by เมื่อเผชิญกับคำเยินยอจากกษัตริย์และคนอื่นๆ ลู่เทียนเหอก็ส่ายหัวและกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ท่านมองโลกในแง่ดีเกินไป”
“ตามการคำนวณของนายจางหนานไห่ หลังจากที่เราบล็อกการโจมตีของต้นไม้โลกในฤดูร้อน ขั้นตอนต่อไปจะเป็นการทำลายชีวิตที่แท้จริง”
เมื่อกษัตริย์และคนอื่นๆ ได้ยินดังนี้ก็ตกตะลึง
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปทันที
“นี่…นี่มันเป็นไปไม่ได้เหรอ?”
“นั่นผิดเหรอ?”
“เราสามารถบล็อกการโจมตีของต้นไม้โลกและทำร้ายมันได้สำเร็จหรือไม่?”
“นี่เป็นสิ่งที่ดี คุณจะบอกว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการสิ้นสุดของชีวิตได้อย่างไร”
พระราชามีพระทัยสับสน
คนอื่นๆก็ไม่เข้าใจเช่นกัน
แต่ลู่เทียนเหอกลับไม่พูดอะไร
ไม่มีคำอธิบายครับ
เขาเพียงดูที่เรดาร์ แล้วจุดแสงที่แสดงถึงต้นไม้โลกก็เคลื่อนออกไปอย่างบ้าคลั่ง
“เราจะได้เห็นกัน”
Lu Tianhe พูดอะไรบางอย่างอย่างแผ่วเบา คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกที่อธิบายไม่ได้
ฉันรู้ว่าโศกนาฏกรรมกำลังจะเกิดขึ้นแต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้
ความรู้สึกไร้หนทางและความไร้หนทางแบบนั้นเป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างยิ่ง
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่ Lu Tianhe คาดหวัง
หลังจากที่การโจมตีของ World Tree ในเมือง Nanhai ถูกบล็อก มันก็เปลี่ยนทิศทางทันทีและพุ่งเข้าหาพวกมนุษย์ที่กระจัดกระจายอยู่ด้านนอกเมืองป้อมปราการ
อย่างที่กล่าวไว้ ลูกพลับเหมาะกับไม้เนื้ออ่อนเท่านั้น ส่วนเชือกป่านเหมาะกับไม้เนื้อบางเท่านั้น
ในเมืองหนานไห่อาจมีความเสี่ยงที่คุณอาจไม่ทราบ แต่ต้นไม้โลกจำเป็นต้องกินและสามารถโจมตีมนุษย์ที่ไม่ได้รับการป้องกันเท่านั้น
ส่วนสิ่งที่เรียกว่าการซ่อนแบบกระจัดกระจายนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถทำได้ที่ฝั่งของต้นไม้โลก
เมื่อพระองค์เสด็จมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง กิ่งก้านของต้นไม้นับล้านล้านกิ่ง แผ่ขยายออกไปในทุกทิศทุกทาง
เมื่อมองดูจากระยะไกลก็ดูเหมือนคลื่นยักษ์กำลังซัดผ่าน