by “กัปตันเหอ เราจะออกเดินทางกันตอนนี้เลยไหม!”
ฮันปิงอดไม่ได้ที่จะถามเมื่อเห็นว่าหลินยู่ไม่ได้พูด
“อย่าเพิ่งกังวล!”
หลิน ยู่คร่ำครวญ มองลึกเข้าไปในป่า สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังดิ้นรนกับอะไรบางอย่าง
“กัปตันเหอ คุณยังลังเลเรื่องอะไรอีก!”
ตู้เซิงพูดอย่างเร่งรีบ “เวลาคือชีวิต ตอนนี้ ยิ่งเราเลื่อนออกไปนานเท่าใด โอกาสที่กัปตันเหว่ยและคนอื่นๆ จะรอดชีวิตก็จะลดลง! ถ้าเรารอต่อไป เราจะเป็นอย่างไร เห็นไหม… ฉันเกรงว่ามันจะเป็นแค่ศพของพวกเขาเท่านั้น!”
หลิน ยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันไปมองตู้เซิงอย่างสงสัย พร้อมกับแววตาที่มีความหมายในดวงตาของเขา
ตู้เซิงสะดุ้งจากการจ้องมองของหลิน ยู่และพูดอย่างสับสนเล็กน้อยว่า “กัปตันเหอ คุณกำลังมองฉันอยู่เพื่ออะไร สั่งคำสั่งเร็ว ๆ นี้!” “กัปตันตู้ ดูเหมือนคุณจะกระตือรือร้นมากที่เราจะไล่ล่าไปข้างหน้า?”
หลิน ยูถามเขาเลิกคิ้วแล้วพูดอย่างเงียบ ๆ
“แน่นอน เราต้องช่วยเหลือกัปตันเว่ยและคนอื่นๆ!”
ตู้เซิงขมวดคิ้วและพูดอย่างอธิบายไม่ได้ “แผนกเครื่องบินทหารของเราจะไม่มีวันยอมแพ้สหายของเราง่ายๆ!” “
ใช่!”
หลิน ยู่พยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก . , “แต่ฉันไม่สามารถเสี่ยงชีวิตของพี่น้องคนอื่น ๆ เหล่านี้อย่างหุนหันพลันแล่นได้!”
“เสี่ยงเหรอ พวกเราทุกคนที่นี่ใครจะไม่รู้เรื่องนี้!”
Du Sheng กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ตั้งแต่วินาทีแรกที่เราตัดสินใจเข้าร่วมในเรื่องนี้ ภารกิจ เราพร้อมที่จะเสียสละแล้ว…”
“เราสามารถเสียสละได้ แต่เราไม่สามารถเสียสละอย่างไร้ประโยชน์ได้!”
หลิน ยู่พูดอย่างเย็นชา “คุณยังเห็นอาวุธที่ซ่อนอยู่ซึ่งจู่ๆ ก็กระโดดออกมาจากหิมะเมื่อสักครู่นี้ และคุณก็ ยังกล่าวอีกว่าตอนนี้อาจมีกับดักที่อันตรายและฉลาดแกมโกงรอเราอยู่ข้างหน้า!ถ้าเราแค่ตามรอยเท้าที่ Li Qingshui และคนอื่น ๆ ทิ้งไว้อย่างบุ่มบ่ามจะเป็นอย่างไรถ้าเราตกไปติดกับกับดักอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ?!”
“แล้วคุณจะทำอย่างไร คุณหมายถึงอะไร?!”
ตู้เซิงขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้นและถามแบบนมต่อตา “เป็นเพราะหลี่ ชิงสุ่ย วางกับดักที่เราจะไม่ก้าวไปข้างหน้าใช่ไหม ถ้าคุณพูดอย่างนั้น มันเป็นไปได้ทุกที่บนภูเขาลูกนี้ เขาวางกับดักไว้แล้วเราจะอยู่ที่นี่เพราะกลัวกับดักและบาดเจ็บล้มตายเหรอ แล้วบอกว่า เลิกปฏิบัติการนี้ดีกว่า!” เขากังวลและอยากตามให้ทัน รีบช่วยพวกพี่ๆ พวกนั้น และน้องสาวที่ถูกหลี่ชิงสุ่ยจับตัวไป!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มคน มีทหารหลายคนที่เขานำออกมาเป็นพิเศษ ดังนั้นเมื่อเขาเห็นหลิน ยู่มองไปข้างหน้าและข้างหลัง และแสดงท่าทีเชื่องช้า เขาก็รู้สึกรำคาญและไม่มีความสุข!
รู้ไหมว่าทุกนาทีที่ล่าช้า ความน่าจะเป็นในการเอาชีวิตรอดของลาวเว่ยและคนอื่นๆ จะลดลงอย่างมาก!
เขาไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมหลินยู่ผู้เด็ดขาดและเด็ดเดี่ยวมาโดยตลอดถึงลังเลเหมือนเด็กผู้หญิง!
“ผู้เฒ่าตู้ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร!”
จู่เจิ้นทนฟังไม่ไหวอีกต่อไปและดุตู้เซิงด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
“ใช่ เล่าตู้ คุณเคยพูดมาก่อน!”
หลี่เหวินจินยังยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อรับบทบาทผู้สร้างสันติและชักชวนว่า “กัปตันเขาคงจะกังวลพอ ๆ กับพวกเรา แต่เขาคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ให้ละเอียดกว่าพวกเรา” ฉันคงต้องมีข้อกังวลของตัวเอง!”
“ทำไมฉันไม่อยากตามทันและช่วยเหลือผู้เฒ่าเว่ยและคนอื่นๆ !”
หลินยู่ถอนหายใจเบา ๆ และพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ “แต่ฉันไม่ต้องการจริงๆ ที่จะถูกหลี่ ชิงสุ่ยทุบตีแบบนี้ ตามผู้นำไป!”
“ฉันเพิ่งค้นพบไปไม่กี่ร้อยเมตรและเห็นรอยเท้าที่หลี่ ชิงสุ่ยและคนอื่น ๆ ทิ้งไว้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้จงใจซ่อนที่อยู่ของพวกเขา ดังนั้น หลี่ ชิงสุ่ย จึงต้อง คาดหวังว่า ตราบใดที่เราค้นหาเข้าไปในป่า เราก็จะพบรอยเท้าของพวกเขา และเราจะตามรอยเท้าของพวกเขาและไล่ตามพวกเขาอย่างแน่นอน!” “
ถ้าคุณเป็น หลี่ ชิงสุ่ย คุณจะพลาดโอกาสนี้โดยเปล่าประโยชน์หรือไม่ คุณจะทำอะไร ทำเหรอ?!”
Lin Yu หันศีรษะและมองไปที่ Du Sheng, Zhu Zhen, Li Wenjin และคนอื่นๆ
“นี่…”
จูเจินมองตรง ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าฉันเป็นหลี่ชิงสุ่ย แน่นอนว่าฉันจะคว้าโอกาสนี้และนำเราไปสู่กับดักที่อันตรายและอันตรายยิ่งกว่าเดิม และกลืนกินพลังชีวิตของเราต่อไป!” ไม่ต้องสงสัยเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ !”
หลี่เหวินจินก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกปวดหัวทีเดียว
“แต่มันเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเหล่าเว่ยและสหายหลายสิบคน และเราต้องตามให้ทัน!”
หลินยู่พูดด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง “นี่คือแผนการสมรู้ร่วมคิดที่หลี่ ชิงสุ่ย เล่นกับเรา!”