by วิหารแห่งกาลเวลาระดับที่สิบสี่ประกอบด้วยกฎแห่งเวลาซึ่งเป็นการไหลเวียนของเวลาย้อนหลังซึ่งลึกลับมาก
ด้วยการควบคุมกฎเวลาของวิหารเวลาที่สิบสี่ เขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ซูโม่ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงในการควบคุมกฎเวลาของวิหารเวลาที่สิบสี่
ในชั่วพริบตา ซูโม่ใช้กฎของวิหารแห่งกาลเวลาระดับที่สิบสี่ ต่อหน้าต่อตาเขา ฉากนับไม่ถ้วนเริ่มถดถอยอย่างรวดเร็ว เวลาไหลย้อนกลับ และเขาก็กลับไปยังโลกหยุนหลาน ซึ่งเขาอยู่ในเต๋ามากกว่า เมื่อร้อยปีก่อน เมื่อมีดวงดาว
ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นจริง บน Daoxu Planet เขากำลังปล้น Daoxu Fruit และถูกต้นผลไม้ Daoxu โจมตี
ซูโม่กำลังเฝ้าดูทั้งหมดนี้จากมุมมองของพระเจ้าราวกับว่าเขาเป็นคนนอก
เขาไม่สามารถส่งผลกระทบต่อทุกสิ่งใน ‘อดีต’ เขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไม่ได้ใช้กฎของวิหารระดับที่สิบสี่อีกต่อไป ทุกอย่างกลับสู่ปกติ และเขายืนอยู่คนเดียวในใจกลางของวิหาร
“เวลาและสถานที่…เวลาและสถานที่!” ซูโม่พึมพำกับตัวเอง สงสัยในใจ เป็นไปได้ไหมว่าการใช้กฎแห่งกาลเวลาในวิหารแห่งกาลเวลาทำให้เวลาย้อนกลับไปเมื่อร้อยปีก่อนเท่านั้น แต่พื้นที่ยังคงอยู่ ไม่เปลี่ยนแปลง
กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาสามารถมองเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อร้อยกว่าปีที่แล้วแต่เขายังอยู่ในอวกาศปัจจุบันเขาจึงไม่สามารถควบคุมทุกสิ่งในอวกาศเมื่อร้อยปีก่อนได้เขาสามารถเห็นได้จากมุมมองของพระเจ้าเท่านั้น
“เวลาและอวกาศสูงสุด!” ซูโม่หรี่ตาเล็กน้อย เขาตระหนักว่าบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในดินแดนรกร้างไม่ใช่เจ้าแห่งสวรรค์สังสารวัฏ หรือจักรพรรดิแห่งความโกลาหล ซึ่งเป็นผู้ลือกันว่าเป็นผู้มีอำนาจมากที่สุดในดินแดนรกร้าง แต่เป็นสิ่งมีชีวิตสูงสุด แห่งกาลเวลาและอวกาศ..
กฎแห่งเวลาและอวกาศคือการควบแน่นของกฎแห่งเวลาและกฎแห่งอวกาศ ปรมาจารย์แห่งเวลาและอวกาศผู้ควบคุมกฎแห่งเวลาและอวกาศ เขาจะเดินทางระหว่างอดีตและอนาคตได้หรือไม่?
บางคนบอกว่าสิ่งสูงสุดแห่งกาลเวลาและอวกาศนั้นตายไปแล้ว และคนอื่นๆ บอกว่าสิ่งดำรงอยู่สูงสุดแห่งกาลเวลาและอวกาศอาจสูญหายไปในทะเลแห่งความว่างเปล่า อย่างไรก็ตาม ในมุมมองของซูโม่ สิ่งนี้เป็นไปไม่ได้
สิ่งดำรงอยู่สูงสุดแห่งกาลเวลาและอวกาศจะไม่ตายอย่างแน่นอน และมันจะเกินกว่าจินตนาการของใครก็ตามในถิ่นทุรกันดารอย่างแน่นอน
ในขณะนี้ ซูโม่รู้สึกว่าหลักการสิกงช่างน่ากลัวจริงๆ มันเป็นการผสมผสานที่ทรงพลังที่สุดของกฎทั้งสองนี้
“ฉันยังต้องการที่จะเข้าใจกฎของเวลาและสถานที่ ไม่ ฉันต้องการที่จะเข้าใจกฎทั้งหมด!” ซูโม่คิดอย่างลับๆ ในบรรดาผลไม้ Dao สามพันผลของเขา ผลไม้เครา Dao ที่บรรจุกฎอมตะนั้นมอบให้กับ Quan Ruhai Space ผลแห่งกฎเต๋าซู่และกฎแห่งชีวิตมอบให้กับหลิงชาง และคนอื่นๆ ยังคงอยู่ที่นั่น
ดูเหมือนว่าเราต้องใช้เวลาในการรับผลของลัทธิเต๋าทั้งหมดและไปถึงระดับแรกของ Dzogchen ในกฎทั้งหมดก่อน
“ระดับที่สิบสี่ของวิหารกาลเวลาคือการย้อนกลับของเวลา ระดับที่สิบห้าคือการชะลอตัวของเวลา ระดับที่สิบหกคือการเร่งเวลา และอื่นๆ วิหารระดับที่สิบเจ็ด วิหารระดับที่ยี่สิบ ขั้นที่ยี่สิบ วิหารชั้นที่ 3 ชั้นที่ 26 ชั้นที่ 29 ชั้นที่ 29 และชั้นที่ 32 ต่างก็ย้อนเวลากลับไป ดังนั้น หากฉันไปถึงชั้นที่ 32 ของ วิหารแห่งกาลเวลา ฉันสามารถกลับไปชาติก่อนและพบสังสารวัฏสวรรค์ได้หรือไม่ ทุกอย่างที่เขาทำ?” หัวใจของซูโม่เต้นรัวในขณะที่เขาคิดถึงสิ่งที่น่าอัศจรรย์นี้
ตอนนี้เขามีความคิดมากมายอยู่ในใจ เมืองแห่งกาลเวลา และอวกาศแห่งนี้ลึกลับเกินไปจริงๆ
ในใจของเขา เขาเพียงแค่ชื่นชมสิ่งมีชีวิตสูงสุดแห่งกาลเวลาและอวกาศ
“ต่อไป!” ซูโม่หายใจเข้าลึก ๆ และเดินต่อไปยังวิหารแห่งกาลเวลาที่ 15
วิหารระดับสิบห้า!
วิหารระดับสิบหก!
วิหารระดับยี่สิบสี่!
วิหารระดับยี่สิบห้า!
เมื่อซูโม่เข้าควบคุมระดับที่ยี่สิบห้าของวิหารกฎแห่งกาลเวลา เขาหยุดก้าวไปข้างหน้าชั่วคราวเพราะเขามีเวลาเหลือไม่มาก
เขาคำนวณคร่าวๆ ว่าแปดวันผ่านไปแล้ว และเหลือเวลาเพียงประมาณห้าชั่วโมงก่อนช่วงเก้าวันที่เมืองแห่งกาลเวลาและอวกาศเปิด
ดังนั้นเขาจะไม่ก้าวไปข้างหน้าต่อไปในขณะนี้ และระดับที่ 25 ของวิหารแห่งกาลเวลาคือจุดที่เวลากำลังเร่งขึ้น เขาวางแผนที่จะฝึกฝนที่นี่ก่อน และจากนั้นจะก้าวไปข้างหน้าต่อไปเมื่อเขามาครั้งต่อไป
เดิมที เขาคิดว่าด้วยการฝึกฝนในปัจจุบันและความเข้าใจในระดับสูง เขาจะสามารถไปถึงจุดสิ้นสุดได้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะไปถึงระดับที่ยี่สิบห้าของวิหารแห่งกาลเวลาเท่านั้น
“ประมาณสามหมื่นครั้ง!”
ซูโม่ใช้การพัฒนาวิหารแห่งกาลเวลาระดับที่ 25 และรู้สึกถึงการไหลเวียนของเวลา ซึ่งเร็วกว่าโลกภายนอกถึง 30,000 เท่า
เมื่อเขามาถึงชั้นที่ 13 ของวิหารแห่งกาลเวลา ความเร็วของเวลาก็เกือบ 20,000 เท่า อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาถอยกลับไปเท่าไรก็ยิ่งเพิ่มน้อยลงเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม อัตราการไหลของเวลา 30,000 ครั้งนั้นน่ากลัวมากอยู่แล้ว
ซูโม่ยังมีเวลาฝึกฝนอีก 5 ชั่วโมง หากคูณด้วย 30,000 ครั้ง ก็จะเท่ากับ 150,000 ชั่วโมง
หนึ่งแสนห้าหมื่นชั่วโมง ซึ่งเท่ากับหนึ่งสองพันห้าร้อยปี เพียงพอสำหรับการเพาะปลูก!
“หนึ่งสองพันห้าร้อยปี!”
ซูโม่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เขาไม่เคยอยู่ในความสันโดษมานานขนาดนี้ มันคงจะง่ายที่จะทะลุทะลวงไปสู่อาณาจักรสูงสุดหลังจากเวลาอันยาวนานเช่นนี้
ทันที ซูโม่นั่งลงบนจุดนั้นและเริ่มเข้าใจกฎแห่งการกลืนกิน เขาต้องการปรับปรุงกฎแห่งการกลืนกินเป็นระดับที่ 7 ก่อน จากนั้นจึงไปถึงอาณาจักรของราชาเทพระดับสูง
ปัจจุบัน กฎการกลืนกินของเขาอยู่ที่ระดับหกตอนปลายเท่านั้น และใกล้เคียงกับระดับที่หกของโซกเชน
ซูโม่ละทิ้งสมาธิและปล่อยวิญญาณกลืนกินซึ่งลอยอยู่เหนือหัวของเขาโดยตรง
พลังการกลืนกินอันแผ่วเบาแผ่กระจายไปทั่วอากาศ และซูโม่ก็ตระหนักได้อย่างสงบว่ากฎการกลืนกินของเขาไม่ได้อยู่ในเส้นทางสามพันสาย และเขาต้องถือว่ามันเป็นทิศทางหลักในการฝึกฝนของเขา
ซูโม่เก็บความคิดที่กวนใจทั้งหมดไว้ในใจ หลับตาและเริ่มนั่งสมาธิ
เวลาก็เหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วในวิหารแห่งกาลเวลาปีแล้วปีเล่า
ไม่นานก็ผ่านไปสามร้อยห้าสิบปี
ในวันนี้ ซูโม่ลืมตาขึ้นและหายใจออกยาว
“ในที่สุดก็ถึงระดับที่หกของซ็อกเชน!”
ซูโม่ถอนหายใจและหลับตาลง เขาค้นพบปัญหา การเข้าใจกฎในถิ่นทุรกันดารนั้นยากกว่าในโลกยูนลานมาก
เป็นความจริงที่ว่าความเข้าใจในกฎก็เหมือนกับการฝึกฝน ยิ่งขั้นสูง ความก้าวหน้าก็จะยิ่งช้าลง
อย่างไรก็ตาม กฎกลืนกินของเขาใกล้จะถึงความสมบูรณ์แบบระดับที่ 6 แล้ว ในความเห็นของเขา เวลามากกว่าสิบปีก็เพียงพอที่จะฝ่าฟันไปได้ แต่ตอนนี้ มันใช้เวลาถึงสามร้อยห้าสิบปีเต็มซึ่งเกินจริงมาก
นี่อาจเป็นกฎของโลกในถิ่นทุรกันดารซึ่งจำกัดการพัฒนาของนักรบอย่างมองไม่เห็น กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันเป็นคอขวดของโลกล่าง
ดังที่เราทุกคนทราบกันดีว่าในอาณาจักรแห่งเทพราชาสิ่งสำคัญที่จำกัดการปรับปรุงการฝึกฝนคือความเข้มแข็งของกฎ อย่างไรก็ตาม สำหรับเทพราชาระดับสูงเหล่านั้นในถิ่นทุรกันดารอาณาจักรของพวกเขาถูกพันธนาการนับล้านหรือแม้กระทั่ง นับสิบล้านปี
เป็นไปได้ไหมว่าเทพราชาระดับสูงเหล่านั้นมีความเข้าใจที่ต่ำเช่นนี้?
หลายล้านปีหรือหลายสิบล้านปียังไม่สามารถยกระดับอำนาจของกฎของตัวเองให้ถึงจุดสูงสุดได้?
สิ่งนี้ไม่เคยเป็นเช่นนั้น
แต่ถิ่นทุรกันดารกลับจำกัดพวกเขาไว้!
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ราชาเทพเจ้าอาวุโสเหล่านั้นในรุ่นก่อน ๆ ได้ฝึกฝนพลังแห่งกฎเกณฑ์ถึงจุดสูงสุดแล้ว แต่จุดสูงสุดนี้อยู่ที่จุดสูงสุดของถิ่นทุรกันดาร
“ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลามากในการก้าวไปสู่ระดับที่ 7 ต้นๆ!”
ซูโม่ถอนหายใจ มาตรฐานของกฎที่เขาวัดได้คือมาตรฐานของโลกหยุนหลาน ในถิ่นทุรกันดาร มันน่าจะเทียบได้กับระดับที่ 8 ขึ้นไป มันคงจะยากมาก
ซูโม่หลับตาและเข้าใจต่อไป
อย่างไรก็ตาม เวลาที่ใช้ในการทำความเข้าใจกฎการกลืนกินถึงระดับที่ 7 นั้นเกินความคาดหมายของซูโม่
ห้าร้อยปี!
หนึ่งพันปี!
สามพันปี!
ห้าพัน!
ในชั่วพริบตา ห้าพันปีผ่านไป และเวลาก็เหมือนสายน้ำที่ไหลเป็นนิรันดร์และไม่เปลี่ยนแปลง