by “ฮ่าๆ ดูเจ้าของครอบครัวบ้าๆ พวกนั้นสิ พวกเขาอยากเป็นหมาของรอนนี่จังเลย!”
“คุณคิดว่าพวกเขาจะสามารถซักถามเราในครอบครัวอย่างใจเย็นได้หรือไม่ หลังจากทราบเรื่องนี้ พวกเขาจะรีบเข้ามาหาเราอย่างใจร้อนและมาที่นี่ด้วยตัวเอง!”
“เมื่อเผชิญกับแรงกดดันจากหลายครอบครัว คุณคิดว่าเราจะทำอย่างไรได้บ้าง ตอนนี้เราอาจไม่ได้สิ่งที่วิเศษอย่างพื้นที่จัดเก็บของเลยก็ได้ เพราะมีคนมากมายเกินไปที่แข่งขันกับเราเพื่อสิ่งนั้น!”
หยุนฉีหมิงโกรธมากจนรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเกือบจะเป็นลมเพราะผู้หญิงโง่คนนี้
จางเสี่ยวเซียวมองไปในลานบ้านด้วยความไม่เชื่อ และสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียดมากทันที เธอไม่คาดคิดว่าจริงๆ แล้วกลุ่มหัวหน้าครอบครัวเป็นผู้ก่อปัญหาที่นี่
เดิมทีเธอคิดว่าฝ่ายบุคคลได้จัดคนไปทำธุระให้มาสอบถามสถานการณ์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะแตกต่างไปจากที่เธอจินตนาการไว้มาก
“เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง ฉันวางแผนไว้หมดแล้ว เราต้องหลอกครอบครัวพวกนั้นให้ได้เท่านั้น เรื่องไม่ควรจะจบลงแบบนี้!”
จางเสี่ยวเซียวรู้สึกว่ามุมมองทั้งสามของเขาพังทลายลง เขาไม่เคยฝันว่าสิ่งต่างๆจะกลายเป็นเช่นนี้
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…”
เมื่อเห็นว่ากลุ่มหัวหน้าครอบครัวกำลังมองมาที่เธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น จางเสี่ยวเซียวก็รู้สึกอับอายอย่างมากทันที และหวังว่าเธอจะหาที่ซ่อนได้
เขาตระหนักในใจว่าเขาทำเรื่องทั้งหมดเสียหาย
แต่ฉันก็ยังรู้สึกภูมิใจมากจนอยากจะรับเครดิตสำหรับเรื่องนี้ ไม่แปลกใจเลยที่พ่อบ้านจะมีท่าทางน่าเกลียดและดูเหมือนจะลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างอยู่เสมอ กลายเป็นว่าเป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง
จางเสี่ยวเซียวไม่โทษตัวเองเลย แต่กลับโทษแม่บ้านแทน
“ไอ้แม่บ้านเวรนั่น ทำไมมันไม่บอกฉันล่วงหน้า ถ้าเขาบอกฉัน ฉันคงไม่มาที่นี่เพื่อเอาเครดิตและทำให้ตัวเองอับอายหรอก มันเป็นความผิดของเขา!”
จางเสี่ยวเซียวโกรธมากจนตัวสั่นไปหมด และเธอหวังว่าเธอจะตีแม่บ้านซักหน่อย
หยุนฉีหมิงไม่อยากจะสนใจเรื่องนั้นและเพียงบอกให้เขาออกไป
“รีบกลับห้องไปขังตัวเองซะ อย่าให้เจออีกนะไอ้คนโชคร้าย ถ้าครอบครัวเราซื้อของชิ้นนี้ได้ก็คงจะดีที่สุด แต่ถ้าไม่มีโอกาสซื้อก็รอไปก่อน!”
ขณะนี้เขารู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยในใจของเขา เขาตระหนักดีว่าครอบครัวของเขาเกือบจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง
สมบัติอันล้ำค่าของพวกเขาถูกกระต่ายเอาไปนานแล้ว และตอนนี้พวกเขาไม่มีสิ่งมีค่าใดๆ ที่จะแสดงเพื่อมันอีกต่อไป
แม้ว่าภูมิหลังของพวกเขาจะมีมากกว่านี้ก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครอยากจะแสดงไพ่ทั้งหมดของตัวเองให้ทุกคนเห็น
เมื่อถึงเวลานี้ก็เริ่มมีคนรีบมาขอร่วมประมูลกันแล้ว
“หลานชายที่ดี ทำไมคุณไม่เอาสิ่งนี้ไปประมูลล่ะ ใครจ่ายมากที่สุดก็ซื้อได้ ไม่สมเหตุสมผลเหรอ? และยังช่วยให้คุณประหยัดปัญหาไปได้มากอีกด้วย!”
“ถูกต้องแล้ว ไม่เช่นนั้น ทำไมคุณไม่นำพื้นที่เก็บของอันมีค่านั้นออกมาและแสดงให้พวกเรา ลุงป้าน้าอา ได้เห็นบ้างล่ะ เพื่อที่เราจะได้เห็นโลกด้วย!”
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรสามารถเก็บของได้หมด เราแก่แล้วและไม่ค่อยได้เห็นโลกมากนัก ไม่เหมือนพวกคนหนุ่มสาวที่ได้เห็นอะไรมาเยอะแล้ว!”
ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างมีความสุข และมีท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนอย่างยิ่ง เหมือนกับว่าพวกเขากำลังขอร้องซึ่งกันและกัน
หลังจากเห็นรูปลักษณ์ของกลุ่มคนนี้ โรเนียนก็พยักหน้าอย่างสงบ
เขาหยิบแหวนออกมาและแสดงให้ทุกคนเห็นทันที
แหวนวงนี้ดูไม่เรียบง่ายและสง่างามเท่ากับแหวนที่อยู่บนมือของโรเนียน
อย่างไรก็ตาม ฝีมือการประดิษฐ์แหวนวงนี้ถือว่าประณีตมาก และให้ความรู้สึกสบายใจแก่ผู้สวมใส่ แค่ดูก็รู้แล้วว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ของธรรมดาแน่นอน
“มันเป็นแค่แหวน…”
“ถูกต้องแล้ว คุณจะบอกว่าแหวนวงเล็ก ๆ นี้ใส่ของได้ทุกอย่างงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อเลยเหรอ”
เมื่อทุกคนเห็นแหวน พวกเขาทั้งหมดต่างก็แสดงความรู้สึกไม่เต็มใจที่จะเชื่อมัน