by “ตกลง” Yi Jinli ตอบและสวมกอด Ling Yiran แต่ก่อนที่จะจากไป เขาเหลือบมอง Bai Tingxin ราวกับว่าไม่มีอะไร
ใบหน้าของ Bai Tingxin ในขณะนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไร้ขอบเขต แม้จะสิ้นหวังอย่างหาที่เปรียบมิได้ก็ตาม!
ดูเหมือนว่าแม้ว่ามันจะมีชีวิต แต่ก็เป็นเพียงร่างกาย
หัวใจของ Yi Jinli เต้นไม่เป็นจังหวะ และฝีเท้าของเขาก็หยุดลง ภาพที่แตกสลายบางภาพแวบเข้ามาในความคิดของเขา แต่ภาพเหล่านั้นกลับกะพริบเร็วมากจนเขาไม่สามารถบอกได้ด้วยซ้ำว่าภาพเหล่านั้นคืออะไร
“มีอะไรเหรอ อาจิน?” หลิงยังคงหันศีรษะไปมองยี่จินลี่ที่ชะงักด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไร” ขนตาของเขาสั่นเล็กน้อย เขาก้าวเท้าอีกครั้งและออกจากห้องจัดเลี้ยงพร้อมกับเธอ
หลังจากเข้าไปในรถแล้ว Yi Jinli ก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สูดลมหายใจและหลับตา
“เหนื่อยมั้ย” เสียงผู้หญิงเบาๆ ดังขึ้นข้างหู
“ค่อนข้าง.”
“งั้นคุณควรงีบก่อน มันจะใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงในการขับรถไปที่บ้านของยี่” หลิงอี้หรานกล่าว
Yi Jinli พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อผ่อนคลายตัวเอง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของเขาดูเหมือนจะเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และในใจของเขา ใบหน้าของ Bai Tingxin ที่ดูสิ้นหวังที่เขาเห็นในตอนนี้ยังคงแวบเข้ามาในความคิดของเขา
ราวกับว่าตัวเขาเองหมดหวังมาก
เมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่เขาหมดหวัง? !
ทันใดนั้น มีบางอย่างแวบเข้ามาในความคิดของเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาเห็นชัดเจน สิ่งที่เขาเห็นคือตัวเขาเอง ถือโกศ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
เสียงนั้นช่างสิ้นหวังและโศกเศร้าราวกับว่าเขาไม่ต้องการมีชีวิตอยู่เลย แต่เขาก็ต้องจำยอมที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
“ทำไมฉันไม่ใช่คนที่ตาย ทำไม ฉันต่างหากที่เสียใจแทนคุณและคนที่สมควรตายก็คือตัวฉันเอง!” ในฉากนั้นเขาเอาแต่ร้องไห้อายมาก
ทำไม…ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น…นี่มันเกิดอะไรขึ้น…เขาเข้าใจผิดคิดว่ายังคงเกิดขึ้นหลังจากเขาตาย?
เขาคิดว่าเธอตายแล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงหมดหวัง?
ปวดหัว!
ความเจ็บปวดราวกับว่ามันกำลังจะระเบิดและมีเสียงคร่ำครวญออกมาจากปากของ Yi Jinli ทันใดนั้นเขารู้สึกราวกับว่าเขาตกอยู่ในความมืดมิดความสิ้นหวังที่หายใจไม่ออกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา
“อย่า…อย่า…ทำไม…” เสียงครวญครางขาดห้วงดังออกมาจากปากของเขา
ฉันจะออกจากความมืดที่สิ้นหวังนี้ได้อย่างไร!
ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นในหูของเขา——
“อาจิน เป็นอะไรไป มีอะไรหรือเปล่า ได้ยินเสียงฉันไหม ลืมตาสิ!”
เสียงนี้ยังคงตะโกน ราวกับจะดึงเขาออกจากความสิ้นหวังทีละนิด
จากนั้นเขาก็รู้สึกว่านิ้วของเธอถูกับหน้าผากของเขาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา
ความเจ็บปวดค่อยๆ จางหายไปทีละน้อย และยี่จินลี่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าที่บอบบางและสงบสุขนั้นก็เข้าตาเขาทันที
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวลในขณะนี้ “คุณปวดหัวอีกแล้วใช่ไหม ฉันควรไปโรงพยาบาลหรือไม่ หรือฉันควรขอให้กวนโบติดต่อคุณครั้งสุดท้าย ดร.ฟาง และขอให้ดร.ฟางมาหายี่ บ้านโดยเร็วที่สุด”