by “ท่านครับ อีกฝ่ายไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เลยครับ”
“แล้วสถานที่นั้นก็อยู่ห่างไกลออกไป และไม่มีกล้องวงจรปิดด้วย ดังนั้น…”
โชตะ มัตสึดะครุ่นคิดอยู่สองวินาทีแล้วยังคงต้องการอธิบาย
แต่ โซสึเกะ ซาโตะ จะฟังคำอธิบายของโชตะ มัตสึดะได้อย่างไร?
ด้วยสถานะของเขาเขาสนใจแค่ผลลัพธ์เท่านั้น กระบวนการไม่สำคัญ
“แล้วนี่เป็นสาเหตุที่คุณหาข้อมูลไม่ได้เหรอ?”
“หรือคุณคิดว่าฉันเรียกคุณมาที่นี่เพราะอยากฟังคุณแก้ตัวให้ฉัน?”
น้ำเสียงของซาโตะ โซสึเกะเต็มไปด้วยความเย็นชา
โชตะ มัตสึดะตกใจกลัวมากจนหนังศีรษะของเขาชาและมีเหงื่อหยดลงมาบนหน้าผากของเขา
เขาติดตามซาโตะ โซสึเกะมาหลายปีและเข้าใจอารมณ์ของซาโตะ โซสึเกะเป็นอย่างดี
หากเราสามารถทำตามที่ซาโตะ โซสึเกะขอให้ทำได้ ทุกคนก็จะปลอดภัย
แต่ถ้าคุณไม่เข้าใจมันคุณอาจเสียชีวิตได้ตลอดเวลา
ดังคำกล่าวที่ว่า การรับใช้กษัตริย์ก็เหมือนกับการรับใช้เสือ และคำกล่าวนี้ก็ไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล
ชายที่มีสถานะอย่างซาโตะ โซสึเกะ จะไม่มีวันปล่อยให้ใครขี้เกียจอยู่รอบตัวเขา
หากใครไม่สามารถทำสิ่งที่เขาขอให้ทำ ก็แน่นอนว่าเขาจะไม่เก็บความสิ้นเปลืองดังกล่าวไว้
ที่สำคัญกว่านั้น โชตะ มัตสึดะเข้าใจความจริงหนึ่งประการอย่างลึกซึ้ง
หากซาโตะ โซสึเกะไม่ต้องการใช้งานเขาอีกต่อไป เขาจะไม่ถูกไล่ออกเช่นเดียวกับบริษัทอื่นๆ
แต่ก็เป็นไปได้ว่าเขาจะหายไปจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิง
ทำไม
เนื่องจากเขาติดตามซาโตะ โซสึเกะมาหลายปี เขาจึงรู้หลายสิ่งหลายอย่างที่เขาควรจะรู้และไม่ควรรู้
ถ้าวันหนึ่งโชตะ มัตสึดะเมาแล้วเล่าเรื่องของโซสึเกะ ซาโตะให้คนอื่นฟังล่ะ จะเป็นเรื่องยุ่งยากไหมนะ
ดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ซาโตะ โซสึเกะจะต้องโหดเหี้ยมและทำให้โชตะ มัตสึดะหายไปอย่างสิ้นเชิง
เป็นเพราะเหตุนี้เองที่โชตะ มัตสึดะจึงกลัวมากเมื่อโซสึเกะ ซาโตะพูดคำเหล่านั้น
“คุณควรจะรู้”
“ฉันไม่เคยเก็บคนที่ไม่มีความสามารถไว้ข้างฉัน”
ซาโตะ โซสึเกะมองไปที่มัตสึดะ โชตะและพูดเสริมอย่างไม่ใส่ใจ
ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ซาโตะ โซสึเกะ พยายามระงับความโกรธของเขาเอาไว้
ไม่เพียงแต่หลินเฉียนเจวียจะถูกฆ่าเท่านั้น แต่พลังของเขายังลดลงอย่างมากอีกด้วย
และซาโตะ โซสึเกะก็ค้นพบว่าดินแดนแห่งมังกรดูเหมือนจะมีการเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ต่อต้านเขาเช่นกัน
ดังนั้นสถานการณ์ที่ซาโต้ โซสึเกะเผชิญอยู่ ณ เวลานี้อาจกล่าวได้ว่าเป็นปัญหาภายในและภายนอก
เขาเริ่มรู้สึกทุกข์ใจมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังหาทางระบายออกมาไม่ได้
ในขณะนี้ โชตะ มัตสึดะได้วิ่งเข้าไปในปากกระบอกปืน
ภายใต้สถานการณ์ปกติ หากโชตะ มัตสึดะไม่ได้ทำภารกิจที่โซสึเกะ ซาโตะ มอบหมายให้สำเร็จ เขาก็อาจจะไม่โกรธมากขนาดนี้
แต่ในเวลานี้ ซาโตะ โซสึเกะ อยู่ในอารมณ์ไม่ดีแล้ว และโชตะ มัตสึดะก็ไม่ได้ทำอะไรให้เขาพอใจ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถระงับความโกรธในใจของเขาได้อีกต่อไป
ดังนั้นในเวลานี้ ซาโตะ โซสึเกะจึงอยากจะระบายความโกรธของเขาไปที่มัตสึดะ โชตะ
“ท่านครับ ให้เวลาผมอีกสักหน่อยเถอะ ผมจะทำให้เสร็จแน่นอน”
โชตะ มัตสึดะคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับเอามือซุกศีรษะไว้ลึกๆ
“ไม่จำเป็น”
“ฉันให้เวลาคุณมากพอแล้ว”
ซาโตะ โซสึเกะส่ายหัวเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววแห่งการฆ่าฟัน
“ท่านครับ ผมติดตามท่านมาตลอดหลายปีนี้”
“แม้ว่าผมจะไม่ได้รับการยกย่อง แต่ผมก็ได้ทำงานหนัก ผมภักดีต่อท่านและไม่เคยลังเลแม้แต่วินาทีเดียว…”
ร่างกายของโชตะ มัตสึดะสั่นเทาอยู่ตลอดเวลา และน้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยการวิงวอนอย่างลึกซึ้ง
อย่างไรก็ตาม ไม่มีความหวั่นไหวในใจของซาโตะ โซสึเกะ
คุณรู้ไหมว่าเพื่อที่จะทำให้แผนของเขาสำเร็จ เขาสามารถทิ้งลูกสาวของเขาไว้ข้างนอกคนเดียวได้
บุคคลที่โหดร้ายและไร้ความปรานีเช่นนั้นจะมีความเห็นอกเห็นใจโชตะ มัตสึดะได้อย่างไร?
ทั้งหมดที่ฉันสามารถพูดได้ก็คือ โช มัตสึดะไร้เดียงสาเกินไป
ถ้าหากซาโตะ โซสึเกะต้องการฆ่าใครสักคน เขาจะไม่มีวันยอมแพ้การตัดสินใจนี้เพียงเพราะอีกฝ่ายร้องขอความเมตตา
“ตั๋งตั๋ง”
ทันใดนั้นประตูก็ถูกเคาะจากด้านนอก
“เข้ามา”
ซาโตะ โซสึเกะค่อยๆ ถอนสายตาออก
แต่โชตะ มัตสึดะยังคงอยู่ในท่าคุกเข่า ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
“ท่านครับ มีเรื่องด่วนครับ”
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่สวมชุดสีดำเดินเข้ามารายงานด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“พูดสิ”
ซาโตะ โซสึเกะพยักหน้าเล็กน้อย
“เมื่อกี้ มีคนส่งจดหมายมา”
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่สวมชุดสีดำพูดพร้อมกับยื่นซองจดหมายให้ซาโตะ โซสึเกะ
“จดหมาย?”
ซาโตะ โซสึเกะขมวดคิ้วเล็กน้อยและกำลังจะยื่นมือไปรับจดหมาย
“ท่านครับ ให้ผมทำเถอะ”
“เพื่อความปลอดภัยของท่าน ให้ผมทำเรื่องแบบนี้ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเถอะ”
โชตะ มัตสึดะเงยหน้าขึ้นทันทีและเดินไปหาโซสึเกะ ซาโตะโดยคุกเข่าลง
ซาโตะ โซสึเกะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่คำเตือนของมัตสึดะ โชตะทำให้เขาเข้าใจได้ทันที
ซาโตะ โซสึเกะชื่นชอบวัฒนธรรมของเมืองมังกรมาโดยตลอด และยังชอบศึกษาประวัติศาสตร์และเรื่องต่างๆ ของเมืองมังกรอีกด้วย
ในสมัยโบราณในอาณาจักรมังกร การวางยาพิษในจดหมายถือเป็นเรื่องปกติมาก
หากคุณสัมผัสจดหมายข้างในด้วยมือ คุณอาจเสียชีวิตทันที
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซาโตะ โซสึเกะก็พยักหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนว่าโชตะ มัตสึดะยังมีประโยชน์อยู่บ้าง
อย่างไรก็ตาม ซาโตะ โซสุเกะก็เป็นบุคคลที่มีสถานะสูงส่ง ดังนั้นการระมัดระวังอีกสักนิดก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง
“งั้นคุณก็ดูก่อนสิ”
ซาโตะ โซสึเกะดึงมือกลับและพยักหน้าเบาๆ
โชตะ มัตสึดะรีบหยิบซองจดหมายแล้วเปิดจดหมายข้างในออก
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นเนื้อหาในจดหมาย โชตะ มัตสึดะก็ตกตะลึงเล็กน้อย
แม้จะมีเพียงไม่กี่บรรทัดสั้น ๆ ในจดหมาย แต่ก็เป็นการพูดคุยกับซาโตะ โซสึเกะในลักษณะสั่งการ
ถ้าซาโตะ โซสึเกะ เห็นแบบนี้เขาคงโกรธมากขึ้นไปอีก!
ชั่วขณะหนึ่ง โชตะ มัตสึดะไม่แน่ใจว่าเขาควรอ่านเนื้อหานี้ให้ โซสึเกะ ซาโตะ ฟังหรือไม่
“มีอะไรเหรอ”
“จดหมายของใคร”
ซาโตะ โซสึเกะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของโชตะ มัตสึดะ
“ท่าน…”
“อีกฝ่ายไม่ได้เซ็นชื่อ”
“แต่อีกฝ่ายตั้งใจจะให้พวกเราเชิญลู่เฟิงไปที่เทือกเขาหิมะอีกครั้ง”
โชตะ มัตสึดะ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและรายงานให้โซสึเกะ ซาโตะทราบ
“นัดกับลู่เฟิงอีกครั้งไหม”
“ใครอยากนัดกับลู่เฟิงบ้าง
เขาไปคนเดียวไม่ได้เหรอ”
“หรือว่าเขาปฏิบัติกับฉัน ซาโตะ โซสึเกะ เหมือนเด็กรับใช้ของเขา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซาโตะ โซสึเกะก็ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา
ปัจจุบันเขาเป็นบุคคลชั้นนำในแวดวงชนชั้นสูงของญี่ปุ่น
ใครกล้าสั่งให้เขาทำอะไรล่ะ?
“ท่านครับ ผมขอเดาว่าบุคคลนี้คงจะมีอคติต่อลู่เฟิงใช่ไหมครับ”
โชตะ มัตสึดะกล่าวขณะหยิบซองจดหมายขึ้นมาและตรวจดู
ทันใดนั้น โชตะ มัตสึดะก็รีบหยิบซองจดหมายตรงหน้าเขาแล้วมองดูคำเล็กๆ ในมุมอย่างระมัดระวัง
“ลิน…”
“ท่านครับ นามสกุลของอีกฝ่ายคือลิน”
เมื่อโชตะ มัตสึดะพูดเช่นนี้ โซสึเกะ ซาโตะก็ตกตะลึงเล็กน้อยเช่นกัน
“นามสกุลของคุณคือหลินใช่ไหม”
“เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นหลิน เฉียนเจวีย?”
“เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่ตายจริงๆ?”
ซาโตะ โซสึเกะเบิกตากว้าง เขาประหลาดใจมาก