by อีกไม่นานพวกเขาก็จะไม่อยู่ในเมืองเดียวกันอีกต่อไป!
ในเวลานั้นแม้ว่าเธอจะหวังที่จะได้พบเขาโดยบังเอิญบนถนนสักวันหนึ่งก็ตาม มันก็จะกลายเป็นเพียงความฟุ่มเฟือย
ทันใดนั้น ก็มีมือมาโอบไหล่เธอ และเธอก็ได้รับการกอดอย่างอบอุ่น
“ขอโทษนะ ซื่อซิน” หลิง อี้หรานกล่าว เด็กคนนี้ปกป้องเสี่ยวฉีมาตั้งแต่เธอพบเธอตอนอายุ 7 ขวบ โดยมองดูร่างกายเล็กๆ ของเธอ
แต่ตอนนี้เป็นลูกชายของเขาเองที่ทำให้เด็กคนนี้เศร้าใจมาก
“ว้าว!” เหอ ซิ่น ร้องไห้ออกมาอย่างกะทันหัน ราวกับว่าเธอต้องการจะร้องไห้ระบายความเจ็บปวดที่เธอเก็บกดเอาไว้ในช่วงนี้
ส่วนหลิงอี้หรานก็แค่อุ้มเหอจื่อซินไว้ในอ้อมแขน พร้อมทั้งพูดขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยสีหน้าทุกข์ใจ
————
ฤดูใบไม้ผลิผ่านไปและฤดูใบไม้ร่วงก็มาถึง หลังจากสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม อี้เฉียนฉีก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ และเหอจื่อซินก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยในเมืองอื่น
เธอตั้งใจสมัครเข้ามหาวิทยาลัยในเมืองอื่นเพื่อสอบเข้าวิทยาลัยเพียงเพื่อหลีกหนีจากปัญหาทั้งหมดในเซินเจิ้น
บางทีเธออาจจะพบความผ่อนคลายในสถานที่แปลก ๆ ก็ได้
ส่วนพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ ตั้งแต่หลิงอี้หรานมาพบเหอจื่อซิน พวกเขาก็ไม่บังคับให้เหอจื่อซินคืนดีกับอี้เฉียนฉีอีกต่อไป เหอจื่อซินไม่รู้ว่าตระกูลอี้พูดอะไร แต่เป็นเรื่องดีสำหรับเธอที่พ่อและแม่เลี้ยงของเธอไม่มารบกวนเธอ
เมื่อเธอขึ้นรถไฟความเร็วสูงออกจากเซินเจิ้น เหอซื่อซินหันหลังกลับและมองไปที่ฝูงคนที่เร่งรีบไปมาข้างหลังเธอ
บางทีในที่สุดผู้คนอาจจะเดินผ่านกันไปมา
เธอไม่รู้ว่าในอนาคตเธอจะได้พบกับเสี่ยวซีอีกหรือไม่ หากได้พบจริงๆ เธอก็หวังว่าเขาจะมีความสุขมากขึ้น
แม้ว่าเขาจะลืมความรู้สึกที่เคยมีไปแล้ว แต่เธอจะเก็บมันไว้ในใจเสมอ รักษามันไว้อย่างดี และไม่มีวันลืมมันเลย
เสี่ยวซี…ลาก่อน!
เหอ ซิ่น กล่าวอย่างเงียบ ๆ ในใจว่า การที่เธอเลือกที่จะออกจากเซินเจิ้นก็เหมือนกับการเลือกที่จะบอกลาทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตเช่นกัน
แม้ว่าเฮ่อจื่อซินจะออกจากเซินเจิ้นไปแล้ว แต่หลิงยี่รานและหยี่เฉียนจินก็ยังคงติดต่อกับเฮ่อจื่อซินอยู่บ่อยครั้งและโทรวิดีโอคอลหรืออะไรทำนองนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลิงยี่รานที่ใส่ใจชีวิตของเฮ่อจื่อซินในที่อื่น ซึ่งทำให้เฮ่อจื่อซินรู้สึกอบอุ่นใจมาก
หยี่ เชียนจินรู้สึกเสียใจมากที่เฮ่อ ซิ่นซิน ไปเรียนที่อื่น และบ่นกับเสิ่น จี้เฟยว่า “จริงๆ แล้ว มีโรงเรียนดีๆ มากมายในเซินเจิ้น ผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยของซิสเตอร์ ซิ่น ก็ไม่เลว เธอจึงสามารถเลือกเรียนที่เซินเจิ้นได้ ทำไมเธอต้องไปที่อื่นด้วย”
“บางทีสำหรับเธอ การเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมอาจจะดีกว่า” เสิ่น จี้เฟย กล่าว
“เป็นเพราะพี่ชายคนที่สองของฉันหรือเปล่า? แต่พี่ชายคนที่สองของฉันไปต่างประเทศแล้ว” อี้เฉียนจินกล่าว
“แต่เมืองเสินเฉิงมีสถานที่หลายแห่งที่พี่ชายคนรองของคุณเคยไป เธอเห็นสถานที่เหล่านั้นทุกวันและรู้สึกเศร้าใจกับสถานที่เหล่านั้นเสมอ” เสินจี้เฟยกล่าว
หยี่ เชียนจิน ตกตะลึง จากนั้นก็พูดว่า “เป็นไปได้ไหมว่าพี่สาว ซิ่วซิน จะไม่มีแผนที่จะกลับไปเซินเจิ้นในอนาคต”
“นั่นเป็นเรื่องของอนาคต ใครจะรู้” เสิ่น จี้เฟย กล่าว “บางทีหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย เธออาจจะกลับมา อย่าคิดมากเกินไป”
“โอ้” หยี่ เชียนจิน พึมพำ
“การสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้จะมาถึงแล้ว คุณควรทุ่มเทกับการเรียนให้มากขึ้น” เสิ่นจี้เฟยเตือน
“ว่าแต่ คุณวางแผนจะสมัครเข้ามหาวิทยาลัยไหนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย?” อี้เฉียนจินถามด้วยความอยากรู้
“มหาวิทยาลัยเซินเจิ้น” เสิ่นจี้เฟยตอบ
หยี่ เฉียนจิน ตกตะลึง “คุณวางแผนจะไปเรียนมหาวิทยาลัยที่เซินเจิ้นหรือเปล่า?”
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com