by “เรียก……”
หลินหยุนพ่นลมหายใจขุ่นออกมา และในเวลาเดียวกันก็ถอนพลังของเขาออกไป
“ถึงเวลาที่จะออกไปทำอะไรสักอย่างแล้ว” หลินหยุนพึมพำ
พรุ่งนี้เป็นวันที่เทียนเจียนจงรับสมัครนักเรียน วันนี้หลินหยุนวางแผนที่จะไปที่อาคารเซียวเหยาอีกครั้งและขายของที่เขาได้มาจากหงหยวน
บูม บูม บูม
ขณะนั้นเองมีเสียงเคาะประตูอย่างรีบเร่ง
หลินหยุนยืนขึ้นและเปิดประตู
เมื่อประตูเปิดออก ก็ปรากฏภาพพ่อของหยู่อิง หยู่เป่าเฉียน เข้ามา เขาดูวิตกกังวลมาก
“หลินหยุน คุณต้องช่วยลูกสาวของฉัน!” หยูเป่าเฉียนกล่าวอย่างกระตือรือร้น
“เกิดอะไรขึ้น?” หลินหยุนขมวดคิ้ว
“หยู่อิง…หยู่อิงถูกหลิวชวนพาตัวไป ชีวิตและความตายของเธอไม่มีใครทราบ!” หยู่เป่าเฉียนกล่าวด้วยความกังวล
“อะไร!?”
เมื่อหลินหยุนได้ยินข่าว เขาก็ถูกฟ้าผ่า
“เฮ ยานาคาวะ กำลังจีบความตาย! จีบความตาย!!!”
หลินหยุนโกรธมาก และดวงตาสีดำสนิทของเขาก็พลุ่งพล่านด้วยความโกรธ
หมัดทั้งสองกำแน่นและส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดทันที
ภายใต้ความโกรธ อุณหภูมิของทั้งห้องก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน
ความอดทนของมนุษย์มีขีดจำกัด หลิวชวนก่อเรื่องอยู่เรื่อย และตอนนี้เขาจึงกล้าทำบางอย่างกับหยูหยิง
เรื่องนี้ได้แตะขีดจำกัดความอดทนของหลินหยุนอย่างสมบูรณ์
“ข้าจะไปบ้านหลิวเดี๋ยวนี้! ถ้าเธอกล้าทำให้หยู่หยิงเสื่อมเสีย ข้าจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ!”
หลังจากหลินหยุนพูดจบ เขาก็กำลังจะรีบออกไป
หลินหยุนรู้ในใจว่าหลิวชวนมีจุดประสงค์อะไรในการลักพาตัวหยู่หยิง
ไอ้สารเลวคนนี้จะเอาครั้งแรกของ Yuying ไปได้อย่างไร?
“ท่านชายน้อย อย่าหุนหันพลันแล่น หากเจ้าเข้าไปในบ้านของหลิวเพียงคนเดียว ก็เท่ากับเข้าไปในภูเขาดาบและทะเลเพลิงเพียงคนเดียว!”
ในใจของหลินหยุน มีเสียงของสิ่งมีชีวิตโลหะ “สวรรค์” ดังขึ้น
แม้ว่าหลินหยุนจะได้รับการปกป้องจากตระกูลหลิวซู่ แต่ตระกูลหลิวไม่กล้าที่จะแตะต้องหลินหยุนอย่างง่ายๆ
แต่เมื่อหลินหยุนเริ่มลงมือไปหาตระกูลหลิว สถานการณ์กลับแตกต่างออกไป หากตระกูลหลิวฆ่าหลินหยุน หลิวซู่ตงก็คงไม่สามารถทำสงครามกับตระกูลหลิวได้เพราะมีคนตายใช่หรือไม่
ช่องว่างระหว่างตระกูล Liusu และตระกูล Liu นั้นไม่กว้างมากนัก ทั้งสองจะสามารถก่อสงครามกันได้ง่ายๆ อย่างไร การต่อสู้ย่อมส่งผลกระทบต่อทั้งสองฝ่ายอย่างแน่นอน
“หยู่หยิง ฉันต้องช่วยเธอ!” หลินหยุนพูดอย่างหนักแน่น
ทันทีที่พูดจบ หลินหยุนก็รีบออกจากโรงเตี๊ยมและตรงไปที่บ้านของหลิว
หลินหยุนก็คิดในใจเช่นกัน เมื่อเขาไปที่บ้านของหลิว หากเป็นไปไม่ได้ เขาก็ทำได้เพียงแสดงสัญลักษณ์ราชวงศ์ที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ และช่วยหยู่อิงก่อน
เมื่อหลินหยุนอยู่ในซากปรักหักพัง เขาได้รับสมบัติมากมายที่บรรพบุรุษทิ้งไว้
อันหนึ่งคือเครื่องหมายแห่งราชวงศ์ ซึ่งเป็นการเชิญชวนจากราชวงศ์ไปยังบรรพบุรุษ
–
ครอบครัวหลิว
เมื่อหลิวชวนเห็นหยู่หยิงที่เสียโฉม เขาจะสนใจที่จะโจมตีหยู่หยิงได้อย่างไร?
“อีตัวเหม็น ออกไปจากที่นี่ซะ! เมื่อหลินหยุนเห็นคุณเป็นแบบนี้ เขาจะหมดความอยากอาหาร แล้วคุณจะรู้ว่าเขา หลินหยุน มีไว้สำหรับรูปลักษณ์ของคุณเท่านั้น!” หลิวชวนพูดอย่างดุร้าย
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ยู่หยิงก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกราวกับว่าเกิดใหม่
นอกคฤหาสน์ของหลิวมีถนนที่พลุกพล่าน หลังจากที่หยูอิงรีบวิ่งออกจากคฤหาสน์ของหลิว
“โอ้พระเจ้า ดูผู้หญิงคนนั้นสิ!”
“เวรเอ๊ย ทำไมหน้ามันพังแบบนี้วะ น่ากลัวจังวะ!”
“ตอนกลางวันแสกๆ เธอสามารถมองเห็นผีได้ ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ เธอจะกล้าวิ่งออกไปทำให้คนอื่นตกใจได้อย่างไร”
–
หลังจากที่เห็นใบหน้าของ Yuying ทุกคนก็พูดถึงเรื่องนั้น แต่ไม่มีใครคิดว่าเธอคือ Yuying ผู้งดงามที่ไม่มีใครเทียบได้
ยูอิงได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคน แต่เธอก็ยิ้มอย่างโล่งใจ
บูม!
มีเสียงฟ้าร้องอีกครั้งบนท้องฟ้า และทันใดนั้น ท้องฟ้าที่แจ่มใสก็กลับมีฝนตกลงมาอย่างหนัก
ละอองฝนนับไม่ถ้วนกระแทกลงบนพื้น ใบหน้าและร่างกายของหยู่อิง และผู้คนบนถนนก็พากันวิ่งไปที่ชายคาเพื่อหลบฝน
ยู่อิงยืนตระหง่านท่ามกลางสายฝน
เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ และพูดกับตัวเองว่า “ตลอดยี่สิบปีแรก ยู่อิงเป็นผู้หญิงที่สวยงามในสายตาของทุกคน ทุกคนโปรดฟังฉัน ฉันอยากใช้ความแข็งแกร่งของตัวเองเพื่อให้คนทั้งโลกจดจำฉัน ยู่อิง!”
ความชั่วร้ายทั้งหมดมาจากรูปลักษณ์ของเธอ
ยูอิงตั้งใจไว้ว่าเธอจะต้องเป็นเด็กสาวที่น่าเกลียดและมีรูปร่างผิดปกติในอนาคต เว้นแต่ว่าวันหนึ่งเธอจะสามารถครอบครองความแข็งแกร่งที่เหนือชั้น ความแข็งแกร่งที่จะควบคุมชะตากรรมของตัวเองได้!
–
ในเวลานี้ หลินหยุนซึ่งกำลังรีบไปที่คฤหาสน์ของหลิวก็มาถึงคฤหาสน์ของหลิวด้วยเช่นกัน
ทันใดนั้น หลินหยุนก็เห็นหยู่หยิงที่ไม่สามารถจดจำได้ ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของหลิว
แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของ Yuying จะถูกทำลายไปแล้ว แต่กลิ่นหอมและรูปร่างของเธอจะไม่เปลี่ยนแปลง
ยูหยิงก็เห็นหลินหยุน เธอต้องการหลีกเลี่ยงหลินหยุน เธอไม่อยากให้หลินหยุนเห็นเธอเป็นแบบนี้
แต่หลินหยุนได้รีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
“เสี่ยวหยิง! คุณ…คุณกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง!” หลินหยุนมองหยูหยิงด้วยความตกใจ
หลินหยุนไม่เคยคาดคิดว่าหยู่อิงจะกลายเป็นแบบนี้ในพริบตา
“พี่หยุน เสี่ยวหยิง… การปรากฏตัวของเสี่ยวหยิงทำให้พี่หยุนหวาดกลัว” หยูหยิงก้มศีรษะลง น้ำตาไหลนองหน้า
“เสี่ยวหยิง ไอ้หลิวชวน ทำลายหน้านายเหรอ” หลินหยุนกัดฟันถาม
ความโกรธในอกของหลินหยุนนั้นรุนแรงเท่ากับความโกรธ
“ไม่ เซียวหยิงทำด้วยตัวเองเพื่อป้องกันไม่ให้หลิวชวนทำร้ายเธอ” หยูหยิงร้องไห้
“ไอ้สารเลวคนนี้! ฉันจะทำให้เขาต้องจ่ายราคาแพงแน่!” หลินหยุนโกรธจัด
ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักยังคงตกลงมาบนร่างของหลินหยุน แต่ก็ไม่สามารถดับความโกรธของหลินหยุนได้
“อย่านะ! พี่หยุน อย่าหุนหันพลันแล่น!”
หยูหยิงรีบคว้าหลินหยุน: “หยูหยิงไม่อยากจะพาดพิงพี่หยุนอีกต่อไป…”
ยู่อิงตำหนิตัวเองมาก
ทันใดนั้น หยูหยิงก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินหยุน: “พี่หลินหยุน ตอนนี้เสี่ยวหยิงเป็นแบบนี้แล้ว พี่หยุนจะไม่ชอบคุณหรือเปล่า?”