by บูม!
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึงราวกับถูกฟ้าผ่า
ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าชายต้องการให้ Zheng Chun ใช้มีด เขาต้องการเปลี่ยน Ruan Xingye ให้เป็นขันที!
“ดี……”
เจิ้งชุนสับสนเล็กน้อย เกาศีรษะและกระซิบว่า “ฝ่าบาท การทำความสะอาดร่างกายของใครบางคนไม่ใช่เรื่องง่าย หากใครจัดการมันไม่ดี เลือดออกง่ายถึงตายได้ง่ายแม้ว่าบาดแผลจะหยุดเลือดก็ตาม ถ้าติดเชื้อก็ตายง่าย แม้ว่าทาสจะเป็นขันทีแต่เขาไม่คุ้นเคยกับการทำความสะอาดคน แบบนี้มักทำโดยขันทีเฒ่าในห้องชำระล้าง”
“เมื่อพูดถึงการชำระล้างใครสักคน โดยธรรมชาติแล้ว เป็นการดีกว่าที่จะชำระล้างพวกเขาเมื่อพวกเขาอายุน้อยกว่า เพราะยิ่งพวกเขาอายุน้อยเท่าใด โอกาสรอดชีวิตก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”
“และโดยปกติแล้วผู้สูงอายุจะมีโอกาสรอดชีวิตน้อยกว่าเด็กมาก”
“ทาสยังโจมตี Jing Shen เมื่อเขายังเด็กมาก ดังนั้นเขาจึงสามารถอยู่รอดได้จนถึงขณะนี้โดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆ หาก Jing Shen ถูกฆ่าตายในวัยนี้ ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะรอดหรือไม่”
“และทาสนั้นไม่คุ้นเคยกับงานฝีมือ เป็นไปได้ว่าเขาได้ฆ่านายน้อยแห่งอาณาจักรเทียนหนานโดยไม่ได้ตั้งใจ”
ขณะที่เขาพูด เจิ้งชุนยังคงเกาหลังศีรษะของเขา
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการทำตามคำสั่งของ Wang An แต่เขากลัวว่า Ruan Xingye จะถูกฆ่าโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่สำคัญ คุณตัดมันทิ้งได้เลย ฉันจะเรียกหมอเหวินเข้ามา ถ้าหมอเหวินอยู่ที่นี่ ผู้ชายคนนี้จะตายไม่ได้”
หวังอันตบไหล่เจิ้งชุนและบอกให้เขาทำอย่างกล้าหาญ แล้วมีคนให้รายละเอียดทั้งหมดแก่เขา
ในความเป็นจริง แพทย์ของจักรพรรดิเหวินยังสามารถทำสิ่งต่าง ๆ เช่นทำความสะอาดร่างกายของใครบางคนได้ และมันเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างยิ่งเพื่อให้แน่ใจว่าบาดแผลจะไม่อักเสบ และโอกาสรอดชีวิตยังดีกว่าของเจิ้ง ชุนไหล มาก
อย่างไรก็ตาม Wang An จงใจขอให้ Zheng Chun ทำ เพราะตัว Zheng Chun เองก็เป็นขันที และการขอให้ขันทีทำความสะอาดผู้ชายคนหนึ่งทำให้เกิดความรู้สึกเร่งด่วนที่น่าตกใจมากกว่าการขอให้แพทย์ของจักรพรรดิทำความสะอาดเขา
“นายพลเจียง เรียกหมอเหวินเข้ามาได้เลย”
วังอันสั่ง
เจียงตงพยักหน้าด้วยสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้าของเขาแล้วสั่งให้คนของเขาโทรหาดร. เหวิน ท้ายที่สุดเขาเป็นนายพลดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเรียกเขาว่าตัวเอง โดยปกติแล้วกระบวนการดำเนินการตามคำสั่งนั้นมีไว้เพื่อ ระดับบนสั่งสอนระดับกลาง ระดับกลางถึงระดับล่าง แล้วคนระดับล่างก็ทำงาน
ไม่นาน ดร.เหวินก็มาถึง เป็นชายชราร่างผอมบางในวัยห้าสิบหรือหกสิบและมีเคราแพะ
“ฝ่าบาท พระองค์ทรงมีคำสั่งอย่างไรให้เรียกข้าพเจ้ามาที่นี่”
หมอเหวินถาม จู่ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าเจ้าชายจะทำอะไร
“ไม่ต้องทำอะไร แค่มองจากด้านข้าง ใครก็ได้เอาเก้าอี้มาให้หมอเหวินนั่งด้วย” หวังอันพูดด้วยรอยยิ้ม ดร.เหวินอายุมากแล้ว แต่เป็นเด็กล้ำค่าใน ค่ายทหารปล่อยไม่ได้ เขาเหนื่อย
แพทย์หลวงเหวินสับสน เขามองไปที่กัวหวู่ที่นอนอยู่บนเปลหาม แล้วมองไปที่เรือนซิงเย่ที่ผูกไว้กับไม้กางเขนเป็นรูปอักษรขนาดใหญ่ ไม่มีใครบอกเขาว่าเจ้าชายจะทำอะไร ดังนั้น เขาสับสนเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้
“ชุนจือตัวน้อย คุณเริ่มได้เลย” หวังอันสั่งและขยิบตาให้เขา
เจิ้งชุนพยักหน้าและก้าวไปทีละก้าวต่อหน้าหร่วนซิงเย่ ซึ่งอยู่ห่างจากหร่วนซิงเย่ไม่ถึงหนึ่งฟุต
“มันสิ้นเปลืองทรัพยากรมากที่มีใบหน้าเล็ก ๆ ที่หล่อเหลาเช่นนี้ถูกทำลายเช่นนี้”
จู่ๆ เจิ้งชุนก็ยื่นมือออกมาสัมผัสใบหน้าของหร่วนซิงเย่ จากนั้นยกคางขึ้นราวกับชื่นชมงานศิลปะชิ้นหนึ่ง เขาคลิกลิ้นด้วยอารมณ์
ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี้อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน คุณขันทีตัวน้อย ฉันขอให้คุณทำความสะอาดตัวเอง ทำไมคุณถึงรับผู้ชายมาด้วย?