by หัวใจของเขาตกต่ำลง เธอตอบอย่างไม่ลังเลใจ ซึ่งอาจหมายความว่าตอนนี้เธอไม่มีใครที่เธอชอบอยู่ในใจ
เขาก็เหมือนกัน!
เธอเพียงชอบเขาในฐานะเพื่อน ไม่ใช่คู่เดท
“งั้นฉันก็จะไปเหมือนกัน” เซินจี้เฟยกล่าว
หยี่เฉียนจินแทบจะสำลักน้ำลาย “แต่คุณไม่ชอบไปงานปาร์ตี้ที่คึกคักแบบนี้เหรอ”
“เมื่อคุณจะไป ฉันก็อยากรู้ว่ามันเป็นงานสังสรรค์แบบไหนด้วย คุณไม่บอกว่าฉันสามารถพาเพื่อนมาได้เหรอ”
“ถูกต้อง แต่…” เธอลังเลสักครู่ มองดูท่าทางจริงจังของเสิ่นจี้เฟย และในที่สุดก็พูดว่า “โอเค ฉันจะบอกคนในหอพักทีหลัง”
หลังจากหยุดคิดสักพัก เธอก็ถามอีกครั้ง “แต่เสี่ยวเฟย คุณอยากไปเพราะอยากเห็นความตื่นเต้นเหมือนฉันหรืออยากหาคนเข้าสังคมด้วย”
ดวงตาของเสิ่นจี้เฟยเป็นประกายเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันอยากหาคนเข้าสังคมด้วยล่ะ”
เธอตกตะลึง แม้ว่าเธอจะถามคำถามนี้ แต่เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นทันที และความรู้สึกไม่สบายใจก็เข้ามาครอบงำเธอ
“คุณอยากจะหาแฟนไหม” เธอถามอย่างว่างเปล่า
เขาจ้องมองเธอสักครู่ก่อนจะพูดช้าๆ ว่า “ยังไม่ถึงเวลา หากฉันต้องการพบใครสักคน คนๆ นั้นจะต้องเป็นคนที่ฉันสาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต ในชีวิตนี้ ฉันรักคนๆ นั้นเพียงคนเดียว!”
ในขณะนี้ สายตาของเขาเหมือนมีเวทมนตร์บางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถละสายตาไปได้
ตอนนี้เธออิจฉาแฟนสาวในอนาคตของเขาจริงๆ “เสี่ยวเฟย รู้สึกยังไงที่รักเธอเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต”
“มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถสูญเสียใครไปได้ หากคุณสูญเสียคนคนนั้นไป คุณจะรู้สึกเหมือนสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง และจะไม่มีความสุขอีกต่อไป” เสิ่นจี้เฟยกล่าว ความรู้สึกที่เขาไม่เคยแสดงให้เธอเห็นมาก่อน ตอนนี้เขาแสดงออกมาด้วยวิธีนี้
“แล้วถ้าเราไม่เจอเขาล่ะ” เธอถาม
ไม่หรอก ฉันเคยเจอมาแล้ว! เขาพูดในใจเงียบๆ
เธอจ้องไปที่ความเงียบของเขาแล้วดูเหมือนจะตระหนักถึงบางอย่างทันทีและพูดอย่างรวดเร็ว “พูห์ แค่แกล้งทำเป็นว่าฉันไม่ได้พูดเมื่อกี้ คุณจะต้องได้เจอเธอแน่นอน!”
เขายิ้ม “ใช่ คุณจะต้องได้เจอเธอแน่นอน”
“แต่เมื่อฉันได้ยินเพื่อนร่วมห้องของเราพูดคุยกันเรื่องการออกเดทกับแฟนและว่าจะทำอะไรหลังจากออกเดท ฉันพบว่าดูเหมือนว่าเราจะได้ทำหลายๆ อย่าง เช่น ดูหนังด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน จับมือกัน ฉลองวันหยุด… ในกรณีนี้ ความแตกต่างระหว่างการออกเดทกับการไม่ออกเดทคืออะไร” อี้เฉียนจินพึมพำราวกับว่าเขานึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทันใด
“คุณอยากรู้ความแตกต่างไหม?” เซินจี้เฟยกล่าว
“คุณรู้ไหม” ดวงตาของเธอเป็นประกาย
เซินจี้เฟยลุกขึ้น เดิมทีพวกเขาสองคนกำลังนั่งตรงข้ามกันที่โต๊ะกลม แล้วเซินจี้เฟยก็ลุกขึ้นทันที อี้เฉียนจินคิดในตอนแรกว่าเขาจะเดินจากไป แต่ที่จริงแล้วเขาเอนตัวลงอีกครั้ง ยันมือของเขาไว้บนโต๊ะ และเคลื่อนตัวไปเหนือโต๊ะ โดยที่ใบหน้าของเขาอยู่ตรงหน้าเธออย่างกะทันหัน
หยี่ เชียนจิน จ้องมองใบหน้าที่อยู่ใกล้เธออย่างว่างเปล่า เท่าที่เธอจำได้ เธอเคยเห็นใบหน้าของเขาอย่างใกล้ชิดหลายครั้งเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เพราะพวกเขามักจะนอนด้วยกันเมื่อยังเด็ก และทุกครั้งที่พวกเขานอน เธอก็ชอบที่จะกอดเขา
แต่ต่อมาเมื่อพวกเขาโตขึ้นใบหน้าของพวกเขาก็ไม่ได้ใกล้กันอีกต่อไป
“คุณ…คุณกำลังทำอะไรอยู่” จู่ๆ เธอก็รู้สึกประหม่า และแม้แต่เสียงของเธอก็เริ่มพูดติดขัด