by มีแววของความดุร้ายในดวงตาของหยุนฉีหมิง หากอีกฝ่ายไม่เต็มใจจริงๆ ก็ยากที่จะบอกได้ว่าเรื่องจะได้รับการแก้ไขหรือไม่
พระองค์จะไม่ยอมให้ชายผู้แข็งแกร่งที่มีความแค้นต่อครอบครัวของตนต้องใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยในโลกนี้ อย่างน้อยคนๆ นี้ก็สามารถเป็นภัยคุกคามต่อครอบครัวของเขาได้ ซึ่งทำให้เขาอยากฆ่าเขา
สมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆ ก็เข้ามาด้วยความไม่พอใจเช่นกัน พวกเขาไม่พอใจอย่างมากกับผลงานของรอนนี่
“นี่ใครน่ะ แกหาใครกินไม่ได้เลย แกคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีอำนาจจริงๆ เหรอ!”
“เขาคิดว่าเราไม่คู่ควรที่จะกินข้าวเย็นกับเขาเหรอ? ไร้สาระสิ้นดี!”
ทุกคนต่างบ่นกันอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับว่าคิดว่ารอนนี่เป็นเพียงคนหยิ่งยะโสคนหนึ่ง
รอนนี่ไม่สนใจที่กลุ่มคนเหล่านี้มองเขาด้วยสายตาแบบนั้น
เขาถึงกับอยากให้คนเหล่านี้จะปฏิบัติกับเขาเหมือนฆาตกรของพ่อเขาด้วย
“การแสดงของคุณค่อนข้างดี พวกปลาทะเลลึกคงจะโกรธคุณมาก”
เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยรอยยิ้ม การแสดงของโรเนียนนั้นโดดเด่นจริงๆ ประกอบกับวิธีการอันพิเศษของเขา เขาก็สามารถเอาชนะกลุ่มคนนี้ได้สำเร็จ
“ฉันเดาว่าพวกเขาคงกำลังคิดที่จะเข้ารอบชิงชนะเลิศและหาเรื่องคุณในอนาคต ฉันไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะจบลงแบบนี้ ฉันเดาว่าพวกเขาคงรู้สึกแย่ตอนนี้และกำลังคิดหาวิธีจัดการกับคุณ คุณควรจะระวังตัวไว้ดีกว่า แม้ว่าเราจะไม่กลัววิธีการคดโกงของพวกเขา แต่กลุ่มคนนี้ก็ยังเกลียดชังคุณอยู่ดี”
รอนนี่อดไม่ได้ที่จะเตือนเฉินปิง เขาตระหนักในใจว่าคนพวกนี้จะจัดการยากแน่นอน
การหลบเลี่ยงการโจมตีที่เปิดอยู่เป็นเรื่องง่าย แต่การป้องกันลูกศรที่ซ่อนอยู่เป็นเรื่องยาก สิ่งเดียวที่ต้องกลัวคือกลุ่มคนเหล่านี้จะทำอะไรบางอย่างลับหลังคุณ
เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความแข็งแกร่งส่วนบุคคลของคนเหล่านี้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นเฉินผิงจึงไม่รู้สึกกดดันใดๆ เลย
“อย่ากังวลเรื่องนั้นเลย ไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า ฉันเชื่อว่าคุณคงใช้ชีวิตสบายๆ แบบนี้มานานแล้ว มาฟุ่มเฟือยกันดีกว่า!”
เฉินผิงถูมือของเขาด้วยความตื่นเต้น พร้อมด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นบนใบหน้าของเขา เขาได้กลิ่นหอมแล้วเมื่อเขามาถึง
มีอาหารเพียงไม่กี่อย่างในโลกที่สามารถดึงดูดความสนใจของเขาได้ และกลิ่นหอมนี้ทำให้เฉินผิงตกตะลึงอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปดูด้วยตาตนเอง
“ผมมาที่นี่ได้กลิ่นแปลกๆ ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะมีร้านอาหารอยู่ที่นี่”
เฉินผิงมีสีหน้าคาดหวังและนำอีกฝ่ายไปที่ร้านอาหารโดยตรง
ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว และมีคนอยู่ที่นี่ค่อนข้างเยอะ แม้ว่ามนุษย์จะมีพลังมหาศาล แต่ก็ยังคงลักษณะความเป็นมนุษย์เอาไว้ นั่นก็คือการกิน
หลายๆ คนเข้าสู่ภาวะถือศีลอดแล้ว แต่ไม่มีใครจะพลาดมื้ออาหารแม้แต่มื้อเดียว
เมื่อมองดูผู้คนที่มาและไปที่นี่ เฉินผิงก็แสดงท่าทีคาดหวังเช่นกัน เนื่องจากมีคนมาทานเป็นจำนวนมาก จึงพอจะพิสูจน์ได้ว่ารสชาติต้องดีแน่นอน
เมื่อกลุ่มคนเห็นเฉินผิงเดินเข้ามา พวกเขาก็แสดงสีหน้าประหลาดใจทันที พวกเขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะมาทานอาหารที่นี่ เพื่อเอาใจเฉินผิง ผู้คนมากมายจึงเชิญเขามาทานอาหารที่โต๊ะเดียวกันโดยตรง
“ฉันยังมีที่ว่างที่นี่ ทำไมคุณไม่มาทานข้าวที่นี่ล่ะ”
“ฉันยังไม่ได้สั่งอะไร ดังนั้นฉันจะให้ที่นั่งนี้กับคุณ ฉันเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นก็ได้ มันยังเช้าอยู่เลย!”
นักฆ่าต้องเข้าแถวหากต้องการกินอาหาร ดังนั้นทุกคนจึงคอยทักทายเฉินผิง พวกเขาคิดว่าถ้าเฉินผิงอยากกิน เขาจะต้องให้หน้ากับพวกเขาแน่ๆ
เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็เพียงโบกมือ
“ไม่ล่ะ เรารอได้สักพัก ตอนนี้เรายังไม่หิวมาก ดังนั้นการรออีกหน่อยคงไม่ใช่เรื่องใหญ่”
หลังจากพูดเช่นนี้ เฉินผิงก็ดึงเก้าอี้จากด้านข้างแล้วนั่งลง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะรับความโปรดปรานของพวกเขาจริงๆ
หลังจากได้ยินเช่นนี้คนอื่นๆ ก็ไม่ได้รู้สึกอายอีก พวกเขาเพียงแค่นั่งพิงที่นั่งและไม่พูดอะไรอีก พวกเขายังรู้ด้วยว่าเฉินผิงไม่เต็มใจที่จะใส่ใจกลุ่มคนนี้ ถ้าพูดมากเกินไปก็จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกขยะแขยงซึ่งจะไม่ดีเลย