by หลังจากหยุดชั่วคราว เขาพูดต่อว่า “ฉันช่วย Ning Ranxue ในต่างประเทศเพราะเธอค่อนข้างคล้ายกับ Yiran แต่ฉันก็รู้ดีว่าเธอไม่ใช่ Yiran เพียงเพราะเธอดูเหมือน Yiran ดังนั้นท้ายที่สุดฉันก็ยังไม่ต้องการ เธอต้องตกลงไปในหลุมไฟอีกครั้งฉันจึงเสนองานให้เธอ”
Zhong Keke ไม่คาดคิดว่า Gu Lichen จะพูดอะไรกับเธอมากมายขนาดนี้
เขาไม่เคยเป็นคนที่ชอบอธิบาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะอธิบายให้เธอฟังแล้ว
กู่ ลี่เฉินมองเห็นความสับสนบนใบหน้าของจงเค่อเค่อได้อย่างง่ายดายจากสีหน้าของเธอ เขาจึงพูดว่า “ฉันพูดแบบนี้เพราะฉันไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด”
“โอ้” จงเค่อพยักหน้า “แต่ดูเหมือนเธอจะรู้จักคุณมาก” เมื่อเธอพูดแบบนี้ ยังคงมีรสชาติอยู่ในปากของเธอ
“แล้วคุณล่ะ? ถ้าคุณอยากรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉัน คุณก็สามารถถามได้ แล้วฉันจะบอกคุณ” กู่ ลี่เฉิน ลูบหัวเธอเบา ๆ
“ถ้าสิ่งที่ฉันอยากรู้เกี่ยวกับคุณกับอี้หราน คุณจะบอกฉันไหม”
หลังจากที่เธอพูดจบ Zhong Keke รู้สึกราวกับว่าอากาศเริ่มแข็งตัวในทันใด ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอกำลังมองเธออย่างตั้งใจ ด้วยดวงตาฟีนิกซ์สีเข้มของเขาราวกับสระน้ำที่ไม่มีก้นบึ้งซึ่งทำให้ผู้คนมองมาที่เธอเขายืนอยู่ตรงนั้น แต่เขาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้
Zhong Keke กลืนน้ำลายที่ไหลออกมาในลำคอทันทีด้วยความไม่สบายใจ
เธอรู้ดีว่าในเวลานี้ บางทีเธออาจจะทำให้เรื่องต่างๆ คลี่คลายลงและบอกว่าเธอล้อเล่น แล้วบางทีเรื่องระหว่างทั้งสองก็อาจเป็นเรื่องปกติ
แต่…ในใจเธออยากจะรู้จักและเข้าใจเขามากขึ้นจริงๆ
เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร เมื่อคุณเต็มใจบอกฉัน ฉันจะตั้งใจฟัง”
แน่นอนว่าอาจจะไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว
“ทำไมคุณถึงอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับอี้หราน” กู่ ลี่เฉินถาม
“เพราะ… ฉันรักคุณ” ฉันรักเขา ฉันเลยอยากรู้มากกว่านี้ และฉันก็อยากเข้าใจอาการบาดเจ็บและความเจ็บปวดของเขาด้วย เช่นเดียวกับครั้งแรกที่เธอเห็นเขา เขาเปียกฝนและดูโดดเดี่ยวท่ามกลางสายฝน
กู่ ลี่เฉินเงียบไป เมื่อจงเค่อคิดว่าเขาพูดไม่ได้แล้ว ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า “ฉันกับอี้หรานพบกันตอนเรายังเด็กมาก ตอนนั้นฉันถูกลักพาตัวและหนีเข้าไปในภูเขา แต่ฉันหลงทาง เธอเป็นคนที่พาฉันออกจากภูเขา ครั้งหนึ่งฉันเคยทำข้อตกลงกับเธอว่าฉันจะพยายามปกป้องเธอและมอบชีวิตที่ดีให้กับเธอในอนาคต แต่… ฉันลืมถามว่าเธอชื่ออะไร? ฉันลืมถามเธอว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน หลายปีต่อมาเราพบกันอีกครั้ง เมื่อฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ฉันตามหาเธอก็ตกหลุมรักอี้จินลี่แล้ว”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเล่าเหตุการณ์ในอดีตระหว่างเขากับอี้หรานในลักษณะนี้ต่อหน้าผู้อื่น
“ชีวิตฉันดูเหมือนจะขาดหายไปตลอด…” เสียงของเขาพูดต่อ “ในตอนแรกฉันเองที่ได้พบกับอี้หรานในตอนแรก แต่ก็พลาดครั้งแล้วครั้งเล่า พอรู้ก็สายไปเสียแล้ว และ ตอนนี้ฉันเริ่มคบกับคุณเพราะฉันยังหวังว่าฉันจะปล่อยวางความรู้สึกที่มีต่อเธอได้”
เสียงของเขาหยุดชั่วคราวและมองดูเธออย่างมั่นคง “เธอยังจะรักฉันแบบนี้อีกเหรอ?”
“ทีหลังคุณบอกว่าคุณชอบฉันจริงไหม” เขาถามโดยไม่ตอบ
“มันเป็นเรื่องจริง” เขาพูด เขาชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขาเริ่มคุ้นเคยกับการมีอยู่ของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และอยากเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
แม้ว่าฉันจะหดหู่ใจ แต่การได้เห็นรอยยิ้มของเธอก็ดูเหมือนจะทำให้ความหดหู่เหล่านั้นหายไป
“ก็พอแล้ว ฉันรักเธอทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเธอไม่ได้ชอบฉัน แต่ตอนนี้เธอเริ่มชอบฉันแล้ว มีเหตุผลอะไรที่ฉันไม่รักเธอ?” จงเค่อเคอพูดอย่างจริงจัง “ขอบคุณ เต็มใจ ขอบคุณ” พูดแบบนี้กับฉัน…ตอนนั้นเธอขอฉันเป็นแฟนจะได้ไม่คิดถึงเธอ”