by “นี่คืออะไร?”
ในขณะนี้ ไห่เซิงเฟิงยกมือขึ้นและสัมผัสม้วนกระดาษ
บัซ…
ทันใดนั้น ม้วนหนังสือก็เริ่มเรืองแสงในขณะนี้
เมื่อแสงสว่างขึ้น มู่หยุนและไห่เซิงเฟิงต่างก็มองเห็นฉากในม้วนกระดาษ
มันเป็นเหมือนภาพของภูเขา แม่น้ำ และท้องทุ่งนา
หากดูอย่างใกล้ชิด จะเห็นภาพภูเขา แผ่นดิน ทะเลสาบ ทะเลทราย ฯลฯ
“แผนที่จีนตะวันออก!”
ในขณะนี้ ไห่เซิงเฟิงไม่สามารถช่วยแต่พูดได้
“เมืองตงหัวมีทั้งหมด 103 มณฑล แต่ละมณฑลประกอบด้วยหลายรัฐ พื้นที่มีรัศมีหลายสิบล้านไมล์”
“ทั้งเก้ามณฑลนี้แข็งแกร่งที่สุดและปกป้องเมืองหลวงได้!”
ขณะนี้มี 103 จังหวัดที่ถูกทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่
หากสังเกตดีๆ จะเห็นเมืองอยู่ตรงกลางซึ่งเป็นเมืองที่กว้างใหญ่ที่สุด
“ที่นี่ควรจะเป็นเมืองหลวงของราชวงศ์!”
ไห่เซิงเฟิงมองไปที่ม้วนกระดาษแล้วมองไปรอบ ๆ
“เมืองทั้งเก้าแห่งที่อยู่รอบเมืองหลวงถือเป็นเมืองที่มีอำนาจมากที่สุด”
“เจ้าชายแห่งเมืองตงหลิง! เจ้าชายแห่งเสือ! เจ้าชายแห่งสิงโต! เจ้าชายแห่งงู! เจ้าชายแห่งเมืองฉีเฟิง! เจ้าชายแห่งเมืองกุ้ยเย่! เจ้าชายแห่งเมืองเว่ย! เจ้าชายแห่งเมืองเหิง! เจ้าชายแห่งเมืองตงไห่!”
ชื่อของเจ้าชายทั้งเก้ายังปรากฏอยู่บนแผนที่ด้วย
นอกเมืองหลวงมีเมืองมณฑลอีก 9 แห่ง และนอกเมืองมณฑลทั้ง 9 แห่งนั้นก็มีเมืองมณฑลและเมืองหลวงของรัฐอื่นๆ ด้วย!
เมื่อเห็นฉากดังกล่าว มู่หยุนก็ตกตะลึงกับพื้นที่อันกว้างใหญ่เช่นกัน
รากฐานและความแข็งแกร่งของอาณาจักรตงฮัวในสมัยนั้นควรจะไม่น้อยไปกว่ามหาอำนาจในปัจจุบัน!
“จักรพรรดิตงฮวาทรงมีกษัตริย์เก้าองค์ภายใต้บัลลังก์ของพระองค์ และมีเมืองอื่นๆ และเมืองของรัฐอีกหลายร้อยแห่งคอยปกป้องพระองค์ บุคคลที่ทรงอำนาจเช่นนี้ยังคงถูกทำลายในยุคนั้น”
มู่หยุนถอนหายใจและกล่าวว่า “โลกนี้คาดเดาไม่ได้ หากคุณไม่แข็งแกร่งพอ คุณจะถูกครอบงำด้วยสิ่งที่ไม่รู้จักอยู่เสมอ”
ไห่เซิงเฟิงตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้
“อย่างแท้จริง…”
ไห่เฉิงเฟิงยิ้ม มองดูม้วนหนังสือแล้วพูดว่า “ตอนนี้ ดูเหมือนว่าพื้นที่เดียวที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้คือเมืองหลวงและเมืองในเก้ามณฑลที่มีพื้นที่หลายแสนไมล์ ดูเหมือนว่ารัฐและมณฑลอื่น ๆ จะไม่ได้รับการอนุรักษ์ไว้”
“ในกรณีนี้หากเราต้องการควบคุมสถานที่นี้ เราจำเป็นต้องค้นหาที่ตั้งของเมืองหลวง”
“ควบคุม?” ไห่เซิงเฟิงรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของมู่หยุน
“ทำไมล่ะ ไม่ใช่เหรอ” มู่หยุนถามกลับ “สำนักสายฟ้าไม่ได้สั่งคุณอย่างนั้นเหรอ”
ไห่เซิงเฟิงส่ายหัวในขณะนี้
“ดินแดนโบราณแห่งตงฮัวแห่งนี้มีอาณาเขตครอบคลุมหลายสิบล้านไมล์ แค่เก้ารัฐและเก้ามณฑลก็กว้างหลายแสนไมล์แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้คนที่นี่ไม่ตายกันหมด”
“หากมีปรมาจารย์แห่งอาณาจักร หรือแม้แต่ผู้ปกครอง เราจะควบคุมมันได้อย่างไร เราจะพึ่งพากลุ่มปรมาจารย์แห่งอาณาจักรและเทพแห่งอาณาจักรได้อย่างไร”
“ไม่ต้องพูดถึงเราเลย แม้ว่าผู้นำอาณาจักรทั้งหมดจะถูกส่งไป พวกเขาก็คงไม่สามารถควบคุมสถานที่นี้ได้”
“หากอาณาจักรตงฮัวได้กลับมาสว่างอีกครั้ง และเจ้าชายบางส่วนสามารถฝ่าด่านไปจนถึงอาณาจักรปรมาจารย์ได้ ข้าเกรงว่าพวกเราคงกลายเป็นลูกแกะที่จะถูกเชือด!”
เมื่อได้ยินคำพูดของไห่เซิงเฟิง มู่หยุนก็พยักหน้าเช่นกัน
นั่นเป็นเรื่องจริง.
หากไม่ใช่คนในตงหัวตายทั้งหมด พวกเขาก็คงกลายเป็นเหยื่อของคนอื่นไป!
แต่จนถึงขณะนี้ ข้าพเจ้ายังไม่เคยพบผู้คนที่เหลืออยู่จากอาณาจักรตงฮัวเลย ดังนั้นจึงไม่ทราบว่าสถานการณ์ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง!
“แต่ตอนนี้ อย่างน้อยเราก็รู้บางพื้นที่ที่นี่แล้ว ดังนั้นเราจึงไม่ได้วิ่งไปมาเหมือนแมลงวันไร้หัว” ไห่เซิงเฟิงยิ้มและพูดว่า “แผนที่นี้เป็นของฉัน และโทเค็นก็เป็นของคุณ”
“ดี!”
มู่หยุนพยักหน้า
“ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าทางออกอยู่ที่ไหน ฉันวางแผนจะหนีไปอยู่ที่นี่ ถ้าเจ้าต้องการออกไป เจ้าก็ไปก่อนได้” มู่หยุนพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ถอยทัพ?” ไห่เซิงเฟิงมองไปที่มู่หยุนและพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าจะฝ่าเข้าไปได้หรือไม่?”
“เอิ่ม!”
ไห่เซิงเฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะอยู่ที่นี่และรอคุณ ถ้าฟางเจิ้งออกไปตอนนี้ ฉันจะหาทางออกด้วยตัวเองไม่ได้”
“อะไรก็ตาม!”
มู่หยุนมองไปที่ห้องโถงที่ว่างเปล่าและมาถึงมุมหนึ่ง ระหว่างฝ่ามือของเขา เส้นลวดลายขอบเขตควบแน่นและคลื่นพลังที่ครอบงำและทรงพลังแผ่กระจายออกมาในขณะนี้
“รูปแบบต้าหยานเทียน!”
รูปแบบขอบเขตจำนวนหนึ่งหมื่นห้าพันรูปแบบรวมตัวกันในขณะนี้และก่อตัวเป็นรูปแบบ ครอบคลุมร่างของมู่หยุน
ไห่เซิงเฟิงซึ่งเห็นฉากนี้ไม่ได้พูดอะไรมาก
“ระวังจริงๆ นะ…” ไห่เซิงเฟิงพึมพำกับตัวเอง ขณะมองไปที่ม้วนกระดาษตรงหน้าเขา และพึมพำ “ตงฮวา… ไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว…”
ครั้งนี้การตายของคนทั้งหกคนทำให้มู่หยุนมีพลังและจิตวิญญาณที่ยิ่งใหญ่
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Chai Yao ผู้ซึ่งอยู่ในอาณาจักรขั้นสูงสุดของผู้เป็นปรมาจารย์ และจิตวิญญาณและพลังงานของเขามีอำนาจเหนือผู้อื่นอย่างยิ่ง
มู่หยุนกำลังเตรียมตัวที่จะก้าวไปสู่ขั้นสุดท้ายของปรมาจารย์แห่งอาณาจักร
เมื่อถึงขั้นปลายแล้ว พลังของศิลปะแก่นสารดอกบัวแดงและศิลปะดาบอามาเทะระสึจะเพิ่มขึ้นหลายเท่า
เขายังสามารถควบคุมพลังของศิลปะคืนสู่สวรรค์หมื่นหยวนและเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเขาเองได้อีกด้วย
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า
แค่พริบตา มีนาคมก็ผ่านไปแล้ว
ในวันนี้ รูปแบบสวรรค์ต้าเยี่ยนได้ถูกถอนออกไป
มู่หยุนเดินออกมาจากมุมหนึ่งของห้องโถง
“คุณได้ทำความก้าวหน้าแล้วใช่ไหม?”
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในขณะนั้น
มู่หยุนมองไปที่ไห่เซิงเฟิงที่กำลังพิงเสาหินในห้องโถงหลักแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ข้านึกว่าเจ้าหายไปแล้ว!”
ไห่เฉิงเฟิงยิ้มและกล่าวว่า “ฉันบอกคุณแล้วว่าการอยู่กับคุณจะใช้เวลาแค่สามเดือนเท่านั้น ไม่มีอะไรจะล่าช้า!”
“มันเป็นช่วงปลายของ Realm Master มันเร็วมาก”
มู่หยุนมองดูไห่เซิงเฟิงแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “เจ้าก็อยู่ในช่วงเริ่มต้นของอาณาจักรเทพเช่นกันใช่หรือไม่?”
ขณะที่เขาเก็บตัวอยู่ เขาก็ได้สัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงของพลังภายนอก
มีเพียงไห่เซิงเฟิงเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น และเห็นได้ชัดว่าไห่เซิงเฟิงก็ได้พัฒนาก้าวหน้าเช่นกัน
ไห่เฉิงเฟิงยิ้มและกล่าวว่า “เมื่อเห็นบันทึกในม้วนหนังสือ ฉันรู้สึกบางอย่างในใจ ฉันติดอยู่ในจุดสูงสุดของปรมาจารย์แห่งอาณาจักรมาหลายร้อยปีแล้ว…”
มู่หยุนไม่ได้พูดอะไรมาก
“ไปกันเถอะ!” มู่หยุนยืดตัวอย่างขี้เกียจ มองออกไปนอกห้องโถงแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้เวลาเตรียมตัวออกเดินทางแล้ว ดีจังที่มีเหรียญอยู่ในมือ!”
“เอิ่ม!”
ทั้งสองคนออกจากสถานที่นี้ไปเคียงข้างกัน
และเมื่อทั้งสองร่างออกไป ห้องโถงด้านหลังพวกเขาก็พังทลายลงมาในขณะนั้น
ไม่มีสมบัติอยู่ที่นี่
บางทีคนรุ่นเก่านี้อาจต่อสู้จนถึงที่สุดและหมดโชคแล้วจึงเลือกที่จะจบชีวิตที่นี่
ในส่วนของสมบัติที่อยู่ในร่างกายของเขานั้นคงถูกสงครามกลืนกินไปจนหมดแล้ว
แต่มู่หยุนกลับไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้
ท้ายที่สุดแล้ว…สัญลักษณ์ที่เราจะได้รับในครั้งนี้ก็อยู่ในมือของเราแล้ว
คำสั่งเจ้าชาย!
เครื่องหมายของเจ้าชายแห่งตงไห่สามารถยับยั้งสัตว์เกราะเหล่านั้นได้ มันมีผลอื่น ๆ อีกหรือไม่? มู่หยุนก็อยากรู้เรื่องนี้มากเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าอาณาจักรของเขาจะต่ำเกินไป และเขาสามารถมองเห็นข้อจำกัดต่างๆ มากมายภายในโทเค็นได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
แต่ตอนนี้เราสามารถไปหาผู้ชายตัวใหญ่หัวสีทองคนนั้นได้
เมื่อเข้าใจคำสั่งของเจ้าชายในระดับหนึ่งแล้ว มู่หยุนก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้น!
ต้องการที่จะได้อิสรภาพคืนมาหรือเปล่า?
สามารถ!
ฉันแค่หวังว่าพวกเขาคงไม่มีความคิดอื่นใด
ไม่เช่นนั้นไม่มีใครรู้ว่าใครจะชนะหรือแพ้!
ฉันปรากฏตัวอีกครั้งในท้องฟ้าและพื้นดินอันมืดมิด และบริเวณโดยรอบยังคงเต็มไปด้วยซากศพและกระดูก
ไห่เซิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่มู่หยุนและถามว่า “เราจะไปไหนกัน?”
“ออกไป!”
“คุณรู้จักทางออกไหม” ไห่เซิงเฟิงถามด้วยความประหลาดใจ
“เราควรจะสามารถออกไปจากที่นั่นได้…”
–
ในขณะนี้ ไห่เซิงเฟิงเดินตามมู่หยุนไปจนถึงเชิงหน้าผาและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ออกไปจากที่นี่เหรอ” ไห่เซิงเฟิงเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “อย่าล้อเล่นนะ ฉันพยายามแล้ว แต่ลมบนหน้าผาพัดจากบนลงล่าง ยิ่งคุณขึ้นไปสูง ความกดดันก็ยิ่งมากขึ้น”