by “นั่นไง คริสตัล!”
“ก้อนหินเล็กๆ นี้สามารถซื้อไวน์ขวดใหญ่ให้ฉันได้ วันนี้เราคงได้เจอกัน ฉันเลยจะให้ขวดไวน์นี้กับคุณ!”
จะเห็นได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความรู้เรื่องเงินเลย
เฉินผิงหยิบก้อนหินในมือของอีกฝ่ายขึ้นมาและมองดูมัน จากนั้นพบว่ามันก็ไม่ต่างจากหยวนซือเลย
เฉินผิงกำลังจะส่งหินคืนให้เขา แต่ถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ
“ฉันไม่ค่อยมีความรู้เรื่องเงินมากนัก แต่ฉันก็รู้ว่าถ้าอยากไปที่ที่มนุษย์อาศัยอยู่ เงินเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ รีบไปเถอะ ฉันกลัวว่าถ้าไม่มีเงินซื้อของจะโดนกักตัว ฉันเคยโดนกักตัวมาก่อน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เฉินผิงก็รู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย
เขาหยิบหม้อไวน์ออกมาจากพื้นที่วงแหวนและส่งให้อีกฝ่ายทันที
แม้ว่าหม้อไวน์นี้จะไม่มีความหมายอะไรสำหรับเฉินผิง แต่สำหรับคนๆ นี้ที่แทบไม่เคยชิมไวน์ดีๆ เลย มันก็ยังเป็นสิ่งดีที่หายากในโลกอย่างแน่นอน
“คุณกำลังทำอะไร?”
รอนนี่หยิบหม้อไวน์ที่เฉินผิงยื่นให้ขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วเอาขึ้นมาดมอย่างระมัดระวัง วินาทีต่อมาเขาก็ตื่นเต้นสุดๆ
“นี่เป็นสิ่งที่ดี คุณจะขายมันให้ฉันไหม?”
“ข้าอยู่ในโลกมนุษย์มานานมากแล้ว แต่ข้าไม่เคยได้กลิ่นไวน์อันแสนอร่อยเช่นนี้มาก่อน!”
เฉินผิงรู้สึกตลกดีที่ได้เห็นเขาแสดงความคาดหวังบนใบหน้าและวิธีที่เขาถือเหยือกไวน์อย่างระมัดระวัง
“บอกฉันหน่อยสิว่าสิ่งนี้ราคาเท่าไร ถึงวันนี้ฉันจะต้องทำงานหนักจนตาย ฉันก็ยังต้องหาเงินมาซื้อไวน์ขวดนี้ให้คุณได้!”
เขาจ้องไปที่หม้อไวน์ในมือของเฉินผิงอย่างกระตือรือร้น โดยมีแววความคาดหวังแฝงอยู่ในดวงตา โดยหวังว่าเฉินผิงจะขายมันให้เขาได้โดยเร็วที่สุด
“ของขวัญนั้นเล็กแต่ความคิดนั้นยิ่งใหญ่ นี่คือของขวัญที่ฉันมอบให้คุณ”
เฉินผิงมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม และดูจริงใจมาก
รอนนี่ตกตะลึงเล็กน้อย
เขาขอบคุณเฉินผิง แล้วเปิดหม้อไวน์โดยไม่พูดอะไรสักคำ
หลังจากเปิดฝากลิ่นหอมอันเข้มข้นลอยมาแตะจมูกของเขา และเขาก็เกิดความมึนเมาทันที
ไวน์ของเฉินผิงไม่ใช่ไวน์ธรรมดา แม้แต่ผู้ฝึกฝนที่ทรงอำนาจเหล่านั้นก็แทบจะไม่เคยลิ้มรสไวน์ประเภทนี้เลย
รอนนี่หยิบเหยือกไวน์แล้วดื่มจนเมา
“เมืองของมนุษย์เหล่านั้นจะไปอยู่ที่ไหน?”
เฉินผิงเอ่ยถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเดินเตร่ไปมาอย่างไร้จุดหมายที่นี่
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอนนี่ก็ตบหน้าอกของเขา
“เนื่องจากเราเข้ากันได้ดี ฉันจะพาคุณไปที่นั่น!”
“ข้าเพิ่งทำภารกิจเสร็จและกำลังจะส่งมอบของให้ แต่หลังจากดื่มไวน์ของเจ้าแล้ว ข้ารู้สึกว่าไวน์ที่ขายให้ข้าไม่มีรสชาติเลย!”
โรเนียนพูดด้วยความรู้สึกบางอย่าง โดยบอกว่าขวดไวน์ที่เฉินผิงมอบให้นั้นเป็นผลงานชิ้นเอกที่ไม่มีใครเทียบได้ในโลก และเขาไม่มีทางซื้อขวดไวน์ที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้อีกในร้านค้าทั่วไปได้
ต้องบอกว่าหลังจากได้จิบแล้ว เขารู้สึกว่าพละกำลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก
“หลังจากดื่มไวน์ของคุณแล้ว ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันแข็งแรงยิ่งขึ้น…”
เขาพูดด้วยความประหลาดใจและมีแววตาเหลือเชื่อ
หลังจากดื่มแล้ว เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามีพลังชีวิตพุ่งพล่านอยู่ในร่างกาย
“ไวน์ของฉันไม่เลวทีเดียว คุณจะรู้ได้เองหลังจากดื่มอีกสักสองสามครั้ง มันมีประโยชน์ต่อร่างกายของคุณมาก” เฉินผิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็พยักหน้าอย่างว่างเปล่าแล้วดื่มไวน์ของเขา
“เอาล่ะ ฉันไม่อาจทนดื่มไวน์นี้ต่อไปได้แล้ว ไปกันเถอะ!”
เขาซ่อนหม้อไวน์อย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะมีใครมาขโมยไป จากนั้นเขาก็เปิดประตูและเดินออกไปพร้อมกับเฉินผิง
“ต่อไป ข้าจะพาเจ้าไปที่เมืองมนุษย์ ที่นั่นไม่เพียงแต่มีมนุษย์อาศัยอยู่เท่านั้น แต่ยังมีเผ่าพันธุ์มนุษย์อื่น ๆ ด้วย โดยทั่วไป ตราบใดที่ไม่มีความขัดแย้งระหว่างพวกเขา ก็จะไม่มีความขัดแย้งเกิดขึ้น แต่ถ้าเกี่ยวข้องกับข้อพิพาททางการเงิน ก็ยากที่จะบอกได้”
“เมืองของมนุษย์นั้นใหญ่มาก และคุณจะต้องเสียค่าธรรมเนียมเข้าชม ฉันจ่ายทุกครั้ง!”
เฉินผิงที่เขาแนะนำให้เฉินผิงรู้จักระหว่างทางเป็นเพียงคนคนเดียว ดังนั้น เขาจึงจ่ายค่าเข้าชมให้กับอีกฝ่ายได้