by “เจ้านาย ฉันก็ว่าของพวกนี้เหม็นเหมือนกัน คราวหน้าถ้ามีโอกาส ลองชวนชีเจิ้นเทียนมาเล่นดูสิ เขาคงชอบกลิ่นนี้มากแน่”
กระต่ายพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบธรรม และนำเฉินผิงตามกลิ่นไป
เฉินผิงยิ้มเงียบ ๆ ไปทางด้านข้าง สิ่งที่กระต่ายเพิ่งพูดได้ถูกบันทึกโดยเขาโดยใช้หินฉายภาพ สิ่งที่เขาต้องทำต่อไปคือแสดงให้ Shi Zhentian ดู แล้วมันจะเป็นการแสดงที่ดีอีกครั้ง
กระต่ายไม่รู้ว่าตนถูกเฉินผิงซุ่มโจมตี และยังคงกระโดดไปมาและนำทาง
ในไม่ช้าทั้งสองก็มาถึงเขตทะเลอันลึกลับ สถานที่นั้นดูห่างไกลอย่างมากและให้ความรู้สึกน่าขนลุกและน่ากลัว
“คนพวกนี้มักจะอาศัยอยู่ในสถานที่อันตรายและน่าขยะแขยงเช่นนี้เหรอ?”
กระต่ายก็อดถอนหายใจไม่ได้ ปรากฏว่าเจ้าตัวน่าเกลียดพวกนั้นชอบอาศัยอยู่ในที่มืด
เรื่องเดียวกันนี้ก็เกิดขึ้นกับพวกมนุษย์ปลาในอดีตเช่นกัน พวกเขาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่มองไม่เห็นแสงสว่างมาตลอด ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นการปกปิดความน่าเกลียดของตนหรือเพื่อปกปิดบางสิ่งบางอย่าง โดยสรุป ตอนนี้ที่พวกเขากลายเป็นคนหน้าตาดีแล้ว พวกเขาก็ไม่ยอมกลับไปสู่สภาพแวดล้อมที่มืดมิดและชื้นแฉะเหล่านั้นอีกต่อไป
เฉินผิงไม่ได้พูดอะไร เพียงมองไปรอบๆ
เขาเห็นป้ายหินอยู่ข้างๆ
มนุษย์ปลาน้ำลึก
ดูเหมือนว่านี่ควรจะเป็นชื่อของอีกฝ่าย
กลุ่มที่เรียกว่ามนุษย์ปลาน้ำลึกนี้ดูเหมือนเป็นกลุ่มใหญ่มาก
“เจ้านาย อย่ากังวลเลย ให้ฉันสัมผัสหน่อยเถอะ ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแปลกๆ อยู่ที่นี่ ดูเหมือนว่าใครบางคนได้สังหารมันไปแล้ว…”
กระต่ายยกมือขึ้นอย่างกะทันหันเพื่อหยุดเฉินผิงไม่ให้ก้าวไปข้างหน้า เขาขมวดจมูกอย่างแรงและดมกลิ่นบริเวณโดยรอบ เขาตระหนักดีว่ามีบางสิ่งแปลกประหลาดอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน
เฉินปิงพยักหน้า เขารู้เรื่องนี้ดีมาก มีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นที่นี่
แม้ว่ากลิ่นเลือดที่นี่จะไม่แรงมากแต่ก็พอจะทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายใจได้
“ฉันสงสัยว่าพวกเขาก็ถูกศัตรูโจมตีด้วยเช่นกัน”
เฉินผิงกำลังวิเคราะห์อย่างสงบและเงียบงันอยู่ข้างๆ เขา ขณะที่กระต่ายกำลังมองหาสิ่งแปลกๆ รอบๆ ตัวเขาอยู่ตลอดเวลา
เมื่อได้ยินดังนั้นกระต่ายก็ชี้ลงไปในน้ำทันที
“เจ้านาย ฉันคิดว่าเราควรเข้าไปดูสักหน่อย มีบางอย่างแปลกๆ อยู่ที่นี่แน่นอน ถ้าเราพลาดโอกาสนี้ไป มันก็จะเป็นการเสียโอกาสไปเปล่าๆ”
กระต่ายรู้สึกโดยไม่รู้ตัวว่ามีโอกาสอยู่ตรงนั้นแน่นอน ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่อยากพลาดโอกาสอันยิ่งใหญ่นี้
เฉินผิงพยักหน้า หยิบกระต่ายขึ้นมาและกระโดดลงไปในน้ำด้วยกัน
น้ำขุ่นนี้ก็มีกลิ่นคาวด้วย แต่เฉินผิงไม่สนใจเรื่องนั้น เขายังรู้สึกว่าโอกาสบางอย่างกำลังหลุดลอยไปจากเขาอย่างรวดเร็ว และเขาต้องคว้ามันเอาไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
เฉินปิงว่ายน้ำเร็วมาก หลังจากสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติ เขาก็รีบวิ่งไปยังสถานที่นั้นที่มีกระต่ายอยู่
มิฉะนั้น เขาคงไม่คาดหวังว่าความเร็วของเฉินผิงจะเร็วได้ขนาดนี้ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเมารถเล็กน้อย เขาพลิกตัวไปมาในน้ำเช่นนี้จนต้องสำลักน้ำสกปรกหลายคำ ด้วยสีหน้าสับสนของเขา เขาอยากขอร้องเจ้านายให้ปล่อยเขาไปจริงๆ
“กุลูกู่…เจ้านาย! กุลูกู่!”
เฉินผิงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ เขาจำได้ทันใดนั้นว่าดูเหมือนชายคนนี้จะไม่สามารถอยู่ในน้ำได้หากไม่ใช้มาตรการใดๆ
เขารีบหยิบเม็ดน้ำสีเขียวออกมาแล้วยัดเข้าไปในร่างของอีกคน
เมื่อกระต่ายแสดงสีหน้าพึงพอใจ เขาก็รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตอีกครั้งในที่สุด
หากว่าที่นี่เป็นแหล่งน้ำสะอาด เขาคงไม่ต้องวุ่นวายขนาดนี้ สาเหตุหลักก็คือสภาพแวดล้อมที่นี่แย่มาก กระต่ายเป็นสัตว์ที่อ่อนไหวต่อน้ำมาก และตอนนี้มันเกือบจะตายแล้ว
ขณะนี้เหล่าชาวประมงน้ำลึกกำลังรีบออกไป
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกไล่ออกจากสถานที่นั้นและรู้สึกหวาดกลัวมากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะเก็บข้าวของของตน
“รีบออกไปเสียเถิด ศัตรูของเรากำลังจะมาฆ่าเรา ถ้าเราไม่ออกไปตอนนี้ เราก็จะไม่มีที่ไป!”
“พวกเรา ชาวประมงทะเลลึก อยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว และเราไม่เคยรู้สึกอับอายกับผู้คนเหล่านี้มาก่อน พวกเขาช่างน่าทึ่งจริงๆ ที่บังคับให้เราต้องมาอยู่ในจุดนี้!”
พวกชาวประมงน้ำลึกต่างก็ดูหมิ่นศัตรูของตนอยู่ตลอดเวลา ทุกคนต่างพากันถือสัมภาระของตัวเองและวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก พวกเขารู้ในใจว่านี่คือการหลบหนีที่ยอดเยี่ยม