by ในขณะนี้ เถาวัลย์ทั่วพื้นดินหยุดบิดตัวกะทันหัน และจุดสีเขียวของแสงก็โผล่ออกมาจากบาดแผลที่แตกอย่างกะทันหัน
จุดแสงเหล่านี้มีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ และเถาวัลย์ทั้งหมดก็ค่อยๆ กลายเป็นจุดแสงเหล่านี้และกระจายไปในอากาศ แม้แต่เมือกสีเขียวบนใบหน้าของซุนหยวนก็กลายเป็นจุดแสงสีเขียวและกระจายไปในอากาศ
หลังจากเห็นฉากนี้แล้ว เย่ฟานก็อดถอนหายใจในใจไม่ได้ คนทรงพลังที่สร้างรูปแบบการสังหารของจื่อเซียต้องเป็นบุคคลทรงพลังโบราณอันดับต้น ๆ เถาวัลย์เหล่านั้นเมื่อกี้เหมือนกับของจริงทุกประการ หากเขาไม่ได้เห็นฉากนี้ เขาคงไม่กล้าที่จะเชื่อว่าเถาวัลย์เหล่านั้นประกอบด้วยพลังงานบริสุทธิ์และไม่ใช่เถาวัลย์จริงเลย
ทั้งสองคนก็มองดูฉากนี้ด้วยความตะลึงเช่นกัน หลี่หงชางกลืนน้ำลายและพูดว่า “ถ้าเป็นฉัน ฉันคงถูกฆ่าตายในพริบตาด้วยการโจมตีเถาวัลย์พวกนี้…”
หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด ซุนหยวนก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย เขาต้องการจะพูดเสียงดังและเสียดสีเขาอย่างรุนแรง ความยากระดับเหล็กดำนั้นยากสำหรับเขาอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงความยากระดับทองแดงซึ่งเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ เย่ฟานไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับปัญหานี้ เวลาของเขามีค่าและเขาไม่มีเวลาที่จะล่าช้าต่อไปอีก
เขาพูดกับคนสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาว่า “ตามฉันมาใกล้ๆ” จากนั้นเขาก็ก้าวไปอย่างยิ่งใหญ่และเข้าไปข้างใน เมื่อวงเวทย์สังหารสิ้นสุดลง การก้าวไปข้างหน้าอีกเจ็ดก้าวก็เทียบเท่ากับการก้าวเข้าไปในวงเวทย์สังหารอีกครั้ง
เย่ฟานเข้าใจกุญแจแล้ว ดังนั้นหลังจากก้าวไปถึงขั้นที่เจ็ด เขาก็เตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้น ก็มีเสียงวูบวาบดังขึ้นในหูของเขา เหมือนกับน้ำที่ไหลผ่านชายหาดแม่น้ำ
เย่ฟานยกคิ้วขึ้น: “รูปแบบการสังหารด้วยคุณสมบัติน้ำ” แม้ว่าแต่ละระดับจะดูยาก แต่มันก็กระตุ้นความปรารถนาในการท้าทายของเย่ฟานด้วยเช่นกัน
เสียงน้ำที่ไหลดังมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนแรกเหมือนลำธารที่ไหลเชี่ยวผ่านก้นแม่น้ำ แต่ตอนนี้เหมือนแม่น้ำที่เชี่ยวกรากไหลผ่านก้นแม่น้ำ เสียง “น้ำไหลเชี่ยว” ค่อยๆ ดังจนหนวกหู ราวกับว่าเรามาถึงน้ำตกที่สูงหลายร้อยฟุต
หลี่หงชางพูดด้วยเสียงแหบพร่า: “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเราจะถูกน้ำท่วมเร็วๆ นี้” เสียงนั้นสมจริงมาก สมจริงมากจนน่ากลัว
ซุนหยวนขมวดคิ้ว หลังจากได้สัมผัสกับอาคมสังหารที่ประกอบด้วยไม้แล้ว เขาก็รู้ว่าตราบใดที่เขาซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว เขาก็ควรจะปลอดภัย เขาเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมันจริงๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวใจเต้นแรง เขาตกใจมากกับความเป็นจริงจนพูดไม่ออก
ทันใดนั้นไอน้ำก็กระจายไปทั่ว และด้วยเสียงน้ำที่ซัดเข้ามาอย่างรุนแรง ไอน้ำก็เริ่มล่องลอยไปมาเหมือนผี เย่ฟานถือดาบสีเทาดำไว้ในมืออย่างแน่นหนา พร้อมที่จะต่อสู้ได้ทุกเมื่อ
ไอน้ำที่ลอยเป็นหมอกปิดกั้นการมองเห็นของเขา ซึ่งทำให้เย่ฟานรู้สึกเหมือนกับว่าเขากลับมาอยู่ในสนามรบที่มีหมอกอีกครั้ง เพราะไอน้ำนั้นหนามากจนปิดกั้นการมองเห็นของเขา!
ทันใดนั้น เสียงทั้งหมดก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ราวกับว่ามีการกดปุ่มหยุดชั่วคราว พวกเขาได้ยินเสียงหายใจของกันและกันอย่างชัดเจน ซุนหยวนกลัวมากจนมุมปากของเขาสั่นตลอดเวลา มันแปลกเกินไป แม้ว่าเขาจะปลอบใจตัวเองว่าเขาเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ ตราบใดที่เขาไม่ก่อปัญหา เขาก็จะไม่ตกเป็นเป้าหมายของอาร์เรย์สังหาร
แต่สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลารอบตัวเขาทำให้เขารู้สึกประหม่า เขาได้ยินเสียงหลี่หงชางกลืนน้ำลายอย่างชัดเจน ดูเหมือนว่าเขาเองก็รู้สึกไม่สบายเช่นกัน ผู้ที่สงบที่สุดในสามคนนี้คือเย่ฟาน เขาไม่มีสีหน้าใดๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาจ้องมองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่เย็นชาและคอยระวังตัวให้มากที่สุด
ไอน้ำค่อยๆ รวมตัวกันและก่อตัวเป็นกระจกน้ำเรียบๆ สามบานตรงหน้าพวกเขาทั้งสาม กระจกน้ำทั้งสามบานสะท้อนรูปร่างหน้าตาของพวกเขาทั้งสามคนได้อย่างชัดเจน ซุนหยวนและหลี่หงชางยิ่งแปลกประหลาดกว่านั้น พวกเขามองภาพสะท้อนของตนเองในกระจกน้ำอย่างว่างเปล่า และรู้สึกเสมอว่าภาพสะท้อนของตนเองในกระจกน้ำนั้นดูอึดอัดเป็นพิเศษ
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com