by เมื่อได้ยินคำพูดของ Liu Yuyan Erzhu ก็หยุดสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ทันที เขานั่งยองๆ บนพื้น จับหัวตัวเองและร้องไห้
หลิวหยูหยานยังคงขอโทษเอ้อจู้ต่อไป ในความคิดของ Liu Yuyan เป็นเพราะเธอที่ทำให้คุณ Ma รู้สึกสนใจ และจากนั้น Ma Shilong และลูกน้องของเขาก็รู้สึกสนใจเช่นกัน ซึ่งท้ายที่สุดนำไปสู่การเสียชีวิตอย่างน่าเศร้าของพ่อแม่ของ Erzhu ในมือของคนเหล่านั้น
แม้ว่าจะเป็นเพราะ Yang Chen ควบคุม Young Master Ma ทำให้ Ma Shilong ได้มาที่ Divine Medicine Valley ด้วยตนเอง ซึ่งส่งผลให้ทั้งหมดนี้เกิดขึ้น
แต่ Liu Yuyan รู้ดีว่าถ้าไม่มี Yang Chen เธอคงถูกอาจารย์ Ma จับตัวไปและเธออาจฆ่าตัวตายไปนานแล้ว พี่ชายของเธออาจจะโดนชาวไร่สมุนไพรในหุบเขาแห่งยาศักดิ์สิทธิ์รังแกก็ได้
หลังจากผ่านอะไรมามากมายเมื่อเร็วๆ นี้ Liu Yuyan ได้พบเห็นเกษตรกรสมุนไพรในหุบเขายาศักดิ์สิทธิ์แล้ว
เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองและเพื่อเอาใจนายหม่าและลูกน้องของเขา พวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่ขัดต่อกฎธรรมชาติ
ในใจของหลิว ยู่หยาน หยางเฉินคือผู้ช่วยชีวิตเธอและหลิว ยู่หยาน ดังนั้นเธอจึงหวังว่าเอ้อร์จู่จะโทษหยางเฉินสำหรับการตายของพ่อแม่ของเขา
ยิ่งกว่านั้น หยางเฉินไม่ได้เป็นผู้ต้องรับผิดชอบต่อการตายของพ่อแม่ของเอ๋อจู้
หากหยางเฉินไม่ได้อยู่ในหุบเขายาศักดิ์สิทธิ์ ไม่เพียงแต่พ่อแม่ของเอ้อจูเท่านั้น แต่แม้แต่เอ้อจูก็คงจะต้องตายจากน้ำมือของอาจารย์หม่าไปนานแล้ว
หลิวหยูหางปล่อยมือเขา และเมื่อเห็นเติ้งจู่เจ็บปวดและเศร้าโศก เขาก็รู้สึกไม่สบาย แต่เขายังคงไม่อยากให้เติ้งจู่ทำร้ายหยางเฉิน ดังนั้นเขาจึงแสดงความคิดทั้งหมดของเขาออกมา
เมื่อผ่านไปสักพัก เอ้อจูก็สงบลงมาก เขาจึงยืนขึ้นและมองหยางเฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ แล้วพูดขึ้นทันใดนั้นว่า “ฉันขอโทษ!”
แม้ว่าคำขอโทษจะไม่ดัง แต่หยางเฉินและคนอื่น ๆ ก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน
ทำให้หลายคนดูแปลกใจเล็กน้อย
ใครจะคิดว่าเอ้อร์จู่ๆ ที่ปกติเป็นคนดื้อรั้น กลับมาทะเลาะและสร้างเรื่องกับหยางเฉิน และดูเหมือนว่าเขาจะเรียนรู้ที่จะขอโทษหยางเฉินแล้ว
เมื่อเห็นว่าเอ้อจู่สงบเพียงใด หลิวหยู่หยานและพี่ชายของเธอก็เริ่มไม่กลัวขนของเอ้อจู่อีกต่อไป
ขณะนั้นเอง เอ้อจู่ๆ ก็ค้นพบขนบนมือของเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่แขนและร่างกายของเอ้อจูด้วยความสยองขวัญ
“ฉัน…เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ ฉันกำลังฝันไปรึเปล่า…”
เอ้อจู้พึมพำกับตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสยองขวัญ เขาพบว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยขน เขาเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของตัวเองและพบว่าขนบนใบหน้าของเขาก็เริ่มงอกออกมาด้วย
แม้แต่ผิวหนังบนใบหน้าของเขายังรู้สึกมีริ้วรอยและระคายเคืองเมื่อสัมผัส เอ้อจูไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเขาดูเป็นอย่างไรในเวลานี้ เขาจะดูน่าเกลียดขนาดไหน
เอ้อจู้ไม่อาจเชื่อได้ว่าเขาจะกลายเป็นเช่นนี้
อารมณ์ของเอ้อจู่ๆ ที่เพิ่งสงบลงชั่วขณะก็กลับตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง เขายังพังลงไปด้วย เขาหันกลับมาจับไหล่ของหลิวหยูหางแน่น เขย่าตัวเขาแรงๆ แล้วถามว่า “เสี่ยวหาง บอกฉันหน่อยว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง ฉันคงฝันไปใช่ไหม ช่วยพูดมา บอกฉันเร็วๆ หน่อย!”
หลิว ยูหางรู้สึกกลัวเอ้อจู่มากจนหน้าซีด และเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เอ้อจูฟังอย่างไร
เอ้อจู้เห็นว่าหลิว ยู่หางยังคงเงียบอยู่ จึงเดินออกไปจากหลิว ยู่หางแล้วรีบไปหาหลิว ยู่หยาน “หลิว ยู่หยาน นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย นี่คงเป็นความฝันใช่มั้ย”
หลิว ยู่หยานรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก แม้ว่านางไม่อยากแต่งงานกับเอ้อจู้ แต่นางก็ไม่ต้องการให้เอ้อจู้กลายเป็นแบบนี้เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วในใจของเธอ เอ้อจูก็เหมือนพี่ชายของเธอเอง
“พี่เอ๋อจู! วู้ วู้…”
หลิวหยูหยานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไรและได้แต่ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง
เอ้อจู้มองดูหยางเฉินอีกครั้ง
ก่อนที่เอ้อร์จู่จะพูด หยางเฉินก็พูดว่า “ถูกต้องแล้ว เจ้ากำลังฝันอยู่!”
ทันทีที่เขาพูดจบ หยางเฉินก็ตบมงกุฎของเอ๋อจู่อย่างรุนแรง