ได้รับสายจากลู่เฟิงเลย
ซาโตะ โซสึเกะมีความวิตกกังวลมากในใจ แต่ภายนอกเขากลับแสร้งทำเป็นสงบ
ในทางตรงกันข้าม ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา เช่น โชตะ มัตสึดะ ล้วนแต่มีความวิตกกังวลอย่างมาก
เมื่อเห็นว่าคาโตะ ทาโร่และคุโรดะ ฮิโระบุมิกำลังผนึกกำลังและก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว และซาโตะ โซสึเกะยังไม่คิดหาทางจัดการกับพวกเขา พวกเขาจะไม่วิตกกังวลได้อย่างไร!
ท้ายที่สุดแล้วหากซาโตะ โซสึเกะถูกโค่นล้ม ชะตากรรมของเหล่าแฟนพันธุ์แท้ของซาโตะ โซสึเกะคงไม่ดีอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพวกเขาจะวิตกกังวลแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าให้คำแนะนำใด ๆ กับซาโตะ โซสึเกะเลย
พวกเขาสามารถรายงานสถานการณ์ภายนอกให้ซาโตะ โซสึเกะทราบได้อย่างทันท่วงทีเท่านั้น สำหรับสิ่งที่ซาโตะ โซสึเกะจะทำนั้นพวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะแทรกแซง
หลังรับประทานอาหารเย็น ขณะที่ลู่เฟิงและหนานกงหลิงเยว่กำลังสนทนากัน ก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ
“คุณลู่ คุณได้พักผ่อนบ้างหรือเปล่า?”
เสียงของคาโตะ ทาโร่ ดังออกมาจากนอกประตู
“เข้ามาสิ”
แน่นอนว่าลู่เฟิงไม่ได้พักผ่อน
ในระหว่างวัน เขาสัญญากับหนานกงหลิงเยว่ว่าเขาจะไปชมพระจันทร์กับเธอในคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงต้องรักษาคำพูดของตน
ขณะนี้ ลู่เฟิงและหนานกงหลิงเยว่กำลังเตรียมตัวขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อชมพระจันทร์
“คุณลู่ ฉันได้สังเกตสถานการณ์ของซาโตะ โซสึเกะมาโดยตลอด วันนี้เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังไม่ยอมออกไปไหนด้วย”
หลังจากที่คาโตะ ทาโร่เข้ามา เขาก็ได้รายงานสถานการณ์ของซาโตะ โซสึเกะก่อน
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
ลู่เฟิงพยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกโล่งใจมากขึ้นมาก
หลังจากที่คาโตะ ทาโร่ เล่าเรื่องนี้ให้ลู่เฟิงฟังจบ เขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะจากไป
มันก็เหมือนกับว่าจะมีอะไรต้องพูดอีก
“เกิดอะไรขึ้น?”
ลู่เฟิงยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและถามคาโตะทาโร่