by จากนั้นคุณหมอโจเซฟก็ตอบสนองและรีบฉีดยาที่เตรียมไว้
ยี่ จินลี่ ต่อยหลังของหลิง อี้หราน ด้วยมือทั้งสองข้างโดยสัญชาตญาณ พยายามที่จะหลุดออกจากอ้อมกอดอันแน่นหนาของเธอ
ชกต่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่ากระดูกของเธอหักทุกตารางนิ้ว
แต่…เธอปล่อยตอนนี้ไม่ได้ ถ้าเธอปล่อย ฉันเกรงว่าเขาจะตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น นาทีที่เขาใจเย็นลงช้า เขาก็ตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น
“ท่านผู้หญิง… ขอฉันกอดอาจารย์ยี่หน่อย” เกา ฉงหมิงกล่าว เมื่อมองดูในขณะนี้ หมัดของอาจารย์ยี่ก็ตกลงไปที่หลิง อี้หราน ในฐานะผู้ชาย เกา ฉงหมิงรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังสั่น ปวดเมื่อย
“ไม่จำเป็น…คุณ โปรดช่วยฉันจับอาจินไว้แล้วปล่อยให้หมอโจเซฟฉีดยาระงับประสาทให้เขา ฉัน…ฉันสบายดี…” หลิงยังคงพูดอย่างเข้มงวด แต่ใบหน้าของเขาเริ่มซีดมากขึ้น
บูม!
เมื่อหมัดอีกหมัดกระทบเธออย่างแรง เธอก็รู้สึกถึงรสหวานในปากของเธอ และครู่ต่อมาก็มีเลือดเต็มคำพุ่งออกมาจากปากของเธอ
“ท่านผู้หญิง!” เกาคงหมิงสะดุ้ง
“อาจิน… ไม่ต้องกลัว ฉันจะอยู่ข้างๆ คุณ หลังจากนั้นสักพักหมอจะให้ยาระงับประสาทกับคุณ และคุณจะไม่เจ็บปวดมากนัก…” หลิง อี้หราน พูดเป็นระยะ ในขณะนี้ เธอไม่สนใจว่าเธอรู้สึกเจ็บปวดบนร่างกายมากแค่ไหน แต่เธอสนใจแค่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บมากเพียงใด!
การมองเห็นของเธอเริ่มพร่ามัวเล็กน้อย และแม้แต่จิตสำนึกของเธอก็ยังไม่ชัดเจนเล็กน้อย
แต่…เธอปล่อยวางไม่ได้ เธอต้องรอให้เขาหยุดเจ็บและรอให้เขาสงบลง
หลิงยังคงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสับสน พยายามอย่างหนักเพื่อให้เห็นผู้ชายที่เธออุ้มอยู่อย่างชัดเจน!
ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่ราวกับว่าเขายังคงเจ็บปวดจากการปวดหัว ฟันของเขากัดริมฝีปากล่าง และเลือดก็ไหลอย่างรุนแรงมากขึ้น
อย่า… อย่ากัดแรงๆ แบบนี้อีกนะ
เขารู้ไหมว่าเธอรู้สึกแย่แค่ไหนเมื่อเขาเลือดออกแบบนี้?
“ฉัน…จะอยู่กับคุณ อย่า…คิดถึงความทรงจำเหล่านั้นอีกต่อไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอดีต ฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป…อาจิน… ..ฉันจะอยู่กับคุณ” คุณ…ชั่วนิรันดร์…”
หลิง อี้หรานพึมพำและนำริมฝีปากของเธอเข้ามาใกล้เขา เธอแค่อยากให้เขาหยุดกัดริมฝีปากแบบนี้และหยุดเลือด…
ริมฝีปากของเธอจูบเขา
เลือดของคนสองคนผสมปนเปกัน…
อาจิน…อาจิน…
ฉันจะอยู่กับคุณ…ชั่วนิรันดร์…
เสียงใครพูด ใครบอกว่าอยากร่วมทางไปจนชั่วกาลนาน…
เสียงนี้ดูเหมือนจะดึงเขาให้หายจากความเจ็บปวดทีละน้อย ทำให้ความเจ็บปวดค่อยๆ จางหายไป…
การเคลื่อนไหวที่รุนแรงของยี่ จินหลี่หยุดลงอย่างช้าๆ และในที่สุดดวงตาของเขาที่ถูกปิดก็เปิดออกอย่างช้าๆ
ทันทีที่ใบหน้าซีดเซียวเข้ามาในดวงตาของเขา เขาก็ตกตะลึงราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวเขาไม่มีอยู่จริง และมีเพียงเธอเท่านั้นที่ดำรงอยู่ในโลกทั้งใบ
เธอหอบเหนื่อยอย่างหนักและมีเลือดสีแดงสดปรากฏที่มุมริมฝีปาก เธอพูดว่า… “อาจิน อย่ากลัวเลย…”
ไม่ต้องกลัวเหรอ? แต่เธอรู้ว่าเขากลัวแค่ไหนกับรูปลักษณ์ปัจจุบันของเธอ