by “จากนี้ไปอย่าเรียกฉันว่าเสี่ยวซีอีกต่อไป คุณสามารถเรียกฉันว่าชื่อเต็มของฉันว่าอี้เฉียนซี หรือคุณสามารถเรียกฉันว่าเพื่อนร่วมชั้นอี้ หรือคุณชายรองอี้ก็ได้” เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้น “นอกจากนี้ ไม่ควรมีอะไรต้องพูดคุยกันระหว่างเรา”
“คุณยังโกรธฉันอยู่ไหม ฉันรู้ว่าฉันไม่ควร…”
แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็ยกมืออีกข้างขึ้นมาแล้วจับมือซ้ายของเธอที่จับมือเขาไว้เดิม
จู่ๆเธอก็รู้สึกเจ็บที่มือซ้ายของเธอ
เธอส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ และขมวดคิ้ว
“ถ้าไม่อยากให้มือเจ็บก็ปล่อยไปเลย” เขากล่าว
เธอขบริมฝีปากแน่นด้วยฟันไข่มุกของเธอ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
อย่างอธิบายไม่ได้ เธอมีสัญชาตญาณในขณะนี้ ราวกับว่าหากพวกเขาปล่อยมันไป เธอและเขาคงไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป
ด้วยเหตุนั้น เหอซื่อซินจึงอดทนต่อความเจ็บปวดและยังคงจับมือของหยี่เฉียนฉีต่อไป
“เสี่ยวซี ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณมากมายจริงๆ” เธอพึมพำ
“ฉันจำได้ว่าฉันบอกคุณอย่างชัดเจนทางโทรศัพท์ว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาคุณไม่ใช่พี่สาวของฉันอีกต่อไป ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเรียกฉันว่าเสี่ยวซีอีกต่อไป” เขากล่าว
ร่างกายของเธอสั่นเทาและใบหน้าของเธอซีดเผือด “คุณ…คุณจะขีดเส้นแบ่งระหว่างฉันกับฉันเพียงเพราะความเข้าใจผิดจริงๆ เหรอ”
“มีอะไรมากกว่าแค่ความเข้าใจผิดระหว่างคุณกับฉัน” เขาตอบ “และฉันจะพูดอีกครั้ง ปล่อยมันไป ไม่งั้นคนที่เจ็บปวดก็คือคุณคนเดียว”
“ถ้าไม่ใช่ความเข้าใจผิดแล้วมีอะไรอีก? มีอะไรอีกที่ทำให้คุณต้องขีดเส้นแบ่งระหว่างฉันกับฉันอย่างสมบูรณ์?” เธอถาม
“เพราะคุณคิดกับฉันแค่ว่าเป็น ‘พี่ชาย’ ของคุณเท่านั้น” เขาพูดพลางโน้มตัวลงและเอาแก้มของเขาแนบชิดกับแก้มของเธอ “แต่คุณวางใจได้ว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรกับคุณอีกต่อไป ความรู้สึกที่ฉันเคยมีนั้นไม่สำคัญอะไรกับฉันอีกต่อไปแล้ว”
จู่ๆ รูม่านตาของเธอก็หดตัวลง “ฉัน… ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร คุณหมายถึงอะไรด้วยคำว่า ‘ไม่มีอะไร’?”
ทันใดนั้น เขาก็ออกแรงกดนิ้วของเขา และความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นที่ข้อมือของเธอโดยไม่คาดคิด
“อ๊า!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และนิ้วมือที่จับมือเขาไว้ก็คลายออกในที่สุดโดยไม่สามารถควบคุมได้
“เพราะฉันลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปหมดแล้ว” เสียงของเขาเข้ามาในหูของเธอ และนิ้วของเขาก็คลายมือของเธอออก
เธอจ้องมองร่างของเขาอย่างว่างเปล่าและค่อยๆ หายไปจากสายตาของเธอทีละน้อย เธอต้องการก้าวไปข้างหน้าเพื่อตามเขาให้ทัน แต่เท้าของเธอหนักเกินไป และร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเทา
ลืม?
ทำไมเขาใช้คำว่าลืม?
และเมื่อกี้นี้ การแสดงออกและน้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอ แตกต่างไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง เหมือนกับว่าเธอไม่มีความหมายอะไรกับเขาเลย!
เฮ่อซิ่นก้มหัวลงและมองไปที่รอยแดงบนข้อมือของเธอ นี่คือรอยฟกช้ำที่เขาเพิ่งบีบข้อมือของเธอไปเมื่อกี้
ในอดีตเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอต้องเจ็บปวด หากใครทำร้ายเธอ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมา แต่ตอนนี้… เธอกลับถูกเขาทำร้าย
ความรู้สึกกลัวแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ ราวกับบอกเธอว่าเธออาจสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป…
————
เฮ่อซื่อซินมาที่คฤหาสน์ของตระกูลหยี่ และต้องการพบกับหยี่เฉียนฉี
หยี่ เชียนจิน มองไปที่เหอ จื่อซิน ที่หน้าซีดด้วยความกังวล “พี่สาว จื่อซิน คุณโอเคไหม”
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com