by “อะไร!!”
หลู่เฉิงกรีดร้อง ปิดหน้าของเขาและถอยห่างออกไป
เขาเอาฝ่ามือปิดใบหน้า และเลือดยังคงไหลออกจากนิ้วของเขา
มันดูน่ากลัว
ในทางกลับกัน ดวงตาของหลู่เฟิงเย็นชา และมีดเหล็กในมือของเขาก็ดึงดอกมีดออกมา
เช่นเดียวกันสำหรับมีด
มีดเหล็กนี้อยู่ในมือของหลู่เฉิง และเขารู้เพียงวิธีฟันตรงๆ
ในมือของ Lu Feng มันยืดหยุ่นได้เหมือนกับงูพิษ
แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถบอกได้ว่าหลู่เฟิงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านมีดอย่างแน่นอน!
“หึหึ!”
ในวินาทีต่อมา หลู่เฟิงเหวี่ยงมีดสามเล่มติดต่อกัน
ด้านซ้ายและขวาหนึ่งมีด มีดเล่มที่สามฟันตรงไปที่ใบหน้าของหลู่เฉิงจากบนลงล่าง
“อะไร!!”
หลู่เฉิงตะโกนและใช้กำลังทั้งหมดเพื่อถอยหนี
ในเวลานี้ ถึงเวลาแล้วที่หลู่เฟิงจะต้องไล่ตามชัยชนะ
ขณะที่หลู่เฉิงก้าวถอยหลัง ลู่เฟิงก็เอนไปข้างหน้า นั่งยองๆ แล้วปัดด้วยมีดเหล็ก
“ปัง! พัฟ!”
ด้วยการสั่นสะเทือนสองครั้งติดต่อกัน มีดเหล็กในมือของหลู่เฟิงกระแทกขาของหลู่เฉิงพร้อมกัน
“ป๊าฟ!”
หลู่เฉิงเจ็บปวดและขาของเขาล้มลงกับพื้น
ฝูงชนประหลาดใจอีกครั้ง
นี่คือขนนกที่แท้จริงในปีก!
ขณะที่หลู่เฟิงได้มีดเหล็ก ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนละคนกัน
ความสามารถของหลู่เฉิงในการเล่นมีดในอดีตไม่เพียงพอต่อหน้าหลู่เฟิง
ลู่เฟิงกำลังถือมีดเหล็กอยู่ ไม่เพียงแต่พลังจะถูกต้องเท่านั้น แต่มุมโจมตีก็ยุ่งยากมากด้วย
พวกเขามักจะใช้กำลังน้อยที่สุดในการโจมตีที่ร้ายแรงที่สุด
หลู่เฉิงไม่สามารถต้านทานได้เลย
ลู่เฟิงก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและเหวี่ยงมีดหลายเล่มติดต่อกันอีกครั้ง
การใช้มันอย่างชำนาญ เอ็นร้อยหวายของ Lu Cheng ถูกเลือกโดย Lu Feng โดยตรง
หลู่เฉิงกล่าวว่าตอนนี้เขาจะตัดขาและเท้าของลู่เฟิงออก และปล่อยให้หลู่เฟิงคลานบนพื้นเหมือนสุนัข
และตอนจบนี้ ลู่เฟิงต้องการคืนมันโดยธรรมชาติ
“เก็บความเจ็บปวดไว้”
ดวงตาของ Lu Feng สงบ เขาเหยียบแขนของ Lu Cheng แล้วฟันขึ้นไปในอากาศ
“ปัง! พัฟ!”
ต่อหน้าต่อตาของทุกคน ฝ่ามือของหลู่เฉิงถูกผ่าออกในทันที
ด้วยแขนตรงออกเป็นสองส่วน
เลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่ฉีกขาด และเสียงกรีดร้องของหลู่เฉิงก็ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า
ในระหว่างกระบวนการทั้งหมดนี้ ลู่เฟิงไม่ได้เปลี่ยนใบหน้าของเขา ราวกับว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง
วิธีการที่โหดเหี้ยมอย่างยิ่งนี้ทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนในกลุ่มผู้ชมตัวสั่นด้วยความกลัว
“พวกที่อยากจะฆ่าฉัน ฉันจะฆ่ามัน!!”
หลู่เฟิงพูดช้าๆและพูดแปดคำนี้
เสียงไม่ดัง แต่เหมือนฟ้าร้องบนพื้น เข้าถึงหูของทุกคนอย่างชัดเจน
พวกเขารู้ว่าคำพูดของหลู่เฟิงไม่ได้มีไว้สำหรับหลู่เฉิงเท่านั้น
มันยิ่งบอกกับทุกคนในปัจจุบัน!
ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร ก่อนที่พวกเขาจะจัดการกับ Lu Feng พวกเขาอาจต้องชั่งน้ำหนักคำว่า Lu Feng
บางทีพวกเขาอาจจะต้องคิดเกี่ยวกับมัน พวกเขาสามารถทนได้ วิธีการที่โหดเหี้ยมที่สุดของ Lu Feng!
แปดคำนี้เป็นภัยร้ายแรง
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครกล้าสงสัยคำพูดของหลู่เฟิง
คำพูดนั้นลดลง และหลู่เฟิงเหวี่ยงมีดเหล็กหลายครั้ง
มือและเท้าของ Lu Cheng ถูกตัดขาดและเขาสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว
“แดง!”
หลู่เฟิงทำมีดเหล็กหล่นและยืนอย่างภาคภูมิใจหลังมือของเขา
ชัยชนะและความพ่ายแพ้
นิกายเทควันพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์!
แม้แต่หัวของหนึ่งในนิกายของพวกเขาก็ยังถูก Lu Feng ทำลาย มันยากที่จะบอกว่าเขาจะรอดหรือไม่
แล้วสาวกธรรมดาเหล่านี้ล่ะ?
“พัฟ! พัฟ!”
วินาทีถัดมา สาวกที่เหลืออยู่ของนิกายเทควันและนักรบตงอิ๋งที่เหลืออยู่ไม่กี่คนก็คุกเข่าลงอีกครั้ง
ในเวลานี้ แม้แต่หลู่เฉิงเฉิงก็ถูกตัดขาด และพวกเขาไม่มีความหวังอีกต่อไป
นอกจากการคุกเข่าขอความเมตตาแล้ว มีทางเดียวเท่านั้นที่จะไป
“เรากลับใจ! เรากลับใจ!”
ผู้คนนับไม่ถ้วนร้องขอความเมตตา และบางคนถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความกลัว
พวกเขากลัวความตาย และยิ่งกลัวที่จะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ เช่น หลู่เฉิง
“คุณรู้ไหมว่าคุณควรกลับใจจากอะไร”
หลังจากที่หลู่เฟิงจับมือของเขาอย่างเฉยเมย เขาถามเบาๆ
ทุกคนอึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร
“สำนึกผิดต่อสาวกนิกายที่ตายแล้วของฉัน”
เมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบ หลู่เฟิงก็พูดเบา ๆ
“ใช่ ใช่ ใช่ เราสำนึกผิดแล้ว!”
ทุกคนพยักหน้าอีกครั้งไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย
หลู่เฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง และดวงตาของเขาค่อย ๆ กวาดไปทั่วผู้คนที่อยู่ตรงนั้น
“ตอนนี้ ออกไปจากที่นี่”
“ให้ข้าได้เจอเจ้าอีก ให้ตายสิ!”
หลู่เฟิงพูดช้าๆและวางคำสั่ง
“ใช่ใช่ใช่! ขอบคุณ! ขอบคุณ!”
กลุ่มคนรู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้รับการนิรโทษกรรม จากนั้นพวกเขาก็กลิ้งตัวปีนขึ้นไปและวิ่งออกไปด้านนอก
ทุกคนวิ่งอย่างบ้าคลั่ง
คนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสกำลังคลานบนพื้นด้วยมือและเท้าทั้งสองข้าง
พวกเขาสาบานในใจว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีกตลอดชีวิต
“ชิ!”
หลู่เฟิงขอเกี่ยวที่ฝ่าเท้าของเขา และมีดเหล็กบนพื้นก็ติดตะขอ จากนั้นเขาก็ถือไว้ในมือของลู่เฟิง
“เรื่องที่นี่ก็เรียบร้อย”
“บัญชีของศิลปินป้องกันตัวตงอิ๋งจงเหมินก็ควรนำมาคำนวณด้วย”
หลู่เฟิงถือมีดไว้ในมือข้างหนึ่ง วางหลังมีดไว้บนไหล่ของเขา แล้วเดินออกไปทันที
หยาน หงหยิงและคนอื่นๆ ตามมาทันที
นักรบนับพันรอบๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็เดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ
…
เขตหวงห้ามนักสู้.
“นิกายอาจารย์หลิน นิกายเทควัน หายไปแล้ว…”
สาวกหนุ่มคนหนึ่งรีบเคาะประตูและรายงานออกไปข้างนอกประตู
“เข้ามา.”
Lin Yuan ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ศิษย์หนุ่มเดินเข้ามาทันที
“อาจารย์นิกายหลิน ศิษย์นิกายนั้นชื่อหลู่หยู่ เมื่อกี้…”
“สังหารนิกายเทควันให้หมด!”
“มีผู้บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน และที่เหลือก็ถูกไล่ออกจากวงการศิลปะการต่อสู้แล้ว”
สาวกรุ่นเยาว์พยายามใช้ภาษาที่กระชับในการรายงานสิ่งต่างๆ
“อะไร?”
Lin Yu’an ขมวดคิ้ว แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังผลลัพธ์นี้เช่นกัน
ท้ายที่สุด นิกายเทควันมีพลังมากกว่านิกายที่ลู่เฟิงตั้งอยู่!
“คุณป้า คุณกำลังพูดเรื่องอะไร”
เมื่อ Lin Yuan กำลังจะพูดเสียงของ Ji Xueyu ก็มาจากนอกประตู