บทที่ 5883 กลับไปที่จินหลิงกันเถอะ

เย่เฉิน อดไม่ได้ที่จะถามเธอ: “คุณคิดว่านี่แสดงถึงอายุของฉันหรือไม่”

หลิน ว่านเอ๋อ พยักหน้า: “เป็นไปได้มากที่สุด”

เย่เฉินถามอีกครั้ง: “อาจเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?”

หลิน ว่านเอ๋อ ส่ายหัว: “ข้างนอกเป็นไปได้ แต่ที่นี่เป็นไปไม่ได้”

เย่เฉินถามว่า: “ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น?” เว็บอ่านนิยายแปล

หลิน ว่านเอ๋อ พูดอย่างจริงจัง: “นายน้อย คุณต้องเข้าใจว่าทุกอย่างที่นี่เตรียมไว้สำหรับคุณ เหตุผลที่พวกเขาเชิญครอบครัวทาสเข้ามาก็เพราะว่าครอบครัวทาสเกิดขึ้นพร้อมกับนาย ถ้าครอบครัวทาสไม่ มากับนายแล้วพวกเขาจะพบกับนายน้อยโดยตรงอย่างแน่นอน”

จู่ๆ เย่เฉิน ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย

เขารู้สึกว่าสิ่งที่ หลิน ว่านเอ๋อ พูดนั้นสมเหตุสมผล

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นใครที่จะให้ความสนใจเขามากขนาดนี้

ตั้งแต่วินาทีที่แม่ชีตัวน้อยเริ่มพูดคุยกับพวกเขาสองคนที่ตีนเขา เย่เฉิน ก็อยากจะรู้ว่าคนเหล่านี้เป็นใครมาโดยตลอด และตอนนี้คำถามนี้เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

ในเวลานี้ ทันใดนั้น หลิน ว่านเอ๋อ ก็จำบางอย่างได้และพูดว่า: “ท่านคะ เมื่อฉันเข้ามา ฉันไม่เห็นใครเข้าหรือออกจากห้องนี้เลย มีโต๊ะ เก้าอี้ และสร้อยข้อมือนี้อยู่ในห้อง ฉันคิดว่า ตอนนั้นคงจะมีคนอยู่ที่นี่แน่ๆ ”

เย่เฉิน พยักหน้า: “ถ้าอย่างนั้นเขาจะต้องเป็นผู้บงการเบื้องหลังพวกเขา”

ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เย่เฉิน ก็ถือสร้อยข้อมือไว้ในมือแล้วบิดมันครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นความลับขนาดนี้ แต่มันรู้สึกเหมือนที่คุณพูด ไม่เหมือนศัตรู สำหรับ พื้นหลังของพวกเขา ฉันทำได้เพียงรอจนกว่าพวกเขาจะริเริ่มในครั้งต่อไป”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉิน มองไปที่ หลิน ว่านเอ๋อ แล้วถามเธอว่า: “คุณบอกว่า เนื่องจากพวกเขาไม่ต้องการให้ฉันก้าวไปข้างหน้า พวกเขาจะทำอย่างไรถ้าฉันออกจากประตูนี้ และเดินลึกเข้าไปในร้อยต่อไป พันภูเขา?” จะไม่มีสิ่งกีดขวางอีกต่อไป?”

หลิน ว่านเอ๋อ ถามด้วยความตกใจ: “อาจารย์… คุณ… คุณจริงจังไหม?”

เย่เฉินกล่าวว่า: “ในขณะนี้ เราแค่กำลังหารือเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของแผนนี้”

หลิน ว่านเอ๋อ พูดอย่างยุ่งเหยิง: “นายน้อย ตามทฤษฎีแล้วมันควรจะเป็นแบบนี้ แต่ตระกูลทาสยังไม่แนะนำให้คุณลอง … “

เย่เฉินมองดูสร้อยข้อมือในมือของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “อย่ากังวล ฉันแค่พูดไปแบบสบายๆ ฉันไม่ได้ดูหมิ่นขนาดนั้น”

หลังจากนั้น เขาก็ถอดสร้อยข้อมือออกแล้วพูดกับ หลิน ว่านเอ๋อ: “ไปที่สวนหลังบ้านแล้วลองดู ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ กลับมาที่ จินหลิง กันเถอะ!”

ในที่สุด หลิน ว่านเอ๋อ ก็รู้สึกโล่งใจและพา เย่เฉิน ไปที่สวนหลังบ้านของ ชิงจ้าวอัน

สนามหลังบ้านของแม่ชีแห่งนี้ไม่ใหญ่นัก มีบ้านมุงกระเบื้อง เพียงไม่กี่หลัง ดูเหมือนว่าแม่ชีในสำนักแม่ชีจะอาศัยอยู่ที่นี่

อย่างไรก็ตาม สถานที่แห่งนี้ว่างเปล่ามานานแล้ว และดูเหมือนว่าไม่มีใครอาศัยอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน

สิ่งนี้ยังพิสูจน์เพิ่มเติมถึงการเดาของ หลิน ว่านเอ๋อ ว่าแม่ชีสองคนที่เธอพบไม่ใช่แม่ชีที่แท้จริง

เย่เฉิน ยังสงสัยว่าวัดชิงจ้าว ถูกทิ้งร้างมาหลายปีแล้ว แต่คราวนี้พวกเขาเปิดชั่วคราวเพื่อหยุดเขาเท่านั้น

ทั้งสองไม่พบเบาะแสอันมีค่าใดๆ ในสวนหลังบ้าน แต่พวกเขาเห็นเส้นทางลงภูเขาจากด้านหลังนอกประตูหลังของสวนหลังบ้าน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว พวกเขาก็อพยพไปตามถนนบนภูเขาสายนี้

เนื่องจากเวลาผ่านไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง เย่เฉิน จึงไม่เห็นเบาะแสใด ๆ ตามถนนสายนี้ ด้วยความเคารพต่อคนเหล่านี้เขาไม่มีความคิดที่จะไล่ตามพวกเขาเพื่อค้นหา

เมื่อมองไปที่ถนนที่คดเคี้ยว เย่เฉินก็ถอนหายใจเบา ๆ และพูดกับหลินหว่านเอ๋อ: “กลับไปที่จินหลิงกันเถอะ”