by ในการต่อสู้ของ Moyunling กองทหารราบหุ้มเกราะหนัก 57 กองที่ Earl Mond Goss ทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างก็หายไปเพราะความพ่ายแพ้ในการรบของ Moyunling พวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตใน Moyun Ridge ซึ่งเป็นผลกระทบร้ายแรงต่อ อาณาเขตของ Earl Mond Goss ทหารราบเกราะหนักเกือบ 1,500 นายเสียชีวิตในสนามรบ ซึ่งหมายความว่าเสาหลักของครอบครัวนับพันจะพังทลายลง
นอกจากนี้ยังมีปัจจัยที่ไม่เอื้ออำนวยต่อความพ่ายแพ้ เช่น การสูญเสียเสบียงทางทหารจำนวนมากในสนามรบ เงินบำนาญจำนวนมากจะมอบให้กับญาติของทหารที่เสียชีวิต และปฏิกิริยาลูกโซ่ที่เกิดจาก ความล้มเหลวของสงคราม สำหรับ Earl Goss ฉันเกรงว่าจะทนไม่ได้เช่นกัน
แม้ว่าข้าไม่รู้ว่าเอิร์ล มอนด์ กอสส์รอดชีวิตจากสมรภูมิได้อย่างไร แต่กลุ่มอัศวินที่ติดตามเขาน่าจะตายไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะนอนคนเดียวบนเตียงไม้ในห้องพิจารณาคดีจนไม่มีใครสนใจในตอนนี้ จึงเห็นได้ว่าสถานการณ์ในปัจจุบันของเอิร์ลมันด์กอสก็ลำบากมากเช่นกัน .
ในสถานะนี้แน่นอนว่า Earl of Mondegos ไม่สามารถประทับตราคำขอรับเงินบำนาญสำหรับทหารของหน่วยที่สองได้
แน่นอนว่า He Boqiang ไม่เคยคิดที่จะอยู่ดูแล Count Montegos แม้ว่าเขาจะเป็นหนึ่งในอัศวินสิบสองคนที่ติดตามเขาในนาม แต่ก็ยังมีความสัมพันธ์ระหว่าง Baron Sidney ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการไม่จำเป็น He Boqiang จึงออกจาก ศาลโดยไม่เหลียวแล .
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จดหมายแต่งตั้ง Suldak สำหรับอัศวินสำรองได้ถูกส่งไปยัง Bena Legion แล้ว แต่ไม่มีการตอบกลับที่นี่ โดยปกติแล้ว จดหมายแต่งตั้งอัศวินสำรองนี้จะถูกส่งโดย Bena Legion หลังจากได้รับการอนุมัติจากกระทรวงแล้ว อัศวินสำรองและจดหมายรับรองจากสถาบันอัศวินจะออกให้แก่ Suldak แต่ Suldak ยังไม่ได้รับจดหมายแต่งตั้งและจดหมายรับรองจนถึงตอนนี้
เดินออกจากสำนักงานทดลอง ฉันคิดว่าฉันควรไปที่ Bena Legion เพื่อผ่านขั้นตอนการเกษียณอายุ และสอบถามเกี่ยวกับจดหมายแต่งตั้งของอัศวินสำรองด้วย
เป็นเพียงว่าถ้าคุณต้องการออกไปนอกเมืองตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว He Boqiang ตัดสินใจไปที่ Bena Barracks ในวันพรุ่งนี้เพื่อจัดการเรื่องเหล่านี้ สำหรับตอนนี้ He Boqiang ต้องการดูรอบ ๆ ในเรื่องนี้ เมืองที่แปลกใหม่แล้วกลับโรงแรมพักผ่อนตามอัธยาศัย
เหอป๋อเฉียงเดินช้า ๆ ไปตามถนนพร้อมกับม้าของเขา เขาเดินเข้าไปในถนนที่ดูแคบ ๆ ถนนสายนี้ควรถูกมองว่าเป็นซอยรองหลังถนนสายหลัก ถนนดูรกร้าง มีคนเดินเท้าน้อย และขยะในครัวเรือนจำนวนมาก มาสุมอยู่ที่ประตูหลังอาคาร ณ ที่ใดที่หนึ่ง อากาศร้อนจัด ขยะมีกลิ่นเปรี้ยวและแมลงวันฝูงหนึ่งบินมาตอมอาหารเน่าเสีย เมื่อผ่านไป แมลงวันเหล่านั้นก็บินว่อน
หนึ่งในสี่ของชั่วโมงต่อมา เหอป๋อเฉียงจูงม้าด้วยมือข้างหนึ่งและใช้มืออีกข้างบีบจมูก แล้วถอยออกจากถนนอีกครั้ง
ทุกเมืองมีด้านที่มีเสน่ห์ที่สุด และแน่นอนว่ามันก็มีด้านมืดที่ไม่มีใครรู้จักเช่นกัน เหอป๋อเฉียงจูงม้าเดินไปตามถนน ในที่สุดหลังจากเดินเข้าไปในเขตที่อยู่อาศัย เขาก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศของชีวิตในเมืองนี้ . ทั้งสองฝั่งของถนนเป็นอาคารเล็กๆ 2 ชั้นเรียงกัน ทาวน์เฮาส์เหล่านี้ไม่ใช่บ้านพักตากอากาศแต่มีลานขนาดไม่ถึง 2 ตร.ม. ที่ประตู บ้านเกือบทุกหลังจะมีลานเล็กๆ แบบนี้อยู่ด้านหน้า ประตู.
มีพืชหลายชนิดปลูกในสวนเหล่านี้ บางคนปลูกหญ้าสีเขียวในสวนเหมือนพรมสีเขียว และบางคนปลูกต้นบ๊วย 2 ต้นในสวน เวลานี้ต้นไม้เต็มไปด้วยลูกพลัมสีแดงสด บางคนก็เรียบๆ จัดสวนดอกไม้หลากสี ทั้งกุหลาบ ลิลลี่ และทิวลิป
บังเอิญว่าผู้สูงอายุสองคนกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นมะนาวในสวนเพื่อดื่มชาและคุยกัน เมื่อเหอ ป๋อเฉียงผ่านไป ชายชรามีรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าที่เหี่ยวย่น และถามเหอ ป๋อเฉียงอย่างกระตือรือร้น: “อัศวินหนุ่มคนนี้ คุณหลงทางในเมืองฮันดานาร์ใช่ไหม ถ้าคุณต้องการสอบถามเส้นทาง ฉันคิดว่าเราสามารถช่วยคุณได้ หากคุณไม่รีบร้อน คุณสามารถอยู่และดื่มชากับเราได้ คุณไม่ ต้องจ่ายอะไรแค่บอกเราเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่นอกเมือง!”
He Boqiang หยุดอยู่นอกรั้วเพื่อเอาใจ Gu Bolaima และป้องกันไม่ให้มันแทะสนามหญ้าที่เรียบร้อยในสนามถัดไป
“ปล่อยให้มันกิน! คุณสามารถเปิดกินได้อย่างปลอดภัย เดือนหน้าฉันอาจจะไม่ต้องตัดหญ้า! ฮ่าฮ่า…”
ชายชราคนหนึ่งที่มีจมูกโตหัวเราะและพูดว่า
เขาอธิบายให้ชายชราสองคนฟัง:
“ฉันไม่ได้หลงทาง ฉันแค่อยากจะเดินเล่นรอบๆ เมือง”
ชายชราอีกคนถามด้วยความสงสัย: “คุณเป็นนักเดินทางหรือเปล่า”
He Boqiang กล่าวว่า: “ฉันเป็นอัศวินสำรองธรรมดาใน Bena Legion”
ชายชราแสดงสีหน้าประหลาดใจ และชายชราจมูกโตก็พูดอีกครั้ง: “โอ้ หัวใจของคนหนุ่มสาวตอนนี้ร้อนรนมากขึ้น และน้อยคนนักที่จะสงบสติอารมณ์และสัมผัสถึงชีวิตและบรรยากาศทางวัฒนธรรมในเมืองที่มี คุณมีเรื่องราวที่จะแบ่งปันกับเราหรือไม่?
หลังจากพูดจบ เขาก็รินชาหนึ่งถ้วยจากโต๊ะ เดินไปที่ด้านข้างของรั้วแล้วยื่นให้เหอป๋อเฉียง
“เรื่องของฉันอาจฟังดูแย่”
เหอ Boqiang รู้สึกว่าไม่ว่าตัวตนของเขาจะเป็นเช่นไร เขาก็เป็นผู้หลบหนีที่น่าขายหน้า ดังนั้นเขาจึงพูดกับชายชรา
ผู้เฒ่าทั้งสองไม่ได้ถามคำถามใดๆ ต่อไป พวกเขาเพียงแต่พูดว่า: “ชีวิตนี้ใครจะไม่พบเจอเรื่องอัปมงคลสักเล็กน้อย…”
ผนังของอาคารที่อยู่อาศัยยังมีลวดลายที่ดูเรียบๆ อยู่บ้าง ลวดลายเหล่านี้คือก้อนกรวดหลากสีที่ฝังอยู่ในหินปูนของผนังซึ่งดูเรียบง่ายและประณีต
He Boqiang อยู่นอกลานบ้านที่อยู่อาศัยชั่วครู่หนึ่งแล้วเดินต่อไปตามถนนหิน เด็กกลุ่มหนึ่งนั่งยอง ๆ และเล่นอยู่ข้างบ่อน้ำตรงทางเข้าถนน และข้าง ๆ พวกเขาเป็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังซักผ้าอยู่ในสระสี่เหลี่ยมศึกใหญ่ครั้งนั้นไม่กระทบที่นี่
เมื่อข้าพเจ้ากลับมายังโรงแรม ข้าพเจ้าเห็นม้ากุโบไลหลายตัวผูกอยู่กับเสาไม้ที่ประตูโรงแรม
He Boqiang แปลกเล็กน้อย ว่ากันว่าเป็นช่วงเวลาสำคัญของการต่อสู้ของ Handanal County อัศวินที่เก่งที่สุดรีบไปที่สนามรบ ในเวลานี้ไม่ควรมีอัศวินรวมตัวกันในเมือง Handanal ม้าเหล่านี้ ขนเป็นมันเงา และอานม้าล้วนเป็นเครื่องหนังล้ำค่าที่ฝังด้วยลวดลายทองและเงิน แต่เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และมอบบังเหียนให้กับบริกรที่ทางเข้าโรงแรม
บริกรถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่าเขาต้องการนำม้าไปที่คอกม้าด้านหลังโรงแรมหรือไม่ และต้องการให้อาหารสัตว์แก่ม้าหรือไม่…
เมื่อเดินเข้าไปในโรงแรมฉันพบว่าห้องโถงร้านอาหารที่เชื่อมต่อกับโรงแรมนั้นมีชีวิตชีวามากและมีหลายโต๊ะที่เต็มไปด้วยชายหนุ่มและหญิงสาว ใบหน้าของคนหนุ่มสาวเหล่านั้นค่อนข้างคุ้นเคยราวกับว่าพวกเขามาจากกลุ่มนักดาบอาวุโส จากเบนาร์ นักเรียนกำลังรับประทานอาหารเย็นที่นี่และบริกรในร้านอาหารก็นำอาหารเลิศรสทุกชนิดมาเสิร์ฟที่โต๊ะและบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เข้มข้นมากเช่นกัน
ฉันมองเข้าไปข้างใน แต่ฉันไม่เห็น Hathaway และ Beatrice ท่ามกลางนักเรียนของ Swordsman Academy แต่ Darcy Christie และเพื่อน ๆ ของเธอแต่งตัวเป็นผู้หญิง ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเป็นมิตรบนใบหน้าของเขา เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ฟังคำปราศรัยของอัศวินหนุ่มหลายคนอย่างตั้งใจ
เหอป๋อเฉียงไม่คิดจะพบพวกเขาและกำลังวางแผนที่จะขึ้นไปชั้นบนและกลับไปที่ห้องของเขา เขาเรียกอาหารเย็นไปที่ห้อง แต่เมื่อเขาเดินไปที่บันได เขาได้ยินใครบางคนเถียงอยู่ที่ประตูห้องเก็บของบน ด้านในบันได สิ้นเสียงชายหนุ่ม
“…คุณหนูผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูล เจ้าทิ้งแขกไว้บนโต๊ะแบบนี้แล้วจากไปโดยไม่ร่ำลา รู้ไหมว่าไร้มารยาท”
ในเวลานี้ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเต็มไปด้วยความโกรธพูดว่า:
“นอร์ตัน คุณรู้ไหมว่า… คนเหล่านั้นที่นั่งอยู่ข้างหน้าคุณทำอะไรในสนามรบของมูหยุนหลิง? มันเป็นแผนการรบที่เลวร้ายอย่างยิ่งของพวกเขาที่นำไปสู่ความพ่ายแพ้ของสมรภูมิมูหยุนหลิง พวกเขายังเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่ฆ่าเราทางอ้อม นักเรียน ฉันไม่มีเหตุผลที่จะนั่งต่อหน้าเพชฌฆาตเหล่านี้และฟังพวกเขาไล่ล่ากันและโอ้อวดกัน พวกนี้ไม่ทำให้คุณรู้สึกไม่สบายเหรอ”