by จากนั้นหยี่เฉียนจินก็เดินเข้าไปในหอพักพร้อมกับเหมยเซียว เซินจี้เฟยยืนอยู่ข้างนอกและไม่หันหลังกลับและออกไปจนกระทั่งแผ่นหลังของหยี่เฉียนจินหายไปจากสายตาของเขา
ในขณะนี้ เหมยเซียวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “ระหว่างคุณกับเซินจี้เฟยเป็นยังไงบ้าง?”
“คุณหมายความว่าอย่างไร?” หยี่เฉียนจินกล่าว
“นั่นคือสิ่งที่กล่าวไว้ในโพสต์ของวันนี้ คุณ… เอ่อ ไม่ได้ทะเลาะกันใช่มั้ย?” เหมยเซียวถามว่า “คนในชั้นเรียนของเราหลายคนพูดว่าคุณคงเคยทะเลาะกับเขา”
“ทำไมฉันต้องทะเลาะกับเสี่ยวเฟยด้วย คนในชั้นเรียนนี่น่าเบื่อจริงๆ นะ ฉันกับเสี่ยวเฟยสบายดี!” หยี่เฉียนจินกล่าว
“แล้วสิ่งที่กล่าวไว้ในโพสต์นั้นไม่เป็นความจริง?” เหมยเสี่ยวกล่าว
หยี่ เชียนจิน กัดริมฝีปากและพูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “ฉันรู้ดีว่าเสี่ยวเฟยเป็นคนแบบไหน พูดง่ายๆ ก็คือ คนที่โพสต์ข้อความนี้มีเจตนาไม่ดี และเสี่ยวเฟยจะต้องจับตัวคนๆ นั้นให้ได้!”
อี้เฉียนจินมั่นใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้!
เธอไม่สามารถเชื่อได้เลยว่าจะไม่สามารถค้นหาบุคคลที่โพสต์ข้อความได้
และเราจะทราบได้อย่างแท้จริงว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายในการโพสต์ข้อความดังกล่าวคืออะไรก็โดยการพบคนนั้นเท่านั้น!
เมื่อหยี่เฉียนจินกลับมาถึงหอพัก ตามที่คาดไว้ เพื่อนร่วมห้องของเขาอย่างเหอลู่และฉางหนี่นาก็รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน และถามถึงหยี่เฉียนจินและเซินจี้เฟย
อี้เฉียนจินจึงตอบเหมือนเดิมอีกครั้ง
“นั่นคือสิ่งที่ฉันพูด ไม่ว่าจะมองยังไง คุณเฉินก็ไม่ดูเหมือนเป็นคนที่มีแผนการอันล้ำลึกเช่นนี้!” ชางนีน่ากล่าว
“นั่นสิ ทฤษฎีการแก้แค้นอะไรน่ะ คนโพสต์ข้อความนึกว่าตัวเองกำลังเขียนนิยาย!” เหอลู่ยังกล่าวอีกว่า “บางทีคนที่โพสต์ข้อความอาจมีจิตใจที่บิดเบี้ยว!”
“อย่างไรก็ตาม แม่ของ Shen Jifei เป็นอาชญากรจริงๆ หรือเปล่า?” เหมยเสี่ยวถาม
เหอลู่และฉางหนี่นาจ้องมองหยี่เฉียนจินด้วยความอยากรู้ทันที เห็นได้ชัดว่าต้องการรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่
หยี่ เชียนจิน พูดอย่างจริงจังว่า “ไม่มีใครเลือกสถานที่เกิดได้ หากในอนาคตคุณยังถือว่าฉันเป็นเพื่อน ฉันหวังว่าคุณจะไม่ถามเรื่องนี้อีก!”
ทั้งสามมองหน้ากัน หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เหมยเซียวก็พูดว่า “ใช่แล้ว ไม่มีใครสามารถเลือกสถานที่เกิดของตัวเองได้ มองดูฉันสิ ฉันหยาบคายมาก ทำไมคุณถึงถามแบบนี้!”
“ใช่ๆ ฉันจะไม่ถาม”
“เอาอย่างนี้ ใครสามารถยืมบันทึกการเรียนของคุณให้ฉันได้บ้างวันนี้ ฉันไม่ได้จดบันทึกระหว่างเรียน!” ช้างนิหน่าเปลี่ยนเรื่อง
“ฉันจะยืมมันให้คุณ” หยี่เฉียนจินกล่าว
หอพักสี่คนกลับมามีความร่าเริงแจ่มใสเหมือนเช่นเคย ราวกับว่าเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
———
วันรุ่งขึ้น เมื่อหยี่เฉียนจินมาถึงห้องเรียน นักเรียนทุกคนในห้องเรียนก็มองไปที่เธอ
ในสายตาของหลายๆ คน มีทั้งความเห็นอกเห็นใจ ความสงสาร ความเยาะเย้ย หรือแม้แต่ความเยาะเย้ย!
เพื่อนสาวอีกหลายคนวิ่งเข้ามาหาหยี่เฉียนจินและพูดด้วยความกังวล “เฉียนจิน อย่าเศร้าไปเลย ไม่มีใครจินตนาการถึงเรื่องแบบนี้ได้! แต่โชคดีที่แผนการของเสิ่นจี้เฟยถูกเปิดโปงแล้ว และเราจะร่วมทางกับคุณในอนาคต!”
“ใช่แล้ว โลกนี้ยังมีเด็กดีอีกมากมาย และคุณจะต้องเจอคนที่ดียิ่งกว่าแน่นอน!”
“ถูกต้องแล้ว ทำไมต้องไปแขวนคอตัวเองบนต้นไม้ด้วย เราจะพาคุณไปหามันในอนาคต!”
เด็กสาวหลายคนพูดคุยกันอย่างต่อเนื่อง พวกเธอหวังว่าพวกเธอจะใช้เหตุการณ์นี้เพื่อเป็นที่ปรึกษาของหยี่เฉียนจินทันที!
“ฉันเคยพูดตอนไหนว่าฉันเศร้า?” หยี่ เชียนจิน ถามกลับด้วยความขบขัน “แล้วเรื่องสมคบคิดของเสี่ยวเฟยล่ะ คุณมีจินตนาการล้ำเลิศมากไหม หรือคุณชอบเชื่อทุกสิ่งที่ได้ยินมา เราเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย เราไม่สามารถโง่เขลาถึงขนาดคิดว่าเป็นเรื่องจริงเพียงเพราะเราอ่านโพสต์ได้”