บทที่ 2911 ฉันเลือกพวกเขา

การโจมตีครั้งนี้ทำให้ภูเขาและแม่น้ำสั่นสะเทือน

การโจมตีครั้งนี้ทำให้ทั้งโลกสั่นสะเทือน

การโจมตีครั้งนี้ไม่สามารถหยุดยั้งได้

ผู้คนทั้งหมดในหมู่บ้านปีศาจที่ซ่อนอยู่ต่างเงยหน้าขึ้นมองและมองดูมังกรโลหิตที่กำลังเร่งรีบอย่างว่างเปล่า พวกเขาทั้งหมดสูญเสียสติไป

มันคือพลังอันทรงพลังอะไรเช่นนี้?

ผลกระทบที่รุนแรงขนาดนั้นคืออะไร?

การเคลื่อนไหวดังกล่าวเพียงพอที่จะทำลายหมู่บ้านปีศาจที่ซ่อนอยู่ทั้งหมด

เมื่อเสียงคำรามของมังกรเลือดที่น่าตกใจนี้ดังขึ้น

“ปีศาจสวรรค์!”

หลินหยางตะโกนทันที จากนั้นยกแขนขึ้นแล้วชกไปข้างหน้า

ทันใดนั้น เสียงแปลก ๆ ราวกับความว่างเปล่าที่แตกสลายก็แผ่กระจายไปในใจของทุกคน

และในเวลาเดียวกัน โลกทั้งใบก็กลายเป็นสีขาวโพลน และทุกอย่างดูเหมือนจะกลับไปสู่ความว่างเปล่า

เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง

ดวงตาของทุกคนในหมู่บ้านปีศาจที่ซ่อนอยู่เป็นสีขาวสนิท และพวกเขามองเห็นอะไรไม่ชัดเจน

หลังจากที่หูของพวกเขาได้ยินเสียงระเบิดครั้งใหญ่ พวกเขาก็ตกอยู่ในภาวะหูหนวกชั่วคราว

เกิดอะไรขึ้น

ตาย?

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทุกคนมองไปรอบๆอย่างสับสน

แต่ไม่มีอะไรเหลืออยู่ตรงหน้าเขานอกจากพื้นที่สีขาวอันกว้างใหญ่

“พี่หลิน…พี่หลิน…คุณอยู่ไหน?”

ฉินหลิงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ปรากฏการณ์นี้กินเวลานานไม่ทราบระยะเวลาก่อนที่จะค่อยๆ กลับสู่ภาวะปกติ

ความขาวระหว่างสวรรค์และโลกก็ค่อยๆหายไป

ภาพในดวงตาของผู้คนค่อยๆ ฟื้นตัว

จับตาดูให้ดี

Lin Yang ยังคงยืนตัวตรงต่อหน้าพวกเขา

“พี่หลิน?” หัวหน้าหมู่บ้านเบิกตากว้างและสูญเสียเสียงของเขา

แต่ในขณะนี้ จู่ๆ เขาก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและรีบมองไปทั้งสองด้าน

เพียงแวบเดียว ทุกคนในหมู่บ้านปีศาจที่ซ่อนอยู่ก็ตกตะลึง

㱗หลุมดำสองหลุมปรากฏขึ้นทั้งสองด้านของผู้คนในหมู่บ้านปีศาจที่ซ่อนอยู่

หลุมลึกทุกหลุมไม่สามารถมองเห็นด้านล่างได้

ผืนดินที่พวกเขาอยู่เป็นเพียงผืนดินที่สมบูรณ์เพียงผืนเดียว ส่วนอาคาร ภูเขา แม่น้ำ และหินลำธารทางด้านซ้ายและด้านขวา พวกเขาก็หายไปหมดสิ้นไร้ร่องรอย

แม้แต่บึงมรณะที่อยู่ไกลออกไป… ก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน!

นี่คือศูนย์รวมของการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของปีศาจที่เหลืออยู่

แต่….

เขาแพ้!

หลินหยางไม่ล้ม

เขาไม่ได้ฆ่าหมอศักดิ์สิทธิ์หลิน!

แคนโมค่อยๆ ลดมือลง

ในขณะนั้น พลังชั่วร้ายทั้งหมดระหว่างสวรรค์และโลกก็สลายไป

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจบลงแล้ว

ผู้คนต่างมองไปที่ปีศาจที่เหลืออยู่

ปีศาจพิการในขณะนี้มีรูปร่างผอมเพรียวราวกับฟืน และมีอายุมากขึ้นนับไม่ถ้วนราวกับเทียนในสายลม

เขาคร่ำครวญและถ่มน้ำลายออกมาเต็มปาก จากนั้นเขาก็โยกตัวและถอยกลับไปสองก้าว

“มันจบแล้ว…” คันโมพูดเสียงแหบแห้ง

ความไม่เต็มใจและความโกรธในใจของฉันหายไปหมดในขณะนี้

ถ้าเขาไม่สามารถฆ่า Lin Yang ด้วยการโจมตีนี้ อาจกล่าวได้เพียงว่าเขาไม่มีพลังมากกว่าเพราะเขาไม่ได้พยายามอย่างดีที่สุด

“ใช่ มันจบแล้ว”

หลินหยางกล่าวอย่างใจเย็น

“พลังชั่วร้ายอันไม่มีที่สิ้นสุดนี้ไม่ใช่สิ่งที่คุณซึ่งเป็นคนทางโลกสามารถปลูกฝังได้ หมอศักดิ์สิทธิ์หลิน… บอกฉันสิ คุณเชี่ยวชาญพลังชั่วร้ายนี้ได้อย่างไร ทำไม?” คันโมเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบาก禤

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสมาชิกเผ่าปีศาจที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดก็สับสนไม่แพ้กัน

มีเพียงหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้นที่คาดเดาอะไรบางอย่างได้อย่างคลุมเครือ และลมหายใจของเขาก็แน่นขึ้น

“พลังชั่วร้ายนี้เป็นพลังของบรรพบุรุษของกลุ่มปีศาจที่ซ่อนอยู่!” Lin Yang กล่าว

“บรรพบุรุษของปีศาจที่ซ่อนอยู่? ปีศาจที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้น?” ดวงตาของ Canmo เบิกกว้าง

“คุณบอกได้ไหมว่า…บรรพบุรุษปีศาจที่ซ่อนอยู่ของฉัน… เลือกหมอหลิน?” สมาชิกของเผ่าปีศาจที่ซ่อนอยู่ถามอย่างว่างเปล่า

“เลขที่.”

หลินหยางส่ายหัวและพูดเสียงแหบแห้ง “ฉัน… เลือกพวกเขา!”